Μικρή αναφορά στα “ΠΑΙΔΟΠΟΛΙΤΙΚΑ” από τον Β. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ (Χ.ν., 10-11-23)
Posted on 11 Νοε, 2023 in Τα Παιδοπολίτικα | 0 comments
Μικρή αναφορά στα “ΠΑΙΔΟΠΟΛΙΤΙΚΑ”
[Και άλλοτε μας τίμησε με κείμενά του ο δάσκαλος, ποιητής, συγγραφέας, πολιτιστικός συντάκτης και αγαπητός συν-εργάτης στα “Χανιώτικα νέα”, ο Βαγγέλης ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ.
Σήμερα μας συγκινεί με τη μικρή αναφορά του στο βιβλίο “Τα Παιδοπολίτικα-Από την απώλεια στην καταλλαγή” (Χανιά, 2023) και τον ευχαριστούμε ιδιαίτερα.
Αυτό το βιβλίο, εδώ και 8 μήνες που εκδόθηκε, είχε πάρα πολλες ευχάριστες αντιδράσεις/εκπλήξεις από συμπαιδοπολίτες (“δεξιούς” και “αριστερούς”), συγγενείς, συμφοιτητές, φίλους αλλά και άγνωστους αναγνώστες. Στ.Γ.Κ.]
===============================
Γράφει βασιζόμενος σε αποσπάσματα από το βιβλίο, εν ουσιαστική συντομία και ευστοχία, ο Βαγγέλης στα “Χανιώτικα νέα” στην καθιερωμένη σελίδα του:
«Μαρτυρίες προσωπικές καταθέτω. Καταγεγραμμένες οι περισσότερες σε ημερολογιακή μορφή και βασισμένες στις προσωπικές μου μνήμες, στο γραπτό Ημερολόγιο συμβάντων του θείου Κυριάκου (1986), στις επιστολές του ιδίου και των αδελφών μου και στις ηχογραφήσεις συνεντεύξεων της μάνας μου. Μικρή ιστορική αφήγηση όσων ζήσαμε, ως πρώτοι παιδοπολίτες, ο θείος Κυριάκος, ο αδελφός μου Κώστας, εγώ και πολλοί άλλοι, αριστερών ή δεξιών οικογενειών στις παιδοπόλεις […] Χαμηλόφωνη ελεγεία; Μάλλον ένας ύμνος για μια δύσκολη περίοδο που επέτρεψε να συνυπάρξουμε αρμονικά στις παιδοπόλεις, παιδιά και των δύο πλευρών που φιλιωθήκαμε για όλη τη μετέπειτα ζωή, βιώνοντας μοναδικές καταστάσεις συναισθηματικής καταλλαγής». Από το βιβλίο “Τα παιδοπολιτικά – Απ’ την απώλεια στην καταλλαγή” του γνωστού και ως “διαχρονικού” αρθρογράφου των “Χανιώτικων νέων”, συντ. eκπαιδευτικού Στ. Γ. Κλώρη (Σταύρου Καλαϊτζόγλου). Από το “Αντί προλόγου” κείμενο του. Εν είδει εισαγωγής…
Για ένα βιβλίο, κατάθεση ψυχής, που διαβάζεται στην κυριολεξία, απνευστί, και σαν ιστορικό μυθιστόρημα μα και σαν ξεχωριστά αυτοβιογραφικά διηγήματα, ο λόγος. Για ένα βιβλίο που και βέβαια θέλω να το ξανά- και να ξαναδιαβάσω, κι ας έχω γεμίσει τα περιθώρια των σελίδων του με τις σημειώσεις μου. Και για να συνεχίσω τις σπουδές μου στο ύφος της γραφής του, που αντανακλά το ήθος του, όπως αυτό “διαμορφώθηκε” στα 14 χρόνια που έζησε στις παιδοπολείς, από το 1947 (από 6 χρόνων παιδάκι) μέχρι το 1961…
«Διάβασα όλο το πόνημα σου μονορούφι. Είναι τα παιδικά σου Απομνημονεύματα, αλλά μας συμπεριλαμβάνεις και όλους εμάς τους άλλους. Είμαστε ευγνώμονες που μας… απαθανατίζεις με τον τρόπο σου. Συνυπογράφω πως η μνήμη σου είναι θαυμάσια… Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Ευχαριστούμε που κάτι θα μείνει γραμμένο για την εποχή μας». Τα που γράφει, μεταξύ των άλλων, σ’ ένα γράμμα που του έστειλε, έχοντας υπόψη το χειρόγραφο κείμενο, των “Παιδοπολίτικων” ένας από τους “συμπαιδοπολίτες” του, ο Θωμάς που μένει και διαπρέπει στην Αυστραλία.
«Ναι! Η συγχώρεση δεν αλλάζει το παρελθόν, αλλάζει όμως το μέλλον. Ο Κυριάκος ποτέ του δεν θέλησε να μείνει στην αδιέξοδη εγωιστική τάση για τιμωρία: η αδελφή του έκανε ό,τι έκανε, επειδή ερωτευμένο κοριτσόπουλο με αριστερό σύντροφο μυήθηκε από νωρίς στην άλλη πλευρά! Είναι που κι ο Θεός στη μεγαθυμία του συγχωρεί κάθε άνθρωπο, από όποια “πλευρά” και να ’ναι. Η σκέψη του Κυριάκου, μετά από πολλές παλινδρομήσεις, κατέληξε στο να θεωρεί πως η εκδίκηση είναι ίδιον των ταπεινών ανθρώπων. Το αντιλήφθηκα αργότερα κι εγώ στη ζωή μου: “καμία εκδίκηση δεν είναι τόσο ολοκληρωμένη, όσο η συγχώρεση!”»
Το απόσπασμα απ’ τα “Παιδοπολίτικα”, που επέλεξα για να κλείσω τις σημερινές Στάσεις…
