Απαχθέντες, όμηροι, πρόσφυγες ανταρτοπολέμου ή πολιτικοί πρόσφυγες;
Posted on 16 Νοε, 2020 in Τα Παιδοπολίτικα | 0 comments
[Όσοι κατέφυγαν με τη θέλησή τους ή βίαια (ανήλικα παιδιά) στις χώρες του "Σιδηρούν Παραπετάσματος", μετά την ήττα των ανταρτών στον ανταρτοπόλεμο (1949), πώς χαρακτηρίζονται σήμερα; Απάντηση δίνουν οι παρακάτω επιστολές]
——————————————————————————————————————-
ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΟ «ΒΗΜΑ» (9-2-1954)
Κατά την διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου και με την πτώση της μέχρι τότε (Σεπτέμβριος 1948) ανταρτοκρατούμενης Μουργκάνας στον Εθνικό Στρατό, εκατοντάδες Λειώτες, Βαβουριώτες, Τσαμαντιώτες, Λιντισδινοί ακόμα και Λιστινοί, υποχρεώθηκαν, βιαίως, και παρά την θέλησή τους, ν’ ακολουθήσουν τους αντάρτες του Δ.Σ.Ε. στην Αλβανία. Μετά την πτώση του Γράμμου, τον Αύγουστο του 1949, οι περισσότεροι απ’ αυτούς βρέθηκαν στην «Λαϊκή Δημοκρατία» της Ουγγαρίας, στην οποία τους έσυραν σαν «λάφυρα» του «απελευθερωτικού» τους αγώνα, οι αντάρτες – κομμουνιστές.
Τελικά, μετά ομηρία έξι περίπου ετών, τον Φεβρουάριο του 1954, οι περισσότεροι εξ αυτών επανήλθαν στην Ελλάδα. Ο αείμνηστος, τότε, Κεντρώος, βουλευτής Θεσπρωτίας, Χρήστος Παπασταύρου (1900 – 1979), ο οποίος είχεν ιδίαν αντίληψη για την ομηρία των Μουργκανιωτών, πρωτοστάτησε για την επιστροφή τους στην Ελλάδα.Την επιστολή που βρήκα στο «ΒΗΜΑ» της 9-2-1954, την παραθέτω αυτούσια, με την υπενθύμιση ότι 10 περίπου μέρες μετά, οι απαχθέντες Μουργκανιώτες, μεταξύ των οποίων και ο υποσημειούμενος, αφίχθησαν στην Ηγουμενίτσα.
Περί όλων αυτών διαλαμβάνονται πλείστα όσα εις το βιβλίο του αείμνηστου πατρός μου ιερέως Νικολάου Βενέτη (1908-1993), «Στη Σκιά της Μουργκάνας», εκδόσεις «Μοντέρνοι Καιροί».
Αντώνης Ν. Βενέτης,
Μοναστηράκι Δωρίδος
«ΟΙ ΑΠΑΧΘΕΝΤΕΣ» (ΒΗΜΑ 9-2-1954)
Αι δημοσιευθείσαι εις τον τύπον πληροφορίαι περί περιορισμού του αριθμού των απαχθέντων, οι οποίοι πρόκειται να μας αποδοθούν υπό της Ουγγαρίας, ανησύχησαν και επέτειναν την αγωνίαν των εν Ελλάδι οικείων των.Ευτυχώς ότι δεν είναι αληθε΄ςι, ουδέ προέρχονται από επίσημον πηγήν. Επειδή όμως εδημιουργήθη επιβλαβής θόρυβος, θεωρώ καθήκον μου να δώσω την εξήγησιν ότι οι απαχθέντες τςη Ηπείρου υπερβαίνουν τους 2000. Εις εννεακόσιους περίπου ανέρχονται οι εκτός ιδιαιτέρας μου επαρχίας, των Φιλιατών, εις ους περιλαμβάνονται και οι ομαδικώς απαχθ’εντες των χωριών Βαβουρίου και Λεια τςη Μουργκάνας.Οι άλλοι προέρχονται από τα ς επαρχίας Πωγωνίου και Κονίτσης. Πληροφορίαι ηλεγμένα, τα οποίας έχει η εν Αθήναις εδρεύουσα επιτροπή των απαχθείντων, υπό την προεδρίαν του υφυπουργού των Στρατιωτικών κ. Δημαράτου, μας εγγυώνται απολύτως ότι οι εν Ουγγαρία και εις άλλας χώρας απαχθέντες εμφορούνται από αγνά κα αδιάβλητα ελληνικά αισθήματα και αδημονούν να επιστρέψουν εις την προσφιλή των γενέτειρον.Και είναι ούτι πλεόν των 1172 που μας αποστέλλουν. Ώστε να μην γεννάται ζήτημα επιλογής, τελείως άλλωστε ασύμφορον και επικίνδυνον
Μετά τιμής Χρ. Β. Παπασταύρου
Βουλευτής Θεσπρωτίας
———————————-
Ο ελληνικός Εμφύλιος, πρόσφυγες και όμηροι
Κύριε διευθυντά
Στην «Κ» της 18.10.2020, ο καθηγητής Ν. Μαραντζίδης παρουσιάζων δύο βιβλία αναφερόμενα στον εμφύλιο πόλεμο, χαρακτηρίζει συλλήβδην όλους τους Ελληνες που ευρέθησαν, μετά τον Εμφύλιο, στις λεγόμενες «Λαϊκές Δημοκρατίες» «πολιτικούς πρόσφυγες».
