Για τα ‘ΠΑΙΔΟΠΟΛΙΤΙΚΑ’ (βιβλίο) γράφει ο δάσκαλος, συγγραφέας Βασίλης ΧΑΡΩΝΙΤΗΣ
Posted on 25 Νοε, 2023 in Τα Παιδοπολίτικα | 0 comments
Για τα ΠΑΙΔΟΠΟΛΙΤΙΚΑ (βιβλίο) γράφει ο δάσκαλος Βασίλης ΧΑΡΩΝΙΤΗΣ
[Ο Βασίλης Χαρωνίτης είναι συνταξιούχος, πολυγραφότατος δάσκαλος και ένα από τα πιο αγαπητά και επίλεκτα μέλη της χανιώτικης λογοτεχνίας. Εντρυφεί κυρίως στους κρητικούς μύθους, την παιδική λογοτεχνία και τις παραδόσεις της Κρήτης γράφοντας σε μια απλή κατανοητή και γλαφυρή γλώσσα, πλούσια σε λέξεις και ντοπιολαλιές.
Το θεωρούμε τιμή μας που ασχολήθηκε με “Τα Παιδοπολίτικα-Από την απώλεια στην καταλλαγή" και τον ευχαριστούμε ιδιαίτερα για τη στοργική ματιά του.
Γράφει στο fb του]:
Στ. Γ. ΚΛΩΡΗΣ:
Τ Α Π Α Ι Δ Ο Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Α (Απ’ την απώλεια στην καταλλαγή)-Χανιά 2023
Είχα την ευτυχία να μην γνωρίσω τη φρίκη του εμφύλιου, στο βαθμό που τη βίωσαν άλλες περιοχές της πατρίδας μας. Έζησα όμως τη φρίκη της γερμανικής κατοχής. Το χωριό μου, τα Ανώγεια, έγινε ολοκαύτωμα από τους Ναζί, τον Αύγουστο του 1944.
Έτσι δεν βρέθηκα ούτε στο τότε «παραπέτασμα», από το λεγόμενο Δ.Σ.Ε., ούτε σε Ίδρυμα της τότε «Βασιλικής Πρόνοιας» που ίδρυσε το επίσημο κράτος.
Δεν υπήρξα επομένως «Παιδοπολίτης». Υπήρξα όμως τρόφιμος «Οικοτροφείου».
Οι Γερμανοί, που δεν σεβάστηκαν τίποτε κατέστρεψαν και το κεντρικό δημοτικό Σχολείο του Δήμου μας.
Μια πολύστιχη ρίμα της εποχής αναφέρει το γεγονός με τα παρακάτω λόγια:
«Πρώτα χαλάσαν το σκολειό και κάψαν τα θρανία
και τα παιδιά σ’ επήγανε εις τα οικοτροφεία.
Και κλαι’ η μάνα τα παιδί και το παιδί τη μάνα
κι έχει λαχτάρα να το ιδεί κι έχει η καρδιά της λάβρα.…»
Ένα από τα παιδιά που πήγαν σε οικοτροφείο είμαι κι εγώ.
Χωρίς να ξέρω πως, βρέθηκα με άλλα συνήλικα, στο Ηράκλειο, από τις πλαγιές του Ψηλορείτη, σ΄ ένα μεγάλο κτίριο με σχετικά ευρύχωρη αυλή. Εκεί κάναμε μάθημα, τρώγαμε, παίζαμε, κοιμούμαστε. Δεν θυμούμαι ούτε έξοδο, ούτε εκδρομή.
Τα παιδιά της Έκτης τάξης, μείναμε σ’ εκείνο το οικοτροφείο δυο τρεις μήνες κι ύστερα πήγαμε στο Γυμνάσιο…
Αργότερα, πολύ αργότερα, έμαθα για τις «Παιδοπόλεις» και για το «Παιδομάζωμα». Για τις κατηγορίες εναντίον των πρώτων και για την υπεράσπιση του δεύτερου. Είχα διαβάσει και κάποια βιβλία, που με τον τρόπο τους αναφέρονταν σ’ αυτά τα θέματα και είχα σχηματίσει μια κάποια γνώμη.
