Η μεταμόρφωση! (μύθος αισιοδοξίας)
Posted on 20 Δεκ, 2020 in Ανέκδοτα, Κείμενα | 0 comments
[Ωραίος σύντομος αλλά περιεκτικός μύθος για τη δύναμη του ανθρώπου να ξεπερνάει όλες τις δυσκολίες...
Παραλλαγές του μύθου κυκλοφορούν πολλές, ανάλογα με τη σημασία που θέλει να δώσει κανείς στη μεταμόρφωση ... Στ.Γ.Κ.]
Ήταν κάποτε μια μικρή κάμπια…
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια μικρή κάμπια, που σερνόταν με όλη την δύναμη, των μικρών ποδιών της, με κατεύθυνση τον ΗΛΙΟ…
Την είδε μια ακρίδα, και περίεργη όπως ήταν, ρώτησε την μικρή κάμπια:
“Που πηγαίνεις;”
Χωρίς να σταματήσει τον δρόμο της, η μικρή κάμπια απάντησε: “Είδα ένα όνειρο σήμερα το βράδυ: βρισκόμουν στην κορυφή εκείνου του βουνού, και μπορούσα να θαυμάσω όλη την κοιλάδα! Μου άρεσε τόσο πολύ εκείνο που είδα, και έτσι αποφάσισα να το πραγματοποιήσω!”
“Μα εσύ είσαι τρελή! Πως μπορείς να σκέφτεσαι, πως θα φτάσεις εκεί επάνω; Για σένα ένα πετραδάκι, είναι σαν ένα τεράστιο βουνό, μια λακουβίτσα είναι σαν την θάλασσα, και ένα κλαδάκι σαν ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο!”
Η μικρή κάμπια, δεν έδωσε καθόλου σημασία στα λεγόμενα της ακρίδας, και συνέχισε να σέρνεται και να προχωράει…
Την είδε ένα σκαθάρι, με την γυαλιστερή μαύρη πανοπλία του, και την ρώτησε κι αυτό: “Για που το έβαλες κάμπια, και με τόση βιασύνη;”
Λαχανιασμένη η μικρή κάμπια, απάντησε:
“Είδα ένα όνειρο, και θέλω να το πραγματοποιήσω… Θα ανέβω πάνω σε εκείνο το βουνό, για να δω από εκεί τον κόσμο μας!”
Το σκαθάρι, έβαλε τα γέλια.
Όλα τα ζώα, που συναντούσαν την μικρή κάμπια (αράχνες, βατράχια, ποντίκια), δεν έκαναν άλλο, παρά να χλευάζουν και να περιγελούν την μικρή κάμπια…
Αλλά η μικρή κάμπια, συνέχιζε τον δρόμο της.
Οι δυνάμεις της όμως, σιγά-σιγά την εγκατέλειπαν, μέχρι που εξαντλήθηκε τελείως και σταμάτησε να ξεκουραστεί, πρώτα όμως έφτιαξε ένα καταφύγιο, για να περάσει την νύχτα.
Έφτιαξε, ένα είδος σκληρό σάκο και τυλίχτηκε εντελώς.
Όλα τα ζώα του δάσους, μαζεύτηκαν για να δουν τον “τάφο” εκείνου, που θεωρούσαν το πιο χαζό ζώο, που πέθανε από την προσπάθεια, να πραγματοποιήσει ένα απερίσκεπτο όνειρο…
Ένα πρωί, με τον ήλιο να λάμπει με ιδιαίτερο τρόπο, μαζεύτηκαν πάρα πολλά ζώα, γύρω από τον “τάφο” της μικρής κάμπιας, που είχε γίνει ένα μνημείο απερισκεψίας… μια προειδοποιητική ιστορία για απερίσκεπτους, που ρίχνονται σε επικίνδυνες και αδύνατες “αποστολές”.
Ξαφνικά συνειδητοποίησαν, πως εκείνο το συμπαγές κέλυφος, άρχισε να σπάει και να εμφανίζονται δύο μικρές κεραίες, και μετά, σιγά-σιγά, δύο υπέροχα λαμπερά φτερά, πάνω στο μικροσκοπικό σώμα της πεταλούδας, που αιωρούνταν στον αέρα και ανοίγοντας τα φτερά της, δείχνοντας το μεγαλείο τους!
Όλα τα ζωάκια, σίγασαν μονομιάς!
Είχαν κάνει λάθος, και αισθανόντουσαν ανόητα…
Η μικρή κάμπια, επρόκειτο να πραγματοποιήσει το όνειρο, για το οποίο είχε ζήσει…