Τούτο είναι απολύτως ανακριβές. Ενας σημαντικός αριθμός εκ τούτων εσύρθησαν εις το σιδηρούν παραπέτασμα βιαίως και παρά τη θέλησή τους από τους ηττημένους αντάρτες του λεγόμενου ΔΣΕ. Εκτιμώ ότι πιθανόν ο αριθμός των πάσης φύσεως απαχθέντων να εκυμαίνετο μεταξύ 30% μέχρι 50% του συνολικού αριθμού των ευρεθέντων εις το ανατολικό μπλοκ.
Η επιστροφή, παρά τη σφοδρή αντίδραση του ΚΚΕ, κατέστη εφικτή μετά τον θάνατο του Στάλιν, τον Μάρτιο του 1953, την ανάληψη της πρωθυπουργίας στην Ουγγαρία –εις την οποίαν είχομεν μεταφερθεί, μεταξύ αυτών και ο υποσημειούμενος–από τον μετριοπαθή Ιμρε Νάγκι, τη μεσολάβηση του Ελλ. Ερυθρού Σταυρού και μια διαδήλωση εκατοντάδων απαχθέντων μπροστά στο Κοινοβούλιο της Ουγγαρίας, τον Νοέμβριο του 1953.Ετσι, τον Φεβρουάριο του 1954, 1.300 απαχθέντες επανήλθομεν εις την Ελλάδα, άπαντες εκ της Ουγγαρίας προερχόμενοι.
Η περίπτωσή μας, νομίζω, κατά κάποιον τρόπο είναι παρόμοια με την αιχμαλωσία των Εβραίων από τον βασιλέα της Βαβυλώνος, Ναβουχοδονόσορα, ο οποίος αφού κατέλαβε την Ιερουσαλήμ το 587 π.Χ. μετέφερε συλλήβδην τους Εβραίους εις τη Βαβυλώνα, απ’ όπου, μετά δεκαετίες, επανήλθον οίκαδε. Ο Ναβουχοδονόσωρ, όμως, μετέφερε στη χώρα του αλλοεθνείς. Αντίθετα, οι αντάρτες μετέφεραν ομοεθνείς, βιαίως, σε άλλες χώρες. Διερωτώμαι, συνέβη παρόμοιο περιστατικό εις την παγκόσμια ιστορία;
Αντώνης Ν. Βενέτης, Μοναστηράκι Δωρίδος
————————————————————-
Γράφει ο Κων/νος Μαρκοπουλιωτης:
Για αυτες τις ενέργειες, αλλά και για πολλές αλλες,
-
ο τροπος ενεργειας των, ως συμμορίες
-
η εγνληματική τους δρασις προς την ζωη, περιουσια και αξιοπρεπεια
-
η δια της βιας στρατολογησις
-
η απατηλη ιδεολογία
-
οι εκτελεσεις αντιφρονουντων
απεκληθησαν συμμορίτες, και ο πολεμος εναντίων των συμμοριτοπολεμος.
Η ονομασία «Εμφυλιος» υπηρξε προϊόν της μεταπολιτεύσεως, (μαζι με πολλα αλλα προιοντα της μεταπολιτευσεως που απολαμβάνουμε σημερα), ως πρωτον βημα δια την αριστεροποιησιν της ιστορίας και της Ελλάδος.