Τώρα ο Σταύρος Καλαϊτζόγλου, (Στ. Γ.Κλώρης) έρχεται με τα «Παιδοπολίτικα» του να ζωντανέψει εκείνη την εποχή, καταθέτοντας μνήμες που για χρόνια κρατούσε μέσα του. Σ’ ένα ιδιαίτερα καλογραμμένο βιβλίο, 134 σελίδων, ένα βιβλίο καρδιάς, που διαβάζεται «απνευστί» περιγράφει όλα όσα έζησε ως παιδί τότε…
Με τη γνωστή γραφή του, αποτυπώνει στο χαρτί μια ζωή που ήταν όντως μοναδική!
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα κείμενα, η μια σελίδα διαδέχεται την άλλη κι εγώ, όπως και ο κάθε αναγνώστης με ενδιαφέρον πληροφορούμαστε για την προσπάθεια των καλών εκπαιδευτικών και των άλλων υπεύθυνων των παιδοπόλεων να απαλύνουν τον πόνο των παιδιών, για την καταλλαγή που υπήρξε, για τη ζωή στα Ιδρύματα, για τις δυνατές φιλίες που αναπτύχθηκαν, για τη ζωή που τους χαμογέλασε.
Υπήρξαν στιγμές που έκλαψα από συγκίνηση κι άλλες φορές που ζήλεψα εκείνα τα παιδιά. Χάρηκα μαζί με τον καλό συγγραφέα τις όμορφες στιγμές της παιδόπολης, συμπόνεσα τα παιδιά στις όποιες ατυχίες, που αναφέρονται στο βιβλίο και γίνηκα ένα μ’ αυτά. Πολλά θα μπορούσε να επισημάνει ο σημερινός αναγνώστης, από τον πλούτο των αναμνήσεων που ο συγγραφέας μας αποκαλύπτει, ύστερα από τόσα χρόνια και μετά από όλα όσα έχουν συμβεί στον τόπο μας.
Εκείνο που με συγκλόνισε (κάτι ανάλογο με είχε συγκλονίσει και παλαιότερα από οικογενειακά μου περιστατικά)- που βέβαια δεν ήταν το μοναδικό- ήταν η απάντηση του Σταύρου (του συγγραφέα) στον παλιό του φίλο τον Ιωνά, στο ερώτημά του «Εσύ, ρε Σταύρο, από ποια πλευρά ήσουν;» (παραθέτω λίγα αποσπάσματα):
«-Τι εννοείς με τη λέξη «πλευρά», βρε Ιωνά μου; Πόση σημασία έχει αυτό μετά από τόσα χρόνια; Κοινή δεν ήταν η μοίρα μας στις παιδοπόλεις; Υπήρξαν ποτέ «πλευρές ανάμεσά μας;…
“Αλλά, μετά από τόσα χρόνια πάλης ανάμεσα στο αδικαίωτο των σκοτωμένων μας και την πορεία της ζωής μας, τι άλλη απάντηση να σου δώσω; Μόνον αυτή που ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης θα μπορούσε να εκφράσει, ως ώριμος αριστερός για την περίοδο εκείνη. Συμφωνώ απόλυτα μαζί του: «Το χρώμα του Εμφύλιου είναι το μαύρο Ένα απέραντο απ’ άκρη σ’ άκρη μαύρο και η μνήμη δεν μπορεί να ρίξει πουθενά μια ευφρόσυνη ματιά»… Εμείς, ρε, την πληρώσαμε. Και την πληρώνουμε κοντά 60 χρόνια.. Μα, αν πράγματι θέλεις την άποψή μου, για μένα ούτε αριστερά ούτε δεξιά υπήρχε και υπάρχει. Και οι δυο μας όπως και όλοι οι παιδοπολίτες, ήμασταν μόνο από μία πλευρά: αυτή του σπάταλου αίματος και του ατέλειωτου πένθους…
Συμπερασματικά δεν έχω παρά να ευχαριστήσω το φίλο συγγραφέα για όσα επώδυνα αλλά και ελπιδοφόρα μας αποκάλυψε και να ευχηθώ να καταλάβομε ότι ένας λαός ολιγάριθμος όπως εμείς δεν δικαιολογούμαστε να ζούμε καθένας στον δικό του ψεύτικο κόσμο…
Βασίλης Γ.Χαρωνίτης, συνταξιούχος δάσκαλος
https://www.facebook.com/people/
