Διασωληνωμένοι (Χ.ν., 1-10-20)
Posted on 1 Οκτ, 2020 in Σχόλια | 0 comments
- ΔΙΑΣΩΛΗΝΩΜΕΝΟΙ (φωτό)
- ΤΙ ΕΙΝΑΙ το σώμα μας; Μια “μηχανή” της οποίας, αν ένα βασικό “γρανάζι” (όργανο) “σκουριάσει” ή γεμίσει πουρί και δεν το φροντίσουμε, τότε σιγά-σιγά είναι δυνατόν να καταρρρύσει κι όλος ο υπόλοιπος μηχανισμός.
- Η ΔΙΑΦΟΡΑ μηχανής και ανθρώπου είναι ότι, όταν ένα κοινό μηχάνημα έχει βλάβη, το πάμε για επισκευή ή αγοράζουμε ανταλλακτικά με την ελπίδα να το επαναφέρουμε στην προηγούμενη κατάστασή του. Το σώμα μας, όταν ασθενήσει βαριά, “διασωληνώνεται” και υποβοηθιέται, πολλές φορές ακόμη και σε μη αναστρέψιμη κατάσταση (“κλινικά νεκρό”), με τεχνικές παρεμβάσεις: μηχανική υποστήριξη αναπνοής, διασωλήνωση οργάνων, αναπνευστήρες κ.ά., ώστε να ανανήψει εν καιρώ μόνο του: αν σταματήσει η (οποιαδήποτε) μηχανική υποστήριξη, τελειώνουν όλα!
- ΑΥΤΟΥΣ τους διασωληνωμένους ασθενείς του Covid-19 σκεφτόμαστε σήμερα: είναι μόνοι τους στις ΜΕΘ, χωρίς κανένα μέλος της οικογένειάς τους δίπλα και συνήθως χωρίς επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Ώρες, μέρες, πιθανόν και μήνες, οι ασθενείς αυτοί παραμένουν μόνοι με το σώμα και τις αντοχές τους. Τις οικογένειές τους ενημερώνουν για την πορεία της ασθένειας οι γιατροί. Τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό που τους φροντίζουν φορώντας επί ώρες μάσκες που αφήνουν σημάδια στην ψυχή και το σώμα, δεν τους γνωρίζουν σχεδόν ποτέ. Παραμένουν άγνωστοι και μόνον απ΄τη φωνή ξεχωρίζουν τα άτομα γύρω τους.
- ΖΟΥΜΕ πρωτόγονες καταστάσεις. Τα θύματα του κορωνοϊού μένουν στο νοσοκομείο σε τραγική απομόνωση. Μόνον αν διαβάσει κανείς περιγραφές ανθρώπων που πέρασαν “νικηφόρα” το στάδιο της διασωλήνωσης, είναι σε θέση να αντιληφθεί το μέγεθος της περιπέτειας και της ψυχοσωματικής φθοράς.
- ΕΚΕΙΝΟ όμως που είναι συγκινητικό για την υγειονομική ομάδα που φροντίζει έναν ασθενή με κορωνοϊό, είναι όταν ο άρρωστός τους “ανανήψει” και ετοιμάζεται να βγει από το νοσοκομείο. Ο ενθουσιασμός και η χαρά που επικρατούν δεν περιγράφονται. Το πιο εντυπωσιακό είναι όταν βγαίνουν “υγιείς” από τις ΜΕΘ άτομα που ήταν αρνητές του κορωνοϊού! Βλέπεις στο πρόσωπό τους πόσο μετάνιωσαν για την εσφαλμένη τακτική τους.
- ΑΝ μπορούσε κανείς να συγκεντρώσει τις οδυνηρές εμπειρίες των κορωνοϊαθέντων και να τις παρουσιάσει σε βιβλίο, θα πρόσφερε μεγάλη υπηρεσία στους αδαείς και τους αρνητές της πανδημίας. (Στ.Γ.Κ., www.stcloris.gr)
-
- ————————
- ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ
- Η Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών (5/10) καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO για να υπενθυμίζει σε όλο τον κόσμο το πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος τους στην κοινωνία, ειδικά σε χαλεπούς καιρούς, εποχές οικονομικών κρίσεων, πανδημιών ή άλλων προβλημάτων. Ο εκπαιδευτικός είτε εργάζεται σε μια πόλη, είτε στο πιο μικρό χωριο, καλείται να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών.
- Με την πανδημία οι εκπαιδευτικοί επιφορτίστηκαν με πρόσθετα καθήκοντα υγιειονομικής φροντίδας του εαυτού τους και των μαθητών, για τα οποία φυσικά δεν έχουν εκπαιδευθεί.
-
- Και δεν είναι η πρώτη, ούτε κι η τελευταία φορά που ζητούνται από τους εκπαιδευτικούς πράγματα πάνω από τις δυνατότητές τους.
-
- Οι εκπαιδευτικοί, είναι πασίγνωστο αυτό, ασκώντας ένα κατεξοχήν ανθρωπιστικό επάγγελµα υπόκεινται έτσι κι αλλιώς σε συνθήκες έντονου στρες: σκεφθείτε μόνο πόσες αλλαγές φέρνει κάθε καινούργιος υπουργός παιδείας. Σκεφθείτε επίσης με πόσους καινούργιους μαθητές (και γονείς) έχει να κάνει… Γι αυτό και οι εκπαιδευτικοί οδηγούνται συχνότερα από τους άλλους εργαζόμενους σε “επαγγελµατική εξουθένωση” (burn out).
- Οι δυσκολίες και οι ιδιαιτερότητες του επαγγέλματός τους ποτέ δεν υπήρξαν θέμα μιας σοβαρής συζήτησης από οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση. Αυτό που ενδιαφέρει δεκαετίες επί δεκαετιών τους ιθύνοντες είναι η με κάθε τρόπο λειτουργία των σχολείων (το “φαίνεσθαι”), χωρίς προηγουμένως να έχουν λυθεί, έστω μερικά από τα πολλά και εγγενή προβλήματα της Παιδείας (το “είναι”). Χωρίς προηγουμένως να έχει ληφθεί μια στοιχειώδης πρόνοια για τους βασικούς φορείς παιδείας, τους εκπαιδευτικούς και την επιβίωσή τους. (Στ.Γ.Κ.)