Κων/νος Μαρκοπουλιωτης
—————————-
Γράφει ο Ηλίας Αγρόδημος:
Συμφωνώ απόλυτα με την επισήμανση του κυρίου Βενέτη, ότι ένας
πολύ μεγάλος αριθμός από όσους βρέθηκαν στις χώρες του παραπετάσματος ήταν ΟΜΗΡΟΙ. (Βιαίως στρατολογηθέντες, παιδιά
του παιδομαζώματος, ή βιαίως συρθέντες).
Συμφωνώ επίσης με τις πολύ σημαντικές παρατηρήσεις του κυρίου Μαρκοπουλώτη για το συμμοριτοπόλεμο και τα εγκλήματα των κομμουνιστοσυμμοριτών.
Εγώ θα προσθέσω, πως οι Ελληνικές Κυβερνήσεις μετά τη μεταπολίτευση με νόμους που ψήφισαν στη Βουλή των Ελλήνων, εξίσωσαν του θύτες με τα θύματα, όπως ο κύριος Μαραντζίδης εξισώνει τους ομήρους με τους πολιτικούς πρόσφυγες.
Επί πλέον οι στυγνοί εγκληματίες και υπεύθυνοι του αιμματοτοκυλίσματος της περιόδου 1946-1949 που κατέφυγαν στις χώρες του παραπετάσματος(αυτοί ήταν πολιτικοί πρόσφυγες) όχι μόνο δεν δικάστηκαν για τα εγκλήματα τους, όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα, αλλά επιβραβεύθηκαν με συντάξεις και αξιώματα. Και να μάθουν όσοι δεν γνωρίζουν, το 1989, μετά την επίσημη αναγνώριση του Συμμοριτοπολέμου ως εμφυλίου οι βαθμοφόροι του λεγόμενου Δημοκρατικού Στρατού πέραν των συντάξεων , έλαβαν και μέρισμα από το Μετοχικό Ταμείο Στρατού!!!
Αυτά κάνουν οι εξισώσεις όσο αθώες και αν φαίνονται.
Ηλίας Αγρόδημος
————————-
Γραφει ο Κων/νος Β. Μαρκοπουλιωτης:
Πολυ σωστα. (10/11/20)
Ειχα γνωρισει πριν απο 10 περιπου χρονια τον Θεοδωρο Καλλινο ΣΣΕ 1937 Α. (Ο πατερας μου ηταν του 1937 Β, της μονης ταξεως της ΣΣΕ η οποια εμεινε στην ιστορια απο τον τελευταιον τη ιεραρχια αποφοιτησαντα, τον Στυλιανο Παττακο). Ο Καλλινος ητανε Διοικητης Πειραιως εως Ελευσινος κατα τα Δεκεμβριανα με τον ΕΛΑΣ. Δεν χρειαζεται να εξηγησω τι σημαινει αυτο.
Μετα την Βαρκιζα μαζι με αλλους αξιωματικους πρωην του ΕΛΑΣ εκτοπισθησαν στην Φολεγανδρο, οπου οχι μονον επληρωνοντο τον μισθο τους, οπως μου ειπε, αλλα επερναν και εκτος εδρας. Μετα τον επηγαν στην Ναξο, οπου ηταν καλυτερα γιατι ησαν περισσοτεροι. Το 46 εδραπετευσε και κατεταγη στον ΔΣΕ, και εφθασε μεχρι Μεραρχος (καπεταν Αρμαμπεης). Μετα διεφυγε στην Ρωσία. Οσο για το ΔΣΕ, ουτε ειχε σχεση με την δημοκρατια, ουτε στρατος ητανε, ουτε σε κατι Ελληνικο απεβλεπε.
Το 89 επανηλθε στην Ελλαδα. Απο αποτακτος Υπολοχαγος εγινε Συνταγματαρχης εα με κανονικη συνταξη και μερισμα. Σημειωτεον οτι το μερισμα προκυπτει απο κρατησεις εκ του μοσθου των δικαιούχων, και δεν θα επρεπε να προσφερεται σαν γερας εις τους αιμοσταγεις δολοφονους των δικαιούχων.
Κων/νος Β. Μαρκοπουλιωτης
