Τρία ερωτικά ποιήματα… [Γ. Μανουσάκη, Δημώδες, Ρίλκε (μεταφρ. Κ. Παλαμά)]
Posted on 13 Φεβ, 2022 in Ποιηση | 0 comments
[ Η ερωτική ποίηση είναι μια φωτιά που καίει και καίγεται, σαν τον ΕΡΩΤΑ.
Οι λέξεις κτίζουν τα σώματα, οι λέξεις και τα αισθήματα.
Κι όσο πιο ικανός είναι ο ποιητής, τόσο πιο αισθαντική είναι και η περιγραφή.
Αριστουργηματικοί οι παρακάτω στίχοι. Στ.Γ.Κ.]:
======================================
ΤΟ ΕΥΤΥΧΕΣ συναπάντημα δυο ερωτικών αναζητήσεων σε μια ενιαία αγάπη, από τον ΓΙΩΡΓΗ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ:
«Κάποτε ήσουν η περίκλειστη κι η αβυθομέτρητη.
Τώρα άνοιξες σα ρόδο στην ανασεμιὰ του Μάη.
Το φως σε καταυγάζει κι εσὺ αφήνεσαι
προσηνὴς στη φιλότητά μου κι ενδόσιμη.
Τώρα δε μού είσαι η άγνωστη κι η ξένη.
Ἦρθε πιὰ ἡ ὥρα νὰ σ’ ὀνοματίσω.
σὲ λέω Φοίβη γιατί φώτισες τὶς νύχτες μου
σὲ λέω Μυρσίνη γιατὶ εὐώδιασες τὸν ὕπνο μου
σὲ λέω Αὐγὴ γιατί δρόσισες τὴν ἔρημό μου
σὲ λέω Ἀγάπη.” [Γ. Μανουσάκη, Από τη συλλογή ΤΡΙΓΛΥΦΟ, εκδ. Ολκός, Συνάντηση, θ, 1976)
==========================================
[Η ΑΓΑΠΗ, στη δημώδη ποίηση]
«Κόκκιν’ αχείλι φίλησα κι έβαψε το δικό μου
Και στο μαντήλι το ‘συρα κι έβαψε το μαντήλι
Και στο ποτάμι το ‘πλυνα κι έβαψε το ποτάμι
Κι έβαψ’ η άκρη του γιαλού κι η μέση του πελάγου
Κατέβη ο αϊτός να πιει νερό κι έβαψαν τα φτερά του
Κι έβαψ’ ο ήλιος ο μισός και το φεγγάρι ακέριο…»
================================================
Η ΠΑΡΑΦΟΡΑ του έρωτα και το απόλυτο δόσιμο στον άλλο «ιστορούνται» με την έννοια της αυτοθυσίας:
«Σβήσε τα μάτια μου, μπορώ να
σε κοιτάζω
Τ’ αυτιά μου σφράγισέ τα, να
σ’ ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να
‘ρθω σ’ εσένα,
και δίχως στόμα, θα μπορώ να
σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω, σαν να ήταν χέ-
ρια, όμοια, καλά, με την καρδιά.
Σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ
με το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου συνντρίμμια, στάχτη,
εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ’ έχω πάλι» (Ρ.Μ. Ρίλκε, 1893-1943, Απόδοση Κ. Παλαμάς)
- ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