26 Αυγούστου 2020 – 6:29 π.μ.

Αγαπητέ Σταύρο,

Σου στέλνω ένα μικρό μου πόνημα που ποτέ δεν θα ήθελα να το είχα γράψει, γιατί

μου έφερε τόσο πόνο για τη γενέθλια γη στην οποία έζησα μόνο περίπου 10% της ζωής μου, όπου υπάρχει και το ερειπωμένο πατρικό μου σπίτι το οποίο σήμερα έμεινε και αυτό ξέσκεπο!

Αλλά Σταύρο, πίστεψέ με ο μακρινός πόνος είναι και αυτός ανυπόφορος και βασανιστικός, και υπαρκτός ακόμη και στη λεγόμενη Ελληνική Διασπορά, δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα.

Θα μου πεις γιατί σου το στέλνω!

Σταύρο, για αυτό υπάρχουν και οι φίλοι. Γράφοντας τούτα ένα δάκρυ – μάλλον πολύ περισσότερα – πικρά δάκρυα έπεσαν πάνω στα πλήκτρα του υπολογιστή μου.

ΑΛΛΑ, αυτά έχει η ζωή μας, Σταύρο, μέχρι το τέλος της θα υποφέρουμε.

Χαιρετώ και τους δυο σας με πολλή αγάπη.

Θωμάς και Χρυσάνθη.

——————————–

ΣΚΕΠΤΟΓΡΑΜΜΑ

του Θωμά Γ. Ηλιόπουλου

Τρομερά έντονη και σφοδρή χαλαζόπτωση

κατέστρεψε ΟΛΕΣ τις στέγες των σπιτιών

της Πτελέας Καστοριάς

Θουκυδίδεια αφήγηση από τη Μελβούρνη: Θωμάς Γ. Ηλιόπουλος

Το Σάββατο το απόγευμα – μέρα καλοκαιρινή και λίγο μετά το μεσημέρι – και ανήμερα το Δεκαπενταύγουστο του 2020, εν μέσω κορωνοϊού, η Πτελέα Καστοριάς γνώρισε μία ολική καταστροφή, από μία πρωτόγνωρη, πρωτάκουστη, εξοντωτική και πυκνή χαλαζόπτωση, η οποία με φυσική μανία και σφοδρή δύναμη κατέστρεψε όλες τις στέγες των σπιτιών του χωριού, όλες τις αγροτικές καλλιέργειες και τα αμπέλια, όλα τα αυτοκίνητα και άφησε όλους τους κατοίκους της κυριολεκτικά άστεγους. Σε μικρότερο βαθμό και σημαντικά πολύ πιο ελαφρά επηρεάστηκαν μερικά από τα γειτονικά χωριά, αλλά το επίκεντρο του καταστροφικού και ισχυρού «επιφανειακού» σεισμού, της τεράστιας «υγρής» πυρκαγιάς ή ακόμη και του βίαιου κυκλώνα, ήταν η γενέτειρά μου και άτυχη Πτελέα.

Αυτή τη θεόστραβη, αφάνταστη και κακή τύχη δεν την είχε δει η Πτελέα κατά το αλβανικό μέτωπο, ούτε κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ούτε και κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο του 46-49, αν και βρισκόταν – και στις τρεις αυτές συγκυρίες – στο επίκεντρο των ανθρώπινων εχθροπραξιών και ανήκουστων πολεμικών συμβάντων και βομβαρδισμών.

Η επίκαιρη και ιστορική αυτή αναδρομή των 20 λεπτών της κατακλυσμιαίας και ολικής καταστροφής, γίνεται από τη Μελβούρνη της Αυστραλίας με πόνο καρδιάς, αλλά με μία θουκυδίδεια κατανόηση και καταγραφή του γεγονότος. Ούτε ο άξιος και εθνικός μας πασίγνωστος παγκοσμίως ιστορικός Θουκυδίδης, δεν παραβρέθηκε σε όλες τις αιματηρές μάχες του Πελοποννησιακού Πολέμου, ούτε και στην ολική καταστροφή των 40.000 Αθηναίων στις Συρακούσες της Σικελίας – τις οποίες επισκέφτηκα με ιστορική ευλάβεια το 2017 – αλλά και σήμερα η γραφή του αποτελεί υποδειγματική και ακριβής εξιστόρηση και αφήγηση των γεγονότων.

΄Ετσι και από εδώ σήμερα αφού συνέλεξα όλα όσα μπορούσα, σας εξιστορώ όλα αυτά που συνέβηκαν στην Πτελέα, 15 χιλιόμετρα μακριά από την Καστοριά για να μείνουν γραμμένα, γιατί μία γλωσσική περιγραφή μιλάει και λέει πολύ περισσότερα από μία έγχρωμη φωτογραφία. Σήμερα όμως έχουμε τόσα μέσα όπως τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες, ζωντανές τηλεοπτικές ροές της ψηφιακής τεχνολογίας, αλλά και ζωντανές ομολογίες των κατοίκων της Πτελέας και ό,τι γράφω είναι μία εκ βαθέων εξιστόρηση και καταγραφή ενός καταστροφικού και ιστορικού πλέον γεγονότος.

