ΖΗΡΟ, της Στεφανίας Σουλή (Γράφει ο Λεύκας Περικλής, παλιός συμπαιδοπολίτης)
Posted on 22 Οκτ, 2020 in Τα Παιδοπολίτικα | 0 comments
[Φιλοξενούμε ένα κείμενο-βιβλιοπαρουσίαση του αγαπητού συμπαιδοπολίτη ΛΕΥΚΑ ΠΕΡΙΚΛΗ, σχετικό με το βιβλίο "ΖΗΡΟΣ" της κας Στεφανίας ΣΟΥΛΗ. Δεν το διαβάσαμε ακόμη, αλλά νομίζουμε πως προστίθεται άλλο ένα μικρό κομμάτι στο παζλ που λέγεται ΠΑΙΔΟΠΟΛΕΙΣ. Στ.Γ.Κ.]
“Ζηρό”
Το «Ζηρό» της Στεφανίας Σουλή είναι το τελευταίο βιβλίο μιας τριλογίας. Τα άλλα δύο «Λιβιάχοβο λένε το μοιρολόγι» και «Ιτς».
Στα δύο πρώτα περιγράφονται τραγικά γεγονότα, που διαδραματίζονται στο Ραδοβίζι Ιωαννίνων κατά την εποχή του εμφυλίου πολέμου και ιδιαίτερα η τραγική ιστορία της οικογένειας του Γιάννη, ο οποίος πρωταγωνιστεί στο «Ζηρό».
Στην ευρύτερη περιοχή, το 1948, οι αντάρτες στρατολογούν άντρες και παιδιά και όλοι κρύβονται.
Μια μέρα, ο πατέρας του Γιάννη βγαίνει από την κρυψώνα για να σπείρει το χωράφι. Εκεί τον συλλαμβάνουν, με την έγκυο γυναίκα του να τους εκλιπαρεί να τον αφήσουν, ενώ εκείνοι τη σπρώχνουν με βρισιές και κάποιος απάνθρωπος τη χτυπάει στη φουσκωμένη κοιλιά με τον υποκόπανο του όπλου και σωριάζεται αναίσθητη στο χαντάκι. Εκεί λοιπόν γεννιέται πρόωρα ο Γιάννης. Ο πατέρας του αρνείται να πολεμήσει μαζί τους, σύρεται στην ομηρία και σε κάποιο σημείο, στο Λιβιάχοβο, δολοφονείται αγρίως. Ο παππούς από τη μεριά του πατέρα αποσπά διά της βίας το παιδί από την αγκαλιά της μάνας και με διάφορα κόλπα καταφέρει να πάρει την κηδεμονία. Ο έτερος παππούς πάλι διά της βίας παντρεύει τη μάνα του και μένει ο Γιάννης από τα γεννοφάσκια του χωρίς κάποιο πατρικό ή μητρικό στήριγμα.
Αυτή είναι η κατάστασή του όταν εκών άκων βρίσκεται στην παιδόπολη «Αγ. Ελένη», Ιωαννίνων, το 1955, σε ηλικία 6 χρονών, και στη συνέχεια στον «Άγ. Αλέξανδρο», Ζηρού. Ο Γιάννης λιμοκτονούσε στο χωριό, γιατί υπήρχε πολύ μεγάλη φτώχεια και ανέχεια, ενώ εδώ βρήκε όλα τα καλά, όπως ομολογεί και ο ίδιος, αλλά μέσα από την ειλικρινή και λεπτομερή περιγραφή της ζωής του στις παιδοπόλεις, περιγραφή με ρέουσα γλώσσα απλή και κατανοητή, που γίνεται μέσω της κόρης του Στεφανίας, δικηγόρου το επάγγελμα, αλλά προικισμένης και με δυνατό λογοτεχνικό τάλαντο, καταλαβαίνει κανείς πως ο Γιάννης είναι ένα πολύ αδικημένο από τη ζωή και πικραμένο παιδί, που δεν μπορεί να ανθίσει το χαμόγελο στα χείλη του. Πολύ ευαίσθητος και εσωστρεφής χαρακτήρας, απομονώνεται και κλείνεται στον εαυτό του. Δεν του αρέσει η ζωή στην παιδόπολη, αν και περνάει πολύ καλύτερα από ό,τι στο χωριό.
Φυσιολογική αντίδραση. Κανείς δε θέλει να ζει κλεισμένος σε κάποιο ίδρυμα, μακριά από την οικογένειά του, αλλά λόγω δυσμενεστάτων συνθηκών και καταστάσεων είναι πολλές φορές αναγκαίο κακό, μέχρι να μπορέσει το παιδί να σταθεί στα πόδια του.
Ο Γιάννης είναι μονίμως ένα θλιμμένο παιδί, που κάθε μέρα προσμένει στην πύλη για χρόνια να τον επισκεφτεί η γιαγιά του ή τέλος πάντων κάποιος συγγενής του. Επειδή κανείς δε φαίνεται και μένει πάντα με την απογοήτευση, φτάνει στο σημείο να πιστέψει πως δεν τον αγαπάει κανένας. Νομίζω πως τώρα που αναπολεί τα παιδικά του χρόνια από απόσταση χρόνου, γιατί είναι πια παππούς έχει αναθεωρήσει τις απόψεις του. Από ό,τι φαίνεται πίσω από τις γραμμές των αφηγήσεων υπήρχαν αρκετοί λόγοι, όχι ευκαταφρόνητοι, που δεν τον επισκέφτηκε η γιαγιά του. Άλλωστε τώρα έχει μια κόρη που τον λατρεύει και με πολύ μόχθο έκανε τη ζωή του βιβλίο. Ήρθε επιτέλους η δικαίωση και φαίνεται πως είναι υπερήφανος για την κόρη του.
Περικλής Λεύκας
Θεσσαλονίκη, 19-10-2020
————————————-
Διαβάστε κι αυτό:
https://www.huffingtonpost.gr/2017/02/19/koinonia-odoiporiko-stin-paidopoli-tou-zirou_n_14745160.html
