Αρβελέρ και Φρειδερίκη
Posted on 3 Νοε, 2022 in Τα Παιδοπολίτικα | 0 comments
Η Αρβελέρ γράφει για τον Χρήστο Λαμπράκη και την Φρειδερίκη: Ήταν περίεργα όντα
Η LIFO δημοσιεύει δυο αποσπάσματα από το βιβλίο της «Μια ζωή χωρίς άλλοθι, όπως την αφηγήθηκα στον Γιάννη Ν. Μπασκόζο» που μόλις κυκλοφόρησε.
========================================
ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ, διαβάστε : https://www.lifo.gr/culture/vivlio/i-arbeler-grafei-gia-ton-hristo-lampraki-kai-tin-freideriki-itan-perierga-onta
LIFOTEAM 24-12-2017
=========================
«Η Φρειδερίκη ήταν περίεργο ον»
Η Αρβελέρ στην υπηρεσία της πρώην βασίλισας
Έρχεται τότε μια κυρία στο Πανεπιστήμιο, στο Αρχαιολογικό Τμήμα, και λέει: «Η βασίλισσα ζητά κάποιον που να ξέρει καλά ελληνικά, ξένες γλώσσες, για μια δουλειά». Κανένας δεν σήκωσε το χέρι, μόνον εγώ.
Πηγαίνω που λέτε στην πρώτη συνεδρίαση και βλέπω ένα σωρό κυρίες, αυτές επί των τιμών και άλλες, όπως η Λελούδα, γυναίκα του αυλάρχη, η Αλεξάνδρα Μελά, η Νίτα Σινιόσογλου, και η βασίλισσα να κόβει και να ράβει σχέδια: «θα κάνουμε σπίτι για τα παιδιά στο Κιλκίς, θα κάνουμε εκείνο, θα κάνουμε το άλλο, αργαλειούς, πράγματα, θα προικίσουμε τα παιδιά…».
Εγώ καθόμουν σε μια γωνιά και είχα ένα μπλοκάκι όπου είχα σημειώσει τ’ όνομα κάθε κυρίας σ’ ένα φύλλο. Όταν τελειώσαμε, έδωσα στην καθεμιά τι έπρεπε να κάνει ως την επόμενη συνεδρίαση. Και δίνω και το ίδιο φύλλο στη βασίλισσα, τι έπρεπε να κάνει κι εκείνη. Γύρνά η Φρειδερίκη και μου λέει: «Μπράβο σας». Μετά από λίγες μέρες έρχεται ένα γράμμα στη βασίλισσα -άνοιγα την αλληλογραφία, ήταν η δουλειά μου- υπογεγραμμένο από συμφοιτήτριά μου, δεν θα σας πω τ’ όνομα – ασφαλώς ζει ακόμη.
Η συμφοιτήτριά μου -όχι του Αρχαιολογικού αλλά του Φιλολογικού, νομίζω, τέλος πάντων, δεν έχει σημασία, έτσι κι αλλιώς ήμασταν όλες μαζί μέχρι και το δεύτερο έτος και χωρίζαμε στο τρίτο- έγραφε για μένα: «Μεγαλειοτάτη, έχετε στην υπηρεσία σας τη μεγαλύτερη κομμουνίστρια του Πανεπιστημίου των Αθηνών… κτλ. κτλ.». Παίρνω το γράμμα και το πάω στη Φρειδερίκη, η οποία ήξερε τέλεια ελληνικά. Το διαβάζει και μου λέει: «Απαντήστε ότι εγώ ξέρω ποιος είναι κομμουνιστής και ποιος δεν είναι». Λέω: «Μεγαλειοτάτη, θα το απαντήσετε εσείς αυτό». Της αφήνω το γράμμα και φεύγω. Δεν ξέρω τι έγινε, αν έγινε και πότε έγινε.
