Κρίση παιδείας, κρίση οικονομίας!
Posted on 24 Μάι, 2011 in Σχόλια | 0 commentsΗ ΚΡΙΣΗ που διαπερνάει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και κοντεύει να μας αφανίσει ως έθνος αν δεν συνέλθουμε…, είναι πολυποίκιλη. Κυρίως όμως, είναι κρίση παιδείας. Αυτό τονίζει σ΄ένα θαυμάσιο άρθρο του ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Γ. Μπαμπινιώτης.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, εκπ/κός για πολλά χρόνια στη Μ.Ε., δεν αποποιούμαι των ευθυνών του κλάδου μου. Το “βόλεμα” άρεσε σε πολλούς, κάθε καινοτομία, κάθε πρωτοβουλία συναδέλφου “έξω απ΄το πρόγραμμα”, εθεωρείτο ως “μας χαλάς την πιάτσα”. Ο μαθητοπατερισμός “ζούσε και βασίλευε” σε πολλούς τομείς, ο δε συνδικαλισμός κάλυπτε ακόμη και τρανταχτές παρανομίες, οι αγώνες ήταν πάντα μόνο για οικονομικά θέματα… Τα… ψηφίσματα συμπαράστασης αφορούσαν αλλοπρόσαλλα θέματα και εκτός παιδείας. Οι “μεταρρυθμίσεις” κατά κάποιον τρόπο βόλευαν αυτούς που έκαναν ιδιαίτερα. Η αξιολόγηση ήταν ανέκαθεν αποδιοπομπαίος τράγος του κλάδου! Οι Σύλλογοι γονένων και κηδεμόνων ταυτίζονταν περισσότερο με το πνεύμα των καθηγητών ή μαθητών και όχι της κοινωνίας… Η κοινωνία ήταν αμέτοχη σε θέματα παιδείας. Οι μαγάλες απεργίες μας ήταν μόνο για συντεχνιακά ζητήματα…
ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ, τα πάντα συνέτειναν στο να μη “χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας”, αντί να γίνουμε θυσία για μια άλλη παιδεία που θα ανέτρεπε το σκηνικό. Κανείς μας δεν ενδιαφερόταν για την αξολόγηση, αφού ήταν απορριπτέα εκ προοιμίου, θαρρείς και οι άλλες χώρες που την έχουν είναι μολυσμένες! Έτσι, καταντήσαμε οι εκπ/κοί απλοί διαχειριστές γνώσεων που κι αυτές που προσφέραμε ήταν-και παραμένουν- αμφιλεγόμενες. Γι αυτό και τα φροντιστήρια ανθούσαν και ανθούν…
Οκ. ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ (σε άρθρο του στο Βημα) τοποθετεί σε ουσιαστικότερο βάθρο την παιδεία του Νεοέλληνα, εξηγώντας πως, αυτή η αποδυναμομένη παιδεια, μετασχηματισμένη και ελειμματική, καταβαράθρωσε τις άλλες αξίες ζωής, αλλά και την οικονομία.
Διαβάστε τον, έστω και αποσπασματικά. Αξίζει τον κόπο:
—————————————————————————————–
“…Η κρίση παιδείας, βαθύτερης δηλαδή και ουσιαστικής καλλιέργειας τής προσωπικότητας τού ατόμου, που πλήττει όχι μόνο τη χώρα μας αλλά τον ευρύτερο χώρο, αποπροσανατόλισε τον σύγχρονο άνθρωπο και υπονόμευσε τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς του, τις επιδιώξεις, τις επιθυμίες, τις βιοτικές του προτεραιότητες, ολόκληρη τη ζωή τη δική του και των γύρω του. Η επιθυμία απόκτησης όλο και περισσότερων υλικών αγαθών εξελίχθηκε-ελλείψει ουσιαστικής παιδείας και ικανότητας ιεράρχησης αναγκών και επιδιώξεων- σε μανία καταναλωτισμού, με το πολυτελές αυτοκίνητο ή σπίτι, τα σινιέ ρούχα, το σκάφος, τις τραπεζικές καταθέσεις, τα κέρδη από το Χρηματιστήριο ή τον τζόγο να ανάγονται σε αυτοσκοπούς, η φοροδιαφυγή σε εξυπνάδα και το χρήμα σε μέτρο αξιολόγησης τής επιτυχίας τού ατόμου. Χάθηκε το μέτρο. Ελειψε το όραμα. Παρατοποθετήθηκε το νόημα τής ζωής. Το κυνήγι τού χρήματος έγινε αυτοσκοπός. Σε τέτοιες καταστάσεις μειώνονται οι αναστολές, εκλείπουν τα σημεία αναφοράς, χαλαρώνουν οι αντιστάσεις, αρχίζει η φθορά, επιδίδει η δια-φθορά. Παύουν δηλαδή να λειτουργούν οι οδοδείκτες και οι δικλίδες ασφαλείας μιας πραγματικής παιδείας: οι σωστές αξιολογήσεις στη ζωή, το ήθος, η αίσθηση ευθύνης και, κυρίως, η αίσθηση ορίων. Μιλάμε, βέβαια, για μια πραγματική παιδεία η οποία έχει μεν ως βάση τη σχολική εκπαίδευση αλλά συνδιαμορφώνεται από πολλούς παράγοντες: τα ενδιαφέροντα καθενός, τις ποικίλες επιλογές του (κοινωνικές, πολιτικές, ηθικές, θρησκευτικές), τις ευαισθησίες του, τη διάθεση αυτομόρφωσης και την όλη σχέση του με τον πολιτισμό (με το βιβλίο, το θέατρο, τη μουσική, τον κινηματογράφο, τα εικαστικά, την επιστήμη, την ευρύτερη διανόηση). Μιλάμε για μια παιδεία που-με ευθύνη τής Πολιτείας- προσφέρονται: ποιοτική δημόσια εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες (σχολική εκπαίδευση- πανεπιστήμια), ευκαιρίες για ευρύτερη ποιοτική διά βίου εκπαίδευση, ποιοτικά κρατικά μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας (ραδιόφωνο, τηλεόραση), συνεχής και αποδεδειγμένη έμφαση σε όλες τις μορφές τής τέχνης.
Είναι φανερό ότι μιλώντας για παιδεία δεν εννοώ τις απλές γνώσεις ή τους όγκους των ασύνδετων πληροφοριών που παρέχει ήδη η σχολική εκπαίδευση. Δεν αναφέρομαι στον «γραμματιζούμενο» αλλά στον «μορφωμένο» -διάκριση που κάνει εύστοχα η λαϊκή σοφία. Μιλάω για ένα σχολείο και μια γενικότερη παιδεία που μορφώνει πολίτες υπεύθυνους, σκεπτόμενους, καλλιεργημένους, κοινωνικά ευαίσθητους, πολίτες με ιδανικά, αρχές και αξίες, πολίτες που αγαπούν την πατρίδα τους και νοιάζονται γι΄ αυτήν, πολίτες με αναφορά σε ρίζες και παραδόσεις, πολίτες με ταυτότητα, που ξέρουν από πού έρχονται και πού πάνε, πολίτες που σέβονται τους θεσμούς και τιμούν τους συμπολίτες τους. Μόνο έτσι πιστεύω ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις ριζικά ό,τι έχει φθείρει ψυχικά και διανοητικά σήμερα τον πολίτη και τον έχει εκτρέψει σε κάθε μορφής παρανομία και διαφθορά. (…)
(Γ. Μπαμπινιώτης, Κρίση παιδείας η κρίση της οικονομίας, Το ΒΗΜΑ , 30-4-11)
Στ.Γ.Κ.
