Τάκης Σινόπουλος 1917-1981 (Ένας λατρεμένος ποιητής μου)
Posted on 30 Απρ, 2020 in Τα Παιδοπολίτικα | 0 comments
[Στην ασπρόμαυρη φωτογραφία του Κώστα Μπαλάφα-πάνω αριστερά-παρουσιάζεται η πορεία των ηττημένων ανταρτών προς την Αλβανία. Δεκαπέντε ή δεκαέξι χρονών παλικαράκι μας αποχαιρετά με το θλιμμένο βλέμμα του]
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΣΤΙΧΩΝ
[Λατρεύω τους μη στρατευμένους ποιητές.
Κι απ΄τις δυο πλευρές.
Που κατάφεραν να ξεπεράσουν το "κομματικό -πες ιδεολογικό βάρος- να το ξετινάξουν, να δουν καθαρά τα γεγονότα, να τα μετουσιώσουν σε δυνατή ποίηση- βλέποντας τα πράγματα του λεγόμενου Εμφυλίου στις σωστές τους διαστάσεις. Όχι με ιδεοληπτικές παρωπίδες.
Ο Μ. Αναγνωστάκης απ΄τη μια, κι ο Τ. Σινόπουλος από την άλλη.
Και οι δυο μιλούν μες στην ψυχή μου. Και οι δυο με συγκλονίζουν με τους στίχους τους.
ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ. ΤΟ ταρακούνημα της ύπαρξής σου. Στ.Γ.Κ.]
Τα μέσα σε αγκύλες [...] σχόλια είναι του Στ.Γ.Κ.
—————————————————————
1.
“Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια μέσα στην Ελλάδα
ακολουθώντας το χυμένο αίμα το σπαταλημένο.
Αίμα σταλαματιές κυλάνε στάζουν κάτω στον Άδη.
Πέφτουν απάνω στους νεκρούς οι σκοτωμένοι
αλλάζουν θέση δεν ξυπνάνε.
Μόνο το χέρι τους υψώνεται και δείχνει τη μεριά που
περπατάνε οι δολοφόνοι.
Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα στους δολοφόνους.” («Ακόμη μια νύχτα», XVI. Χρονικό, 1975. Συλλογή ΙΙ. Ερμής, 1980. 182.)
-[Σχόλιο: Ανάγλυφος ο ανταρτοπόλεμος με “το χυμένο αίμα το σπαταλημένο”-κι απ΄τις δυο μεριές- και τα χέρια των νεκρών να δείχνουν την πορεία των δολοφόνων που σήμερα καμώνονται πως δεν έγινε τίποτε, κανένα από τα εγκλήματά τους.
Αλήθεια, πότε το ΚΚΕ θα δημοσιοποιήσει τα Αρχεία του Ανταρτοπολέμου; Όσα φυσικά έχει. Στ.Γ.Κ.]
2.
“[...] Η Ελένη
σώμα σιωπής κλεισμένο νόμισμα σπηλιά όπου κατεβαίνεις
ολοένα στα τυφλά ― τόσοι πολεμιστές
βουλήθηκαν να το κουρσέψουνε σε πολιτείες κινδύνων.” («Άσμα XI», 12-15. Άσματα, 1953. Συλλογή Ι. Ερμής, 1976. 77.)
-[Σχόλιο: Κάθε σπίτι, κάθε πλευρά έχει και μια Ελένη: “σώμα σιωπής”, σώμα αινιγματικό ενός οικογενειακού ολέθρου, ενός ανεπούλωτου τραύματος
Η Ελένη του εμφυλίου, η δική μου, δεν ήταν ωραία. Ήταν νέα και συνεπαρμένη από μια απατηλή ιδεολογία, από λαοπλάνα λόγια και έρωτα, στα οποία όμως θυσιάσε πατέρα, μάνα, αδελφή-για χάρη του κόμματος! Σε μια νύχτα και μόνο, άντε δυο... Στ.Γ.Κ.]
3.
“Τάχα σε ποιες ημέρες βρίσκεται η καταγωγή τούτου του πόνου
εκεί που ακινητούνε τα όνειρα και μοιάζουν γεγονότα.”«Άσμα XI», 24-25. Άσματα, 1953. Συλλογή Ι. Ερμής, 1976. 77-78.
-[Σχόλιο: Ο πόνος είναι μνησιπήμων. Δεν έχει χρόνο, ούτε καταγωγή. Είναι ένα σύννεφο που μάταια περιμένει τον καιρό να βρέξει την καταλλαγή. Αλλά, δεν υπάρχει καταλλαγή, δεν υπάρχει τέτοια βροχή. Στ.Γ.Κ.]
4.
“Θέλω να καταλάβετε πως μ’ έχτισαν.
Κι αυτός. Κι η μάνα του. Κι οι πράξεις μου.”(«Η εκδοχή της Ιωάννας», 1-2. Το Άσμα της Ιωάννας και του Κωνσταντίνου, 1961. Συλλογή Ι. Ερμής, 1976. 247.)
-[Σχόλιο: Για χρόνια κι εμείς τα “ανταρτόπληκτα” παιδιά -οι Παιδοπολίτες- είμαστε κλειδαμπαρωμένοι, με σιδεριές και βαριά κάγκελα και λουκέτα αιμάτου στις μνήμες εκείνων των χρόνων. Τότε που το αίμα έρρεε δώθε κείθε "σπάταλα" και κανείς δεν έλεγε να μαζέψει έστω δυο σταγόνες για την ιστορία, για μια ανάμνηση-για μια συγνώμη που ποτέ δεν λέγεται. Στ.Γ.Κ.]
