Το κορίτσι με τα cd (une histoire pour tous)
Posted on 11 Μάι, 2011 in Κείμενα | 0 commentsΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΑ CD
Μοντέρνο Αφήγημα*
[Δημοσιεύθηκε στο χριστουγεννιάτικο περιοδικό της εφημερίδας «Χ.Ν.», 18/12/07]
«Κάποτε στα μέρη μας ζούσε ένα αγόρι, ο Ορέστης. Γεννήθηκε άρρωστο. Υπέφερε από μια ανίατη πάθηση που βασάνιζε αυτόν και τη μητέρα του. Ο πατέρας του είχε πεθάνει, εδώ και χρόνια, απ΄ τον καημό του…
«Είχε γίνει πια 17 χρονών, η υγεία του δεν έλεγε να βελτιωθεί κι οι γιατροί λέγανε πως θα μπορούσε να πεθάνει απ΄ τη μια μέρα στην άλλη.
«Ζούσε με τη μητέρα του, τον φύλακα άγγελό του μέσα στο σπίτι. Αυτή τον φρόντιζε, τον πρόσεχε σε κάθε του βήμα, σε κάθε του κίνηση. Μια μέρα, θα ήταν χρονιάρα όπως καληώρα, όσο δύσκολο και σκληρό κι αν ήταν για τη μάνα του, ο Ορέστης πήρε την απόφαση να βγει έξω απ΄ το σπίτι. Έστω και για μια φορά ήθελε να δει τον κόσμο, να χαζέψει τις χριστουγεννιάτικες βιτρίνες, τους στολισμένους δρόμους και τους χαρούμενους ανθρώπους… Η μητέρα του συγκατάνευσε, χωρίς να κρύψει το μεγάλο φόβο, την ανησυχία και τον πόνο της.
«Βαδίζοντας, ο Ορέστης, στην άγνωστη γειτονιά του, ανακάλυπτε έκπληκτος τον κόσμο, τα μαγαζιά, την ομορφιά και την ασχήμια που υπήρχαν γύρω του. Περνώντας από ένα «δισκάδικο» στάθηκε για λίγο να χαζέψει στη βιτρίνα του. Ξαφνικά πρόσεξε ένα πολύ λεπτό, αλλά και πολύ γοητευτικό κορίτσι, περίπου στην ηλικία του. Τα έχασε, με την ομορφιά του. Άνοιξε την πόρτα του μαγαζιού και μπήκε μέσα, κοιτάζοντας πάντα την κοπέλα. Πλησιάζοντας σιγά-σιγά στο βάθος, έφτασε στο ταμείο όπου βρισκόταν το κορίτσι. Τον κοίταξε και τον ρώτησε χαμογελώντας:
«-Σε τι μπορώ να σας εξυπηρετήσω;»
«Ο Ορέστης, το μόνο που ένιωσε ήταν η ζεστασιά εκείνου του ωραίου χαμόγελου που τον περιέβαλε με μια ανείπωτη τρυφερότητα. Ήταν το πιο σαγηνευτικό χαμόγελο που αντίκριζε στη ζωή του. Πιο δυνατό κι απ΄ της μητέρας του. Αισθάνθηκε μια έλξη, μια επιθυμία να αγκαλιάσει το κορίτσι, να του εκφράσει τη χαρά του που το συναντούσε. Όμως, το μόνο που μπόρεσε να ψελλίσει ήταν:
«-Ναι, ξέρετε…, έρχονται Χριστούγεννα και θα ήθελα να αγοράσω ένα CD για δώρο».
«Και χωρίς δεύτερη κουβέντα, πήρε το πρώτο CD που βρέθηκε μπροστά του, της το έδωσε και ετοιμάστηκε να πληρώσει.
