Μια παλιά οδυνηρή μετα-παιδοπολίτικη εμπειρία…
Posted on 24 Απρ, 2022 in Τα Παιδοπολίτικα | 0 comments
[Από τις πρώτες, μεταγυμνασιακές , μεταπαιδοπολίτικες εμπειρίες είναι μια που μας συνέβη σε μέρες Διακαινίσιμες, στα 1961, στη Θεσσαλονίκη. Στ.Γ.Κ.-]
(Φωτό Στ.Γ.Κ., Τελευταία χρονιά στην παιδόπολη, με τον κ. Τακίδη Παντελή και το… χιόνι!, 1960-1961)
[Στη φωτογραφία: Ηλιόπουλος Θ., Π. Τακίδης, Κ. Τραπεζουντίδης, Σπυρόπουλος, Αργ. Καραπαναγιώτης, Παντελής Χονδροματίδης, Κ. Μπότσικας και πολλοί άλλοι]
—————————————————————————————————————————-
ΕΙΧΑΜΕ βγει στην “κοινωνία”, με το να περάσουμε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης (1961).
Στη μετεφηβική πια ηλικία, όταν άρχισε να βράζει το αίμα στις φλέβες για επιβίωση και δουλειά, κι αφού περάσαμε τα πρώτα “πλατωνικά” ερωτικά σκιρτήματα, το πρώτο κρυφό ραντεβού, το πρώτο φιλί και αγκάλιασμα γυναικείου σώματος, αντιληφθήκαμε και την πρώτη αυτονόμησή μας από το παρελθόν…
Όλα γλυκά και ανθρώπινα στην πόλη του Αγίου που πιστεύαμε ότι μας ανήκε, ευρισκόμενοι και μέσα σε μια απέλπιδα μετεμφυλιακή ατμόσφαιρα, μια γενική μιζέρια και αστυνομοκρατία, παλεύαμε να δούμε και τί αξίζουμε.
Χρόνια τρελά διαποτισμένα όμως, με κοφτά πικρά χαμόγελα, με την κρυφή ελπίδα για την άλλη μέρα, που μεγάλωνε το όνειρο. Η πόλη του Αγίου μάς επέτρεπε να ταξιδεύουμε με πλήθος όνειρα για αποσκευές…
… Εκεί, λοιπόν, στο μεταίχμιο της έναρξης της έβδομης δεκαετίας του 20υ αιώνα και ενώ το χρήμα ήταν πανάκριβο γύρω μας, τα μεροκάματα σπάνια, τα αγαθά ελάχιστα και για ελάχιστους, εμείς δοκιμάζαμε τα πρώτα φτερουγίσματά μας…
Η πρώτη προσπάθεια, πρωτοετείς φοιτητές όντες, με τον Κώστα Μπότσικα, τον Αργύρη Καραπαναγιώτη και τον Σπύρο Σπυρόπουλο με το κομμένο χέρι, ήταν να πάμε στο “Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης” για εξεύρεση δουλειάς!
Γιατί στο ” Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης”;
Ο Γραμματέας του Κέντρου, γνωστός εργαζόμενος στην Παιδόπολη “Άγ. Δημήτριος” στο Ωραιόκαστρο (είχε πάρει τη δουλειά κάνοντας…χίλιους τεμενάδες στη Βασιλική Πρόνοια που, σημειωτέον, προσλάμβανε και … αριστερούς!), αφού μας κοίταξε λίγο περιφρονητικά από πάνω μέχρι κάτω, έκανε πως δεν μας γνώρισε και είπε εκείνο το αλησμόνητο και καταλυτικό για τη μετέπειτα ζωή μας:
«Εμείς, για παιδιά με το σταυρό στο χέρι, δεν έχουμε δουλειές!”
Έτσι λειτουργούσαν τότε οι εγκάθετοι του ΚΚΕ…
Για μας αυτή η συμπεριφορά αποτέλεσε το πρώτο ρατσιστικό χαστούκι που μας έκανε να καταλάβουμε ότι η ζωή είναι σκληρή, αμείλικτη για τους αδύνατους, για τους μη ενταγμένους στο Κόμμα. Αντίθετα, ήταν εύκολη για τους ημέτερους και τους κομματικούς χαμαιλέοντες.
Εμείς ήμασταν παιδιά με ακρωτηριασμένες τις παιδικές μας ψυχές από τον άγριο Εμφύλιο. Κι ας πλάθαμε τα βράδια έναν καλύτερο κόσμο. Τότε που η δεξιά του γέρο Καραμανλή, «νικήτρια» (1961) δέσποζε απόλυτα στην πολιτική και το κράτος.
Πασχίζαμε να επιβιώσουμε όπως-όπως.
Ταπεινωμένοι και ρημαγμένοι φύγαμε. Όμως έτσι, ξετρυπώναμε μέσα από τη μιζέρια τον υπέροχο κόσμο που μας υποσχόταν η μεγάλη και στοργική «φτωχομάνα», η πόλη μας. Πόλη της αλληλεγγύης σε πρόσφυγες, ανταρτόπληκτα, λαϊκούς τραγουδιστές, ρεμπέτες, φοιτητές, φτωχό καλλιτεχνικό περιθώριο.
Κάθε αποτυχία, μάς δυνάμωνε για τον επόμενο αγώνα… (24-4-2022)
