Sex et pouvoir=Σεξ και ισχύς
Posted on 23 Μάι, 2011 in Πολιτική | 0 commentsΑπόσπασμα από το Sex και Εξουσία του Στ.Γ. Καλαϊτζογλου- (όπως δημοσιεύτηκε στα “Χ.Ν.”, 23-5-11):
“…Η ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ «Σεξ και Εξουσίας» (1) δεν είναι μόνο φαινόμενο των ημερών μας. Ούτε αποκλειστικά αντρικό… προνόμιο. Από τους παλαιότερους πολιτισμούς της Μεσοποταμίας- ξεκινώντας απ΄ τη φιλήδονη βασίλισσα Σεμίραμη, ιδρύτρια της Βαβυλώνας, και φθάνοντας στην Mme Pompadour των Λουδοβίκων…, ή από τη διαβόητη Μεσαλίνα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μέχρι τη Ρωσίδα Αυτοκράτειρα Αικατερίνη τη Β’ (την «Σεμίραμη του Βορρά»), η ιστορία βρίθει από ισχυρές γυναίκες «σεξομανείς». Μεταπολεμικά, τρανταχτά σεξουαλικά σκάνδαλα ήταν αυτό της Μέριλιν Μονρόε με τους Κένεντι, της Κριστίν Κίλερ (2) με την αγγλική διπλωματία του 1960 και της Λεβίνσκι με το Μπιλ Κλίντον (1998, ΗΠΑ). Πολλές μάλιστα από τις «ιστορικές» γυναίκες αποδείχθηκαν «femmes fatales» (=μοιραίες) συμπαρασύροντας στην πτώση ή την καταστροφή διάσημους πολιτικούς άνδρες και κυβερνήσεις.
ΣΕΞ και εξουσία, λοιπόν, παραμένουν σε παράλληλη πορεία. Ο παραπάνω συνδυασμός (θυμηθείτε τον βασιλιά- ψαλμωδό Δαβίδ) συνυπάρχει όσο υπάρχει η έννοια της πολιτικής. Ο άνθρωπος, εδώ και χιλιάδες χρόνια, δεν άλλαξε σε τίποτε. Η «ζωική ορμή» (το μπερξονικό “elan vital”), ή η φροϋδική libido, καθιστούν τους πολιτικούς πρώτα «αρπακτικά» της εξουσίας, έπειτα θρασύτατα όντα στο θέμα του σεξ. Μάλιστα, δεν διστάζουν να θεσπίζουν προστατευτικούς νόμους, ώστε να περιχαρακώνονται και «νομικά» προκειμένου να επιδίδονται ανεμπόδιστα στις σεξουαλικές ορέξεις τους (Μπερλουσκόνι).
ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ, περιέργως, είναι ανεκτικότεροι στο θέμα της σεξουαλικής δράσης των ηγετών τους. Έμμεσα, έχει δημιουργηθεί επί του θέματος μια κουλτούρα σιωπής (αν όχι και… επιβράβευσης!) που οδηγεί σχεδόν στην αδιαφορία των πολιτών απέναντι σε φαινόμενα «πολιτικού σεξ». Έτσι όμως, ένα κράτος που μέσω των ΜΜΕ συνεργεί στο να μένει μυστική ή εν συγχύσει η ασωτία των πολιτικών του (όπως στην Ελλάδα με Ζαχόπουλο, Βαρθολομαίο κ.λπ.), για ποιο λόγο να μη συγκαλύπτει άλλα σοβαρότερα εγκλήματα, όπως η διαφθορά, οι μίζες, η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος κ.λπ.;
…ΑΛΛΑ, το πώς η ίδια η εξουσία βλέπει το σεξ, μάς το αναλύει επιτυχημένα ο Μισέλ Φουκώ στο έργο του «Η Ιστορία της σεξουαλικότητας» (3):
«Ανάμεσα στην εξουσία και στο σεξ -λέει- δεν καθιερώνεται ποτέ σχέση, παρά μονάχα με τρόπο αρνητικό: απόρριψη, αποκλεισμός, άρνηση, φραγμός ή ακόμα απόκρυψη ή προσωπείο. Η εξουσία δεν έχει τη «δύναμη» να κάνει τίποτε στο σεξ και στις ηδονές, εκτός από το να του λέει όχι. Αν φτιάχνει κάτι, είναι απουσίες και κενά. Εξαφανίζει στοιχεία, εισάγει ασυνέχειες, χωρίζει ότι είναι ενωμένο, χαράζει σύνορα. Οι ενέργειες της παίρνουν τη γενική μορφή του ορίου και της έλλειψης. Η εξουσία είναι, βασικά, εκείνο που υπαγορεύει στο σεξ τον νόμο του. Πράγμα που σημαίνει πρώτα-πρώτα ότι το σεξ βρίσκεται τοποθετημένο απ’ αυτήν κάτω από ένα καθεστώς δυαδικό: θεμιτό και αθέμιτο, επιτρεπόμενο και απαγορευμένο. Πράγμα που σημαίνει, παραπέρα, ότι η εξουσία ορίζει στο σεξ μια “τάξη” που λειτουργεί ταυτόχρονα σαν μορφή νοητότητας: το σεξ αποκρυπτογραφείται με βάση τη σχέση του προς το νόμο. Πράγμα που σημαίνει, τέλος, ότι η εξουσία δρα ορίζοντας τον κανόνα: η ενέργεια της εξουσίας πάνω στο σεξ γίνεται με τη γλώσσα ή μάλλον με μια πράξη Λόγου που, απ’ αυτό το ίδιο το γεγονός ότι εκφέρεται, δημιουργεί μια κατάσταση δικαίου. Μιλάει και είναι ο κανόνας.(…) Πάνω στο σεξ, η εξουσία εφαρμόζει μόνο ένα νόμο απαγορευτικό. Σκοπός της: ν’ απαρνηθεί το σεξ τον εαυτό του. Μέσα της: η απειλή της τιμωρίας που δεν είναι άλλη από την εξάλειψή του. Απαρνήσου τον εαυτό σου, αλλιώς βγαίνεις από τη μέση. Μην εμφανίζεσαι, αν δεν θες να εξαφανιστείς. Η ύπαρξη σου δεν θα διατηρηθεί παρά μόνο με το τίμημα της εκμηδένισης της. Η εξουσία δεν περιορίζει το σεξ, παρά με μια απαγόρευση που παίζει με την εναλλαγή ανάμεσα σε δύο ανυπαρξίες. Αυτή η απαγόρευση υποτίθεται ότι παίρνει τρεις μορφές: να βεβαιώνει πως αυτό δεν επιτρέπεται, να εμποδίζει αυτό να ειπωθεί, να αρνιέται ότι αυτό υπάρχει…»
… ΣΩΣΤΑ τα παραπάνω και σύμφωνα με την πραγματικότητα. Όμως, υπάρχουν φορές που με ακλόνητα αποδεικτικά στοιχεία μια καταγγελία κατάχρησης της εξουσίας με αντικείμενο την σεξουαλικότητα, δημοσιοποιείται: σε τέτοιες παγκόσμιες προβολές (από ΜΜΕ-Τύπο), ο ξεπεσμός του πολιτικού άνδρα είναι προδιαγεγραμμένος, άσχετα με το τελικό δικαστικό αποτέλεσμα (Μπιλ Κλίντον, Στρος-Καν, Μπερλουσκόνι).
ΤΕΛΙΚΑ, στη διαμάχη σεξ-εξουσίας, ένας είναι ο ηττημένος: η πολιτική-και οι πολιτικοί- που ψηφίζει ο λαός…”
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
-(1) Στο βιβλίο των Κριστόφ Ντελουάρ και Κριστόφ Ντυμπουά με τίτλο «Σεξ και Πολιτική» («Sexus Politicus»), έκδ. Albin Michel (2006), γίνεται εκτενής αναφορά στο θέμα σεξ και εξουσία στη μεταπολεμική Γαλλία. Για τους Γάλλους- πολιτικούς και πολίτες- το σεξ δεν αποτελεί «πολιτικό» θέμα, όπως συμβαίνει στις πουριτανικές (ή μήπως υποκριτικές;) αγγλοσαξωνικές κοινωνίες. Το βιβλίο αναφέρεται στις ερωτικές επιδόσεις «μεγάλων Γάλλων πολιτικών ανδρών», πλην Ντε Γκολ και Λιονέλ Ζοσπέν. Για τους Γάλλους η εμπλοκή πολιτικών ανδρών σε ροζ σκάνδαλα δεν έχει τις ίδιες επιπτώσεις όπως για τους Αμερικανούς: έχουν διαφορετική αντίληψη.
-(2)Τα σεξουαλικά σκάνδαλα έχουν αποδυναμώσει κυβερνήσεις κι έχουν καταστρέψει πολιτικές καριέρες (ΗΠΑ). Από τα διασημότερα ροζ σκάνδαλα είναι το βρετανικό, με τον Τζον Προφιούμο και την Κριστίν Κίλερ (1963)-ασπρόμαυρη φωτογραφία, αριστερά του κειμένου- κατά το οποίο ο τότε υπουργός Άμυνας -Προφιούμο- υποχρεώθηκε να παραιτηθεί, επειδή είχε συνάψει ερωτικές σχέσεις με το κολ γκερλ Κριστίν Κίλερ που ταυτόχρονα συνδεόταν με ένα ρώσο κατάσκοπο!
-(3)Μισέλ Φουκώ, «Η ιστορία της σεξουαλικότητας». Απόσπασμα από τη «δίψα της γνώσης». Εκδόσεις “Ράππα”, σε μετάφραση της Γκλόρυ Ροζάκη (Πηγή:Madame de la Luna)
(Στ.Γ.Κ.)
Parodie de l’ affaire DSK a l’ adreese internet (chanson en francais):