«-Θέλετε να σας το συσκευάσω για δώρο ή θα το πάρετε έτσι;», ρώτησε το κορίτσι και ξαναχαμογέλασε. Ο Ορέστης ένευσε ναι, το κορίτσι πήγε πιο πέρα, τύλιξε το CD και του το έδωσε. Αυτός το πήρε και βγήκε γρήγορα απ΄ το μαγαζί. Επέστρεψε στο σπίτι του με το στήθος του να ανεβοκατεβαίνει απ΄ την καινούρια συγκίνηση…
«Από εκείνη τη μέρα, πήγαινε κάθε πρωί στο μαγαζί με τα μουσικά είδη για να αγοράσει ένα καινούργιο CD. Και φυσικά, για να δει, να συναντήσει το κορίτσι με το γλυκό χαμόγελο, που του έκανε την ίδια πάντα ερώτηση. Και κάθε φορά συσκεύαζε σε δώρο το καινούργιο CD που ο Ορέστης της έδινε…
«Το αγόρι επιστρέφοντας στο σπίτι του, πήγαινε στο δωμάτιό του, άνοιγε τη ντουλάπα με τα ρούχα και άφηνε μέσα το CD. Όμως, παρόλη τη μεγάλη του επιθυμία, όντας διστακτικό, δεν τολμούσε να προτείνει στο κορίτσι να βγούνε μαζί. Έτρεμε και μόνο στην ιδέα μιας πιθανής απόρριψης…
«Η μητέρα του Ορέστη, βλέποντάς τον αλλαγμένο και χαρούμενο, διαισθάνθηκε ότι κάτι ευχάριστο του συμβαίνει. Έκανε το παν, λοιπόν, για να τον ενθαρρύνει στην προσπάθειά του να εκφράσει ελεύθερα τα συναισθήματά του στην κοπέλα. Έτσι το αγόρι, την επόμενη μέρα πήρε το δρόμο με περισσότερο θάρρος κι αυτοπεποίθηση. Μπήκε στο μαγαζί με τα μουσικά είδη και πάλι μπροστά του το κορίτσι με το όμορφο χαμόγελο. Όπως πάντα, πήρε ένα CD, της το έδωσε κι αυτή πήγε παράμερα για να το συσκευάσει. Τη στιγμή εκείνη ο Ορέστης έγραψε σ΄ ένα χαρτάκι τον αριθμό τηλεφώνου του, το άφησε διακριτικά στο ταμείο, πλήρωσε, πήρε το CD κι έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Η καρδιά του χτυπούσε τρελά…
«Μερικές μέρες αργότερα το τηλέφωνο στο σπίτι του Ορέστη χτύπησε… Το σήκωσε η μητέρα του. Ήταν το κορίτσι του μαγαζιού που ζητούσε να μιλήσει με τον Ορέστη. Η μητέρα του αγοριού ξέσπασε τότε σε κλάματα και με αναφιλητά απάντησε:
«-Μα, τι; Δεν το μάθατε; Ο Ορέστης «έφυγε»… Πέθανε προχθές…»
«Ακολούθησε μια απέραντη παγωμένη σιωπή στις δυο άκρες του τηλεφώνου, που έλεγε πολλά. Έπειτα τίποτε…
Αργότερα, η μητέρα του Ορέστη ξαναμπήκε στο δωμάτιό του για να ξαναβυθισθεί στις θλιβερές της αναμνήσεις. Είπε να απλώσει τα ρούχα του παιδιού της στο κρεβάτι του, να το ξαναδεί «ντυμένο», ζωντανό, να το χαϊδέψει! Έτσι άνοιξε τη ντουλάπα. Και τότε αντίκρισε ένα σωρό από CD, σε «συσκευασία δώρου». Και ούτε ένα ανοιγμένο! Αυτό κίνησε την περιέργειά της, πήρε ένα CD, κάθισε στο κρεβάτι του παιδιού της και το άνοιξε. Ξετυλίγοντάς το ένα χαρτάκι έπεσε κάτω… Το πήρε, το άνοιξε, το διάβασε. Έγραφε:
«- Γεια σου! Είσαι υπέροχο αγόρι.. Θέλεις να βγούμε, απόψε μαζί;» Και πιο κάτω, «Σοφία».
«Με πολύ πόνο και δάκρυα στα μάτια η μητέρα άνοιξε κι άλλο… κι άλλο, κι άλλα πολλά CD. Σε όλα σχεδόν έβρισκε το ίδιο εκείνο μικρό χαρτάκι με το ίδιο μήνυμα. Και στο τέλος, πάντα το ίδιο όνομα: Σοφία...»
***
… Η ΖΩΗ ΜΑΣ είναι πιο σύντομη απ΄ όσο νομίζουμε. Περνάει γρήγορα και δεν περιμένει τίποτε κι από κανένα. Ούτε, όμως, κι εμείς πρέπει να περιμένουμε μια ειδική ημέρα για να εκφράσουμε τα κρυμμένα συναισθήματά μας. Ας τα εκδηλώσουμε σήμερα, γιατί η κάθε μέρα δεν είναι άλλη μέρα. Είναι η σημερινή. Και η σημερινή μέρα είναι πάντα ειδική μέρα για την αγάπη. Επειδή, αύριο μπορεί να είναι κιόλας πολύ αργά.
Χαμογελάστε στον άλλο, αγκαλιάστε τον, απλώστε του το χέρι, χαϊδέψτε και δώστε ένα φιλί σ΄ αυτούς που αγαπάτε. Θα διαπιστώσετε αναπάντεχα πόσο μαγικά ωραίο είναι να προσφέρεις. Να προσφέρεις κάθε είδους αγάπη. Κι όταν μια αγάπη εκφράζεται, όλα είναι μπορετά, όλα είναι υποφερτά, όλα απαλύνονται στη ζωή μας…
(1)Διασκευή, προσαρμογή στα ελληνικά (από τα γαλλικά) και επιμύθιο: Στ.Γ.Κλώρης.]
* Συγγραφέας άγνωστος.
Avis aux lecteurs:
Quelques textes publiés (« Ta paidopolitika ») sur ce blog sont tout a fait personnels et représentent une partie de ma vie. D’ autres ne le sont pas : ce sont des textes parsemes dans l’ Internet et travailles par moi du point de vue traduction en langue grecque. Si vous voulez les citer dans un blog ou autre, il me serait très agréable de citer aussi la source. Merci de votre compréhension… (St.G.K.)
