ΩΔΗ ΣΤΗ ΓΑΤΑ

Τα ζώα στην αρχή τους
ήταν ατελή.
Με μακριά ουρά και θλιβερά κεφάλια.
Λίγο λίγο άρχισαν να διαμορφώνονται,
Να γίνονται τοπίο,
ν’ αποκτούν βούλες, χάρη,
να μπορούν να πετούν
Η γάτα,
μόνο η γάτα
εμφανίστηκε πλήρης
και περήφανη.
Γεννήθηκε τελείως έτοιμη,
περπατά μόνη και ξέρει τι θέλει.

Ο άνθρωπος θέλει να γίνει ψάρι

ή πουλί,
το φίδι θα ‘θελε να έχει φτερά
ο σκύλος είναι ένα λιοντάρι που έχασε το δρόμο,
ο μηχανικός θα θελε να ναι ποιητής
η μύγα μελετά πώς να γίνει χελιδόνι,
κι ο ποιητής προσπαθεί να μιμηθεί τη μύγα.
Αλλά η γάτα
θέλει να είναι μόνο η γάτα
και κάθε γάτα είναι γάτα
από τα μουστάκια μέχρι την ουρά,
από την αναμονή με όλες τις αισθήσεις  μέχρι το πιάσιμο του ποντικού,
από τη νύχτα μέχρι τα χρυσά της μάτια.
Δεν υπάρχει τελειότητα
σαν τη δική της,
δεν έχουν
το φεγγάρι και το λουλούδι
τέτοια δομή.
Απλά είναι ένα, αδιαίρετο,
όπως ο ήλιος ή το τοπάζιο,
και η ελαστική γραμμή στο περίγραμμά της,
σταθερή και λεπτή, είναι σαν
τη γραμμή της πλώρης του πλοίου.
Τα κίτρινα μάτια της

έχουν μόνο μια αυλακιά
για να κόβουν το χρυσάφι της νύχτας.

Ω μικρέ αυτοκράτορα χωρίς υπηκόους
κατακτητή χωρίς πατρίδα,
μικροσκοπικέ  τίγρη του σαλονιού, νυφικέ
σουλτάνε του ουρανού,
των κεραμιδιών του έρωτα.

Τον άνεμο της αγάπης
μες στην καταιγίδα  απαιτείς.

Όταν περνάς αγγίζεις μόλις
με τέσσερα λεπτά πόδια το έδαφος,
μυρίζοντας, δυσπιστώντας
σ’ όλα τα επίγεια’
γιατί κάθε τι
είναι ακάθαρτο
για το άσπιλο πόδι της γάτας.

Ω ανεξάρτητο θεριό του σπιτιού

αλαζονικό απομεινάρι της νύχτας,
τεμπέλικο, σβέλτο
και ξένο,
βαθύτατη γάτα,
μυστικέ αστυνομικέ της κρεβατοκάμαρας,
σύμβολο ενός
αφανισμένου βελούδου.
Σίγουρα δεν υπάρχει αίνιγμα
στη συμπεριφορά  σου.

Ίσως δεν είσαι μυστήριο.

Όλος ο κόσμος σε γνωρίζει

και είσαι από τους λιγότερο μυστηριώδεις

ενοίκους.
Ίσως όλοι πιστεύουν
πως είναι ιδιοκτήτες, αφεντικά
θείοι γατών.

Σύντροφοι, όμοιοι,
μαθητευόμενοι ή φίλοι
της γάτας τους.

Εγώ όχι.
Εγώ δε συμφωνώ.
Δεν την ξέρω τη γάτα .
Όλα τα ξέρω, τη ζωή και το αρχιπέλαγός της,
τη θάλασσα και την ανυπολόγιστη πόλη,
τη βοτανολογία,
την τρέλα της αναπαραγωγής
το επί και το πλην των μαθηματικών,
τις ηφαιστειακές απάτες του κόσμου,
το ανύπαρκτο  κέλυφος του κροκόδειλου,
την ευγένεια του άσημου πυροσβέστη,
το γαλάζιο αταβισμό του ιερέα,
αλλά δεν μπορώ ν’ αποκρυπτογραφήσω μια γάτα.
Η λογική μου γλίστρησε πάνω στην αδιαφορία της,

Μέσα στα μάτια της γυαλίζουν

αριθμοί από χρυσάφι.

Πηγή: http://okosmosodikosmou.blogspot.com/2015/07/blog-post_16.html

———————–

ΑΥΤΟΥΣΙΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Oda al gato

Los animales fueron
imperfectos,
largos de cola, tristes
de cabeza.
Poco a poco se fueron
componiendo,
haciéndose paisaje,
adquiriendo lunares, gracia, vuelo.
El gato,
sólo el gato
apareció completo
y orgulloso:
nació completamente terminado,
camina solo y sabe lo que quiere.

