Τα παιδοπολίτικα (Μια μέρα)
Posted on 25 Απρ, 2011 in Τα Παιδοπολίτικα | 0 comments
ΣΤΑ τελευταία χρόνια της ενηλικίωσής μας στις Παιδοπόλεις- εννοώ μετά το 1958 που «μετακομίσαμε» στην Παιδόπολη «Άγιος Δημήτριος» Ωραιοκάστρου-, το πρόγραμμα δεν πολυάλλαξε:
Κανονικό πρωινό εγερτήριο στις 7, τακτοποίηση του δωματίου, πλύσιμο, ξύρισμα (οι μεγάλοι), ντύσιμο με (επιτέλους!) μακριά παντελόνια, έπαρση σημαίας, πρωινό ρόφημα, επιβίβαση στα λεωφορεία και άφιξη στο σχολείο (ΣΤ’ Γυμνάσιο Θεσ/κης, στη Συγγρού), γύρω στις 8 το πρωί.
Μαθήματα, απογοητεύσεις-ικανοποιήσεις με τους καθηγητές, ξανά λεωφορείο στις 1.30’- 2 μ.μ., μεσημβρινό, ξεκούραση, μελέτη, φροντιστήριο (όσοι ήταν υποψήφιοι), αναχώρηση με το τελευταίο λεωφορείο της γραμμής από Θεσ/κη, εκεί γύρω στις 9.30’ μ.μ. με 10, άφιξη στο Ωραιόκαστρο, ύπνος…
Μεγάλοι πια, όταν οι παρέες μας περιορίζονταν σε αυτούς με τους οποίους είχαμε κοινά ενδιαφέροντα και ετοιμαζόμασταν για τις ίδιες ή παραπλήσιες σπουδές, αρχίσαμς να έχουμε το άγχος του μετά…
Μας επέτρεπαν να δώσουμε τελικά εξετάσεις όπου θέλαμε, ενώ στα πρώτα χρόνια, οι σχολές ήταν περιορισμένες (δεν επέτρεπαν, ας πούμε, να δώσουμε σε ιατρικές ή στρατιωτικές σχολές που τις προόριζαν-τότε-για την ελίτ της κοινωνίας τους)…
Με τον πιστό και καλλίφωνο φίλο Θωμά-χρόνια πολλά σου εκεί που βρίσκεσαι στην Αυστραλία και μας θυμάσαι πάντα-τον Κοντομήτρο, τον Πρόδρομο, τον Κρίτωνα, τον Αργύρη , τον Σάββα, τον Κώστα Μπ., τον άλλο Κώστα Ηλ., και πολλούς άλλους, κατεβαίναμε τις Κυριακές τα απογεύματα στο μεγάλο χέρσο γήπεδο, κοντά στην εκκλησία, της κοινότητας του Ωραιοκάστρου και ή παίζαμε μπάλα, ή παρακολουθούσαμε αγώνα της τοπικής ομάδας, ή ακούγαμε μουσική ή ποδόσφαιρο από τρανζιστοράκια (φωτό) που είχαμε μαζί μας.
… ΤΗΝ άλλη μέρα το πρωί, η ίδια ρουτινιάρικη ζωή…
Στην έπαρση της σημαίας, συνήθως τραγουδούσαμε (όλοι μαζί) τον παρακάτω ύμνο. Είχαμε το σεβασμό στα σύμβολα του έθνους, είχαμε αποκτήσει ορισμένες αξίες στη ζωή, με τις οποίες πορευτήκαμε μια ζωή και θεωρούμε πως εκείνος ο αξιακός κώδικας μάς έσωσε από τις τόσες άλλες φουρτούνες που περάσαμε στη ζωή μας…
Ο ύμνος έλεγε τα εξής (ή αν είχε παραλλαγμένους στίχους, ας μου τους υποδείξει κάποιος):
Στη σημαία μας
“Μέσα μας βαθιά για σένα/μια λαχτάρα πάντα ζει.
Σύμβολο είσαι της πατρίδας/και της λευτεριάς μαζί.
Γαλανόλευκη η θωριά σου,/και φαντάζεις μες στο νου
σαν το κύμα, σαν το γέλιο/του πελάου και τ’ ουρανού.
Της τιμής και της ανδρείας/την αστείρευτη πηγή
του λευκού σταυρού σου η χάρη/δυναμώνει κι ευλογεί.
Κι όσοι χάνονται για σένα/σπώντας σίδερα βαριά
ξεψυχούν και τραγουδάνε:/«Χαίρε, ω, χαίρε, Λευτεριά».”
(Ο ύμνος, γραμμένος από τον Στέλιο Σπεράντσα, είναι παρμένος από το βιβλίο: Σπύρος Kοκκίνης, Σχολική ποιητική ανθολογία, Bιβλιοπωλείον της «Eστίας» I.Δ. Kολλάρου και Σιας A.E. 1974)
… ΩΡΑΙΑ χρόνια, τότε που όλα ήταν μεν χειρότερα, αλλά ελπίζαμε! Στ.Γ.Κ.
