Πολυτεχνείο-2022
Posted on 17 Νοε, 2022 in Σχόλια | 0 comments
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ-2022
Ι.-ΤΟΥ χρόνου (2023), συμπληρώνονται 50 χρόνια από το Πολυτεχνείο του 1973. Αν καλοσκεφτούμε τις πέντε δεκαετίες που πέρασαν, οι δομές των κοινωνιών μας δεν άλλαξαν και πολύ- παρόλες τις επαναστάσεις και τις εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο.
“Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ…”, λέει ο Ελύτης.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μεν αποκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1975, χάρη και στην έμπειρη διπλωματία του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του πρεσβύτερου). Όμως χάσαμε σχεδόν τη μισή Κύπρο με την προδοτική πολιτική της δικτατοτορίας. Κάθε δικτατορία καταλήγει σε εθνικούς ακρωτηριασμούς.
ΑΠΟ την άλλη, τα αιτήματα των Παιδιών του Πολυτεχνείου του ’73 παραμένουν διαχρονικά, τα ίδια:
-Το Ψωμί και σήμερα είναι ακριβό, κι όχι για όλους· η Παιδεία που παρέχεται στην ελληνική νεολαία είναι όπως πάντα “κομματική” και άρα αμφιβόλου αξίας, ενώ και η Δημοκρατία κλυδωνίζεται από συνήθη σκάνδαλα (παρακολουθήσεις, αναθέσεις έργων, οικονομικά σκάνδαλα, κ.λπ.)
ΙΙ.-ΣΑΦΩΣ και η κατάσταση δεν είναι ίδια με τον καιρό της χούντας. Σαφώς και οι διεθνείς συσχετισμοί έχουν αλλάξει (ιδιαίτερα μετά την πτώση της Σοβιετίας (1989). Σαφώς και οι πόλεμοι ξανάρθανε στη γειτονιά μας με τους αναθεωρητισμούς που αναδύθηκαν. Συνακόλουθοι είναι οι εξοπλισμοί, επόμενες οι απειλές περί πολέμου, η ακρίβεια, η ενεργειακή ένδεια, η κλιματική αλλαγή. Όσες G-7 ή G-20 κι αν συνέρχονται στον πλανήτη, ο κόσμος θα παραμένει βαθιά διαιρεμένος σε πλουσίους και φτωχούς. Σε πατρικίους και πληβείους.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ θύμα, μετά τη Μεταπολίτευση (1975) στην Ελλάδα, παραμένει η νεολαία της: όλες οι γενιές που μεγάλωσαν μέσα σε μια εικονική ευμάρεια (1981-2008), υπήρξανε μεταγενέστερα θύματα εκείνης της υπέρμετρης και “ανέμελης” αισιοδοξίας που ενεφύσησαν όλα τα κόμματα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, συγκυβερνήσεις κ.λπ.) στο λαό, εν ονόματι δήθεν της δημοκρατικής απελεύθερωσης των πάντων! Αλλά μια δημοκρατία έχει τα όριά της που, όταν ξεπερνιούνται, μπαίνουμε εύκολα στο χώρο της ασυδοσίας (“μπαχαλάκηδες”) και των ανατροπών. Απόδειξη; Η εύκολη ανάδυση της “Χρυσής Αυγής” και των παραφυάδων της.
ΓΙ ΑΥΤΟ, και σ’ αυτή την επέτειο (49η) παραμένουμε μάλλον προβληματισμένοι, διότι πάλι θα γίνουν χωριστοί κομματικοί “εορτασμοί” και καταθέσεις στεφάνων, πάλι θα γίνουν εκδηλώσεις και θα εκφωνηθούν λόγοι της δεκάρας, πάλι ο διχασμός θα επικρατήσει. Όλα δηλαδή εκείνα που είναι αντίθετα από αυτό που θέλησαν να “διδάξουν” τα παιδιά του Πολυτεχνείου με τη θυσία τους στις επόμενες γενιές… (Στ.Γ.Κ.)
ΜΙΑ ΡΗΞΙΚΕΛΕΥΘΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ (2003)
ΣΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑΧΡΟΝΑ του Πολυτεχνείου (1973-2003), ο Μίκης Θεοδωράκης κυκλοφόρησε το τρίτομο έργο του “Πού να βρω την ψυχή μου” (εκδ. Λιβάνη), στις σελίδες του οποίου (50-68) οποίου σημειώνει: “Οι πρωτοπόροι φοιτητές που ζούσαν πάνω στο πετσί τους το σκληρό νόμο της δικτατορίας, βρήκαν τελικά τη μεθοδολογία για να μαζικοποιήσουν το κίνημα κατά της χούντας. Εγκατέλειψαν την αντίσταση της φράσης. Εγκανίασαν και εφάρμοσαν μέσα στη ζωή την αντίσταση της πράξης. Μιλώντας για τα αιτήματα των φοιτητών έφτασαν γρήγορα στα αιτήματα του λαού (…) Όταν βρέθηκαν κλεισμένοι όλοι μαζί μέσα στο Πολυτεχνείο, τότε λειτούργησαν ως γνήσιοι εκπρόσωποι του λαού και βάλθηκαν να ιεραρχήσουν και να προβάλουν τα ιδανικά τους. Όμως την ίδια στιγμή ένιωσαν παγιδευμένοι. Όχι φυσικά από τα τανκς, αλλά από τη σκληρή ιστορική συγκυρία, που τους καταδίκαζε να είναι οι εκφραστές ενός αντιστασιακού ιδανικού, που όμως δεν είχε θεμέλια και δυνατότητες για να επιβληθεί (….) Γι αυτό το λόγο ακριβώς, τόσο η επίσημη αντίσταση, όσο και η συγκεκριμένη ηγεσία, όχι μόνο ήταν απούσες από το χώρο του Πολυτεχνείου, αλλά βρίσκονταν σε αντίθεση με την κυριαρχούσα ιδεολογία του (…) Για την αντίσταση το Πολυτεχνείο ήρθε αργά. Γιατί εκείνηείχε χάσει το τρένο. Γιατί το Πολυτεχνείο ήταν πολύ νωρίς μια λαϊκήεξέγερση. Δεν υπήρχε καμιά πολιτική προετοιμασία και οργανωτικη δυνατότητα. Όλα βρίσκονταν στα σπάργανα.”
ΚΑΛΟΝ είναι, λοιπόν, τα κόμματα -κυρίως τα “αριστερά”- που διαγκωνίζονται στο ποιο θα φανεί πιο συμμετοχικό στους αγώνες του Πολυτεχνείου, ας ξαναδιαβάσουν την άποψη ενός βαθιά σκεπτομένου ανθρώπου και πραγματικού αριστερού, του Μίκη Θεοδωράκη. Κι ας αναλογιστούν, ώς πού έφτανε ο πραγματικός τους αγώνας τότε (αν υπήρξε τέτοιος!), κι ως πού τραβάει η καπήλευση του γεγονότος σήμερα. (Στ.Γ.Κ.)