Η Φρειδερίκη ήταν περίεργο ον. Ανεξάρτητη και αεικίνητη. Έπαιρνε ένα κόκκινο αυτοκινητάκι που είχε, οδηγώντας η ίδια, και πήγαινε προς το Σισμανόγλειο, προς το Φάληρο, όπου είχε δουλειές. Οι αστυνόμοι την έψαχναν πανικόβλητοι, έρχονταν σε μένα: «Πού είναι η βασίλισσα;». «Και πού θέλετε να ξέρω; Ψάξτε την». Μια μέρα μάς ανακοινώνει ότι θα πάμε στη Λαμία γιατί ο βασιλεύς Παύλος εγκαινιάζει κάποια σχολεία τα οποία είχαν κτιστεί με πρωτοβουλία του. Παίρνουμε το τρένο, τον περίφημο «μουτζούρη» -γιατί γινόμασταν όλοι μαύροι από τον καπνό που έβγαινε από τη μηχανή του-, και κάπου πριν φτάσουμε στη Λαμία, μπαίνει ένας αστυνομικός και λέει στη Φρειδερίκη: «Ξέρετε, Μεγαλειοτάτη, υπάρχει μια διαδήλωση εναντίον σας στη Λαμία, διαμαρτύρονται επειδή χρησιμοποιείτε στη δουλειά σας κομμουνιστές». «Ωχ» λέω «μέχρι εκεί φτάσαμε».
Φτάνουμε στη Λαμία, κατεβαίνει η Φρειδερίκη, κατεβαίνουμε και μεις. Μπροστά μας οι διαδηλωτές. Ένας κουτσός την πλησιάζει και της λέει: «Μεγαλειοτάτη, εγώ έχασα το πόδι μου για να έχετε εσείς τον θρόνο σας, και τώρα δίνετε όλες τις δουλειές σας σε κομμουνιστές». Και γυρνάει η βασίλισσα και του λέει: «Άκου, παιδί μου, εγώ δίνω δουλειά σε έξυπνους ανθρώπους. Αν εσύ έχασες το πόδι σου για να έχω εγώ τον θρόνο μου και όχι για την πατρίδα σου, είσαι βλάκας». Έμειναν όλοι κάγκελο. Η διαδήλωση διαλύθηκε. Αυτά πρέπει για την Ιστορία να καταγραφούν.
Το πιο ωραίο είναι το πώς έφυγα από τη δούλεψη της βασίλισσας, θυμάμαι κάπνιζα τότε σαν φουγάρο, το είχα αρχίσει στην Κατοχή, υπήρχαν τότε κούτες με τσιγάρα. Η Φρειδερίκη κάπνιζε περισσότερο. Είχαμε πάει στο Κιλκίς για το Σπίτι του Παιδιού που έχτιζε εκεί. Η βασίλισσα έκανε την επίσκεψη φορώντας στολή χωριάτικη. Την επόμενη μέρα, κατεβαίνοντας στην Αθήνα, είδε στα Επίκαιρα τη φωτογραφία της με χωριάτικη στολή και ένα τσιγάρο στο χέρι. Δεν υπήρχε πιο σκανδαλώδες πράγμα για εκείνη την εποχή, η βασίλισσα με χωριάτικη στολή και ένα τσιγάρο στο χέρι. Την επομένη έρχεται η Φρειδερίκη και λέει σε όλες μας: «Κόβω το τσιγάρο και δεν θα καπνίσει κανείς μπροστά μου». Μετά από μια ώρα πάω και της λέω: «Μεγαλειοτάτη, αντίο σας, εγώ δεν μπορώ να κόψω το τσιγάρο».
Μια μέρα η Κατερίνα Ξύδη, η οποία ήταν μια από τις κυρίες των τιμών, μου λέει: «Πάμε να δώσουμε κάτι στη βασίλισσα να υπογράψει». Φτάνουμε λοιπόν από το γραφείο της Πρόνοιας -ήταν εκεί που είναι το Μαξίμου σήμερα- στα ανάκτορα και τη βρίσκουμε να κάθεται στον κήπο να πλέκει. Της δίνουμε τα χαρτιά, αρχίζει να υπογράφει όταν ξαφνικά την πλησιάζει ένας μπόμπιρας, τον κοιτάει καλά καλά η Φρειδερίκη και του σκάει ένα δυνατό σκαμπίλι. Φεύγει τρέχοντος ο μπόμπιρας και κρύβεται πίσω από έναν θάμνο φωνάζοντας: «Κάπα – Κάπα -Έψιλον! Κάπα – Κάπα – Ε!». Ο μπόμπιρας ήταν ο μετέπειτα βασιλιάς Κωνσταντίνος, δέκα χρόνων παιδί τότε. Είμαστε στο ’50.
___________
Το βιβλίο « Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ: Μια ζωή χωρίς άλλοθι, όπως την αφηγήθηκα στον Γιάννη Ν. Μπασκόζο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο
