Έρωτα Επέτειοι…
Posted on 16 Μάι, 2011 in Κείμενα | 0 commentsΕΙΝΑΙ και κάποιες επέτειοι στη ζωή μας, διακριτικές, αθόρυβες, σιωπηλές… Να, όπως ας πούμε η πρώτη συνάντηση, το πρώτο βλέμμα, η πρώτη κουβέντα, με την πρώτη αγαπημένη μας…
ΜΠΟΡΕΙ η συνάντηση να ήταν τυχαία ή επί τούτου, το βλέμμα αυθόρμητο ή μελετημένο, η κουβέντα τυπική ή προσχεδιασμένη… Όμως το άρωμα που αναδύθηκε και έμεινε ανεξίτηλο σαν αίσθηση στον ορίζοντα και στη μετέπειτα ζωή μας, η ζεστασιά του λόγου που ακούστηκε σαν απαλή βροχή, το χαμόγελο που φώτισε κάποιους ορίζοντες…, όλα αυτά παραμένουν επέτειοι για καθημερινή γιορτή.
ΤΥΧΕΡΟΙ όσοι έχουν να γιορτάσουν κάτι κάθε μέρα. Σε εποχές Μνημονίου μόνο οι μικρές χαρές-οι μικρές επέτειοι- μας απόμειναν. Δεν φορολογούνται, δεν εξαλείφονται, δεν δέχονται ΦΠΑ, δεν δανείζονται, δεν κατάσχονται…
ΕΙΝΑΙ δικές μας, ολόδικές μας…’
ΓΙΑ ΜΙΑ τέτοια επέτειο, το παρακάτω ποίημα ενός πολυαγαπημένου μου ποιητή, του Τάσου Λειβαδίτη:
‘Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Αλήθεια εκείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της
ευτυχίας
αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό
αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω
πόσο σου πήγαιναν.
Α, θάθελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα
γόνατα που σε γέννησαν για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το
φόρεμα σου
να κρύψω σαν φυλακτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ το
σεντόνι που κοιμήθηκες.
Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω
στον άντρα που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα
να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία.
Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ τον έρωτα
εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι
την ελπίδα.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή!’
(‘Τάσος Λειβαδίτης)
… Να είστε πάντα-και απέραντα-καλά!
Στ.Γ.Κ.
