Μάσκες, γνώση, υγεία
Posted on 22 Σεπ, 2020 in Σχόλια | 0 comments
- ΓΝΩΣΗ, ΥΓΕΙΑ Ή ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ;
ΠΟΛΛΟΙ γονείς-και πολύ σωστά-θέτουν πάνω από τη γνώση το θέμα της υγείας των παιδιών τους.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ όμως κι ορισμένοι που, είτε επηρεασμένοι από κάποια “συνωμοσιολογία” του συρμού που τους βολεύει, είτε από καθαρή αντίδραση προς τα κυβερνητικά μέτρα, θέτουν σε δεύτερη μοίρα γνώση και υγεία-άρα και τη ζωή των παιδιών τους.
ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ προέχει η με οποιοδήποτε τρόπο φθορά της κυβέρνησης!
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι τη μάσκα δεν τη φοράμε επειδή επιβάλλεται για λόγους υγείας ή επειδή επικρέμαται στις κεφαλές μας αυστηρό πρόστιμο: τη φοράμε τόσο για να προστατευτούμε εμείς από τον ιό, όσο και για να προστατέψουμε τους γύρω μας.
ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ έναν “αντι-μασκικό” εκπαιδευτικό (πιθανόν φορέα του ιού) να μπαίνει σε τάξεις των 22/26 μαθητών, μάλιστα για πολλές ώρες την ημέρα! Δεν θα έχει γίνει μια βραδυφλεγής βόμβα για τη μετάδοση του κορωνοϊού στη σχολική κοινότητα; Τα παιδιά, στην πλειονότητά τους, έχουν αντιληφθεί πλήρως την κρισιμότητα της κατάστασης καθώς και τη χρησιμότητα της μάσκας.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο ή το φάρμακο κατά του κοωνοϊού, τα μόνα μέτρα που μας επιτρέπουν να έχουμε μια κάπως στοιχειώδη ζωή, είναι η διατήρηση των αποστάσεων και η μάσκα.
ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ χώρες υιοθετείται ήδη το υπαίθριο μάθημα που θεωρείται μια υγιεινή και καλή λύση. Αρκεί βέβαια τα σχολεία να έχουν μεγάλους υπαίθριους χώρους και να ευνοεί ο καιρός.
ΕΞΑΛΛΟΥ, είναι στις συνταγματικές υποχρεώσεις της ελληνικής πολιτείας η παροχή κάθε δυνατότητας εκπαίδευσης των παιδιών (ακόμη και ασθενών), τουλάχιστον στον κύκλο υποχρεωτικής εκπαίδευσης (δημοτικό-γυμνάσιο). Όμως, η υποχρέωση αυτή δεν μπορεί να επεκτείνεται και στο τί θα αποφασίσει ο γονιός, στο αν, δηλαδή, θα στείλει ή όχι το παιδί του στο σχολείο, όταν ο ίδιος ο γονιός κρίνει πως η υγεία του παιδιού του κινδυνεύει από τα μέτρα που η πολιτεία προτείνει. Έστω κι αν αυτά είναι έκτακτα.
ΑΝΤΙΘΕΤΑ, είναι καθήκον της πολιτείας να πείθει για την ορθότητα και αναγκαιότητα των μέτρων της. Ακόμη και τους πιο κακόπιστους. Και εδώ είναι το θέμα της επικοινωνιακής ικανότητας και των επιχειρημάτων της. Τα έχει; (Στ.Γ.Κ.)
————————————————————
“ΧΩΡΟ ΣΤΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ” ΚΑΝΕΙ Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ
Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ θεσπίστηκε για να λύνει τα προβλήματα, πριν από ένα πόλεμο ο οποίος αντί να τα λύσει θα δημιουργήσει κι άλλα.
ΒΕΒΑΙΑ, υπάρχει η σοβαρή διπλωματία που αποσκοπεί σε πραγματική εξεύρεση λύσεων αλλά και η άλλη, η “προσχηματική”, που στοχεύει εκ των προτέρων στο “φαίνεσθαι” και όχι στην επίλυση των προβλημάτων. Εξαρτάται από το πώς πάει ο καθένας σε μια “διερευνητική επαφή” ώστε να συνταχθούν τα κοινά προς συζήτηση θέματα ανάμεσα στους αντιμαχόμενους. Οι διαπραγματεύσεις έπονται.
ΣΧΕΤΙΚΑ με τις μονομερείς διεκδικήσεις κρατών (Τουρκία), αυτές δεν συνιστούν διακρατικές διαφορές. Μία και μοναδική διαφορά υπάρχει μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας: αυτή της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.
Η ΧΩΡΑ μας μεν, βλέπει το θέμα της υφαλοκρηπίδας των νησιών και την ΑΟΖ υπό το πρίσμα του διεθνούς Δικαίου -όπως πράττουν όλες οι χώρες του κόσμου. Αντίθετα, οι Τούρκοι βλέπουν το θέμα υπό το πρίσμα της αυθαίρετης μη αναγνώρισης υφαλοκρηπίδας (και ΑΟΖ) στα νησιά-και την Κύπρο- καθόσον γι αυτούς το πρόβλημα είναι… γεωλογικής υφής και όχι διεθνούς δικαίου!
ΤΟ ΤΟΝΙΖΕΙ υποκριτικά αλλά ξεκάθαρα, ο “ήπιος” πια Ερντογάν [Τα μέσα σε (...) σχόλια είναι δικά μας]: “Η Τουρκία είναι μία χώρα με ιστορία δύο χιλιάδων ετών (οι Σελτζούκοι Τούρκοι εμφανίστηκαν στο προσκήνιο τον 11ο αι. μ.Χ.- Μάχη του Ματζικέρτ, 1071 μ.Χ.)” και συνεχίζει: “Χωρίς να κουβαλάμε συμπλέγματα (ο αναθεωρητισμός/νεοοθωμανικός ισλαμισμός τί να είναι άραγε;) προχωράμε όλες τις διαδικασίες με ώριμο και πολιτισμένο τρόπο (μετά από τόσες καταιγιστικές ύβρεις, ταπεινωτικές προσβολές και προκλήσεις, ανακάλυψε τον “πολιτισμό”;) και αδιαφορούμε για τις συνεχείς προκλήσεις (δηλαδή, το γεγονός ο άλλος να υπερασπίζεται τα κυριαρχικά του δικαιώματάτου είναι πρόκληση;). Ακούγοντας κάθε ειλικρινές αίτημα (τί να εννοεί με τη λέξη “ειλικρινές αίτημα”, όταν ο ίδιος θέλει να επιβάλλει διεκδικήσεις;), σκοπεύουμε να δώσουμε στη διπλωματία όσο το δυνατόν περισσότερο χώρο και να λύσουμε τα προβλήματα με διάλογο, από τον οποίο μπορούν να κερδίσουν όλοι (τί θα κερδίσει η Ελλάδα, όταν θα χάσει Καστελόρριζο, μισό Αιγαίο κ.λπ.;). Με αυτή την οπτική (δηλαδή, “τα δικά μου δικά μου, και τα δικά σου πάλι δικά μου”), θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε (!) κάθε σταγόνα ύδατος και γης της χώρας μας μέχρι το τέλος.”
ΜΙΛΑΜΕ για πολύ υποκριτικό διάλογο, με όλα τα εχέγγυα υφαρπαγής δια της διπλωματικής -δήθεν- οδού, ό,τι δεν του βγαίνει με τον πόλεμο που δεν τον συμφέρει! (Στ.Γ.Κ.)