Η καταγραφή που έγινε από τα εθνικά Μέσα Επικοινωνίας και η παρουσίαση της ολέθριας καταστροφής μέσα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα της ώρας στα Δελτία Ειδήσεων, δεν ανταποκρίνεται στην καταβαράθρωση του χωριού, ευτυχώς χωρίς ανθρώπινα θύματα. Αλλά ο σημερινός τηλεοπτικός μιθριδατισμός μάς έχει κάνει να μην μπορούμε να φανταστούμε το μέγεθος της καταστροφής, ούτε τον ανθρώπινο πόνο όταν βλέπεις την τέλεια φυσική πανωλεθρία. Με τη βοήθεια ενός δρόνου (drone) αντίκρυσα ένα εκτεταμένο και ερειπωμένο χωριό στο οποίο υπάρχουν δύο μαχαλάδες – ο Πάνω και ο Κάτω – και είχα τη δακρύβρεχτη δυστυχία να δω «ιδίοις όμμασι» την κατεστραμμένη από την τρομερή καταιγίδα της φοβερής χαλαζόπτωσης, που ήταν ένας σκέτος και δυνατός βομβαρδισμός και έγινε μια σύγχρονη μικρή ελληνική Χιροσίμα σε καιρό ειρήνης.

΄Αρχισε από την ολύμπια βουνοκορφή του Προφήτη Ηλία- την πανήγυρη του οποίου περιέγραψα λεπτομερώς πριν από λίγες μέρες – στις εφημερίδες «Φωνή της Καστοριάς» και «Νέος Κόσμος» της Μελβούρνης. Το πρωτόγνωρο αυτό καιρικό φαινόμενο, προχώρησε ανατολικά και πέρασε από το νεόκτιστο ναΐσκο στην κορυφή του Αγίου Ονουφρίου και έπεσε βαριά πάνω σε όλο το χωριό. Επί είκοσι λεπτά της ώρας ως ουράνιος καταπέλτης χτύπησε αλύπητα κάθε στέγη σπιτιού μικρού ή μεγάλου, αποθήκης ή άλλου χτίσματος, κάθε χωράφι ή μπαχτσέ, κλαδεύοντας άγρια όλα τα δέντρα, αλλά και όλες τις εκκλησίες του χωριού: την Παναγία στον Κάτω Μαχαλά, όπου την προηγούμενη μέρα τελέστηκε κατανυκτικός πανηγυρικός Εσπερινός, τον κοιμητηριακό ναό μας στον Πάνω Μαχαλά του Αγίου Αθανασίου, την Κεντρική μας μεγάλη και ιστορική εκκλησία – χτισμένη το 1890 – του Αγίου Δημητρίου. Επίσης δεν λυπήθηκε τον ευρύχωρο Κοινοτικό Ξενώνα Πτελέας και το Υπέροχό μας Δημοτικό Σχολείο που σήμερα είναι το Κοινοτικό μας Κέντρο. Προχώρησε και στην αρχαιότερή μας εκκλησία τον ΄Αγιο Νικόλαο που στέκεται αγέρωχη εδώ και 1095 χρόνια, όπως το μαρτυρεί η εντειχισμένη και περήφανη επιγραφή: ΕΚΤΙΣΤΕΙ ΕΝ ΕΤΕΙ ϡʹΚΕ (=925!), στην είσοδο του χωριού.

΄Ακουσα με πόνο ψυχής συγγενείς και φίλους να μου περιγράφουν την ανεξήγητη και πρωτόγνωρη εμπειρία τους με κλάματα και αναφιλητά να θυμούνται τις τρομερές οβίδες της χαλαζόπτωσης που δεν ήταν μικρότερες από τις συμπαγείς μπάλες του κρίκετ που έπεφταν πυκνές και αλύπητες, και εάν χτυπούσαν κάποιον θα ήταν και θανατηφόρες. ΄Εσκαζαν στις σκεπές και στο έδαφος σαν αληθινές βόμβες και όταν χτυπούσαν στα δέντρα τα κατέστρεφαν και τα κλαδιά τα έκοβαν σαν με το τσεκούρι. Πρωτοφανές φαινόμενο και άκρως ανεξήγητο, γιατί δεν είχαμε ξαναδεί τέτοιο χαλάζι σε τόσο μεγάλο μέγεθος με τόση καταστρεπτική μανία.

Ένας άλλος νεαρός συγχωριανός, μού έλεγε πως δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω ό,τι είδα και το φόβο που πέρασα.΄Ηταν το πιο έντονο και άγριο φυσικό φαινόμενο που έζησα ποτέ. Ο επίτροπος της εκκλησίας του χωριού μου περιέγραψε πως οι παγωμένες μπάλες έκαναν θρύψαλα τα κεραμίδια της και σε άλλες περιπτώσεις τα κεραμίδια έμειναν στις σκεπές με μεγάλες τρύπες από όπου πέρασαν οι υγρές μπάλες σαν οβίδες. Ο γείτονας της εκκλησίας του χωριού μου είπε πως στο σπίτι του για να το σκεπάσει είχε αγοράσει 1500 κεραμίδια και σήμερα μέτρησε πως ολόκληρα έμειναν μόνο τριάντα με σαράντα.

Και τέλος, όπως το λέει ο Θουκυδίδης για τη Σικελική καταστροφή: «και ουδέν ο τι ουκ απώλετο» (=Δεν υπήρχε τίποτε που δεν χάθηκε) και παραφράζοντάς τον λίγο, θα τελειώσω τη συνοπτική περιγραφή μου με τα δικά του λακωνικά και ρεαλιστικά λόγια: «Ταύτα τα περί Πτελέαν γενόμενα». (= Και αυτά ήταν τα γεγονότα, που συνέβησαν στην Πτελέα.)!

——————————————–

βίντεο καταστροφής:

https://www.youtube.com/watch?time_continue=38&v=-3PoPUunDB0&feature=emb_logo