El hombre quiere ser pescado y pájaro,
la serpiente quisiera tener alas,
el perro es un león desorientado,
el ingeniero quiere ser poeta,
la mosca estudia para golondrina,
el poeta trata de imitar la mosca,
pero el gato
quiere ser sólo gato
y todo gato es gato
desde bigote a cola,
desde presentimiento a rata viva,
desde la noche hasta sus ojos de oro.

No hay unidad
como él,
no tienen
la luna ni la flor
tal contextura:
es una sola cosa
como el sol o el topacio,
y la elástica línea en su contorno
firme y sutil es como
la línea de la proa de una nave.
Sus ojos amarillos
dejaron una sola
ranura
para echar las monedas de la noche.

Oh pequeño
emperador sin orbe,
conquistador sin patria,
mínimo tigre de salón, nupcial
sultán del cielo
de las tejas eróticas,
el viento del amor
en la intemperie
reclamas
cuando pasas
y posas
cuatro pies delicados
en el suelo,
oliendo,
desconfiando
de todo lo terrestre,
porque todo
es inmundo
para el inmaculado pie del gato.

Oh fiera independiente
de la casa, arrogante
vestigio de la noche,
perezoso, gimnástico
y ajeno,
profundísimo gato,
policía secreta
de las habitaciones,
insignia
de un
desaparecido terciopelo,
seguramente no hay
enigma
en tu manera,
tal vez no eres misterio,
todo el mundo te sabe y perteneces
al habitante menos misterioso,
tal vez todos lo creen,
todos se creen dueños,
propietarios, tíos
de gatos, compañeros,
colegas,
discípulos o amigos
de su gato.

Yo no.
Yo no suscribo.
Yo no conozco al gato.
Todo lo sé, la vida y su archipiélago,
el mar y la ciudad incalculable,
la botánica,
el gineceo con sus extravíos,
el por y el menos de la matemática,
los embudos volcánicos del mundo,
la cáscara irreal del cocodrilo,
la bondad ignorada del bombero,
el atavismo azul del sacerdote,
pero no puedo descifrar un gato.
Mi razón resbaló en su indiferencia,
sus ojos tienen números de oro.

Στα αγγλικά:

The animals were imperfect,
long-tailed,
unfortunate in their heads.
Little by little they
put themselves together,
making themselves a landscape,
acquiring spots, grace, flight.
The cat,
only the cat
appeared complete and proud:
he was born completely finished,
walking alone and knowing what he wanted.

Man wants to be fish or fowl,
the snake would like to have wings
the dog is a disoriented lion,
the engineer would like to be a poet,
the fly studies to be a swift,
the poet tries to imitate the fly,
but the cat
only wants to be a cat
and any cat is a cat
from his whiskers to his tail,
from his hopeful vision of a rat
to the real thing,
from the night to his golden eyes.

There is no unity
like him,
the moon and the flower
do not have such context:
he is just one thing
like the sun or the topaz,
and the elastic line of his contours
is firm and subtle like
the line of a ship’s prow.
His yellow eyes
have just one
groove
to coin the gold of night time.

Oh little
emperor without a sphere of influence
conqueror without a country,
smallest living-room tiger, nuptial
sultan of the sky,
of the erotic roof-tiles,
the wind of love
in the storm
you claim
when you pass
and place
four delicate feet
on the ground,
smelling,
distrusting
all that is terrestrial,
because everything
is too unclean
for the immaculate foot of the cat.

Oh independent wild beast
of the house
arrogant
vestige of the night,
lazy, gymnastic
and alien,
very deep cat,
secret policeman
of bedrooms,
insignia
of a
disappeared velvet,
surely there is no
enigma
in your manner,
perhaps you are not a mystery,
everyone knows of you
and you belong
to the least mysterious inhabitant,
perhaps everyone believes it,
everyone believes himself the owner,
proprietor,
uncle
of a cat,
companion,
colleague,
disciple
or friend
of his cat.

Not me.
I do not subscribe.
I do not know the cat.
I know it all, life and its archipelago,
the sea and the incalculable city,
botany,
the gyneceum and its frenzies,
the plus and the minus of mathematics,
the volcanic frauds of the world,
the unreal shell of the crocodile,
the unknown kindness of the fireman,
the blue atavism of the priest,
but I cannot decipher a cat.
My reason slips on his indifference,
his eyes have golden numbers.

—-

Oda al gato

Pablo Neruda  1904-1973