Των ημερών του Πάθους και της Ανάστασης (Χ.ν., 16-4-20)
Posted on 16 Απρ, 2020 in Κείμενα | 0 comments
- ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΨΗΓΜΑΤΑ (εικόνα κειμένου, Δομήνικος Θεοτοκόπουλος)
-
Η ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ αντίληψη στην εποχή του Χριστού ήταν πολύ διαδεμένη: υπήρχε μια διάχυτη προσδοκία για την έλευση “προφητών/επαναστατών” που θα λύτρωναν το λαό του Ισραήλ και τον υπόλοιπο κόσμο από τους δυνάστες Ρωμαίους.
-
-
ΣΕ ΜΙΑ άκρως ταραγμένη εποχή, με συχνές λαϊκές εξεγέρσεις εναντίον των Ρωμαίων, η παρουσία του γλυκύτατου Ιησού, με τα ασύλληπτα σε βάθος κηρύγματα/μηνύματα που έστελνε παντού (εξουσίες και παραεξουξίες), δεν θα μπορούσε να μείνει για πολύ “ζωντανή”. Ο φθόνος του Ιερατείου, το καταστρεπτικότερο από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, λειτούργησε εναντίον Του αποτελεσματικά.
-
ΠΡΩΤΑ ο Χριστός αποπέμφθηκε ως “λαοπλάνος”. Έγινε «αποδιοπομπαίος τράγος» (=εξιλαστήριο θύμα-Λευιτ., ΙΣΤ. 21-22) των Εβραίων, συνελήφθη με προδοσία εξαγορασμένου μαθητή Του, τον περιέφεραν “από τον Άννα στον Καϊάφα”, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο από τον Πιλάτο, για να “άρει” τις αμαρτίες όλου του κόσμου σύμφωνα με “τας γραφάς”.
-
-
ΤΕΤΟΙΕΣ μέρες, λοιπόν, παγκόσμιας αγωνίας για την πορεία ενός ιού, μέρες εγκλεισμού, θανάτου και θρήνου, η αναζήτηση του θείου ελέους είναι περισσότερο από ποτέ επιτακτική.
-
-
ΕΙΝΑΙ «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός» (Ματθ., Ζ.14) που σήμερα όλη η ανθρωπότητα διέρχεται: μια δοκιμασία από την οποία ελπίζουμε να βγούμε πιο σώφρονες, πιο συνετοί, πιο αλληλέγγυοι.
-
-
ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ κάποιοι “μεγάλοι” που διαφεντεύουν τις τύχες όλου του κόσμου. Ίσως, η πανδημία συνετίσει Αμερική, Ευρώπη, Ηνωμένο Βασίλειο και Ασία, ώστε με λιγότερη έπαρση και προσήλωση στα υλικά αγαθά και το χρήμα, να στραφούν προς τον ίδιο τον Άνθρωπο. Ίσως όσα σήμερα υφιστάμεθα να είναι “άξια ών επράξαμεν…” (Λουκά, ΚΓ.41): τόσο απέναντι στη φύση όσο και απέναντι στους συνανθρώπους μας (πόλεμοι, προσφυγιά, πείνα).
-
- EΠΙ δεκαετίες πορευόμασταν πορεία ραγδαίας και καταστροφικής παρακμής που έτσι κι αλλιώς θα έφερνε μορφές θανάτου (όπως σήμερα είναι η ρομφαία του coronovirus!) Μια “εις Άιδου κάθοδος”, πιθανόν να μας συνεφέρει μπροστά σε ό,τι χειρότερο είναι δυνατόν να ακολουθήσει. Ο κορωνοϊός απλά “έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου”, μάλιστα προ πολλού, αλλά “εις ώτα μη ακουόντων”.
ΚΑΝΕΙΣ σήμερα δεν μπορεί να πεί «νίπτω τας χείρας μου» (Ματθ., ΚΖ.24), ούτε να συμπεριφέρεται εφεξής ως αι «μωραί παρθένοι» (Ματθ., ΚΕ.2), τη στιγμή που όλος ο πλανήτης βρίσκεται στο στάδιο του «ενός δε εστι χρεία» (Λουκά Ι. 14): της συνεργασίας, της αγάπης και της αλληλεγγύης προς τον πλησίον μας.(Στ.Γ.Κ., www.stcloris.gr)
- ————————————————————————-
-
ΕΝΑ ΠΑΣΧΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ (εικόνα, γκράφιτι, μάσκα)
ΛΕΓΕΤΑΙ κατά κόρον από τους αρμόδιους πως αυτό το Πάσχα θα το θυμόμαστε ως “το Πάσχα της Αγάπης” προς τους συνανθρώπους μας.
ΘΑ ΕΙΝΑΙ μια περίοδος εξύμνησης της Αυτοσυγκράτησης και της Ευθύνης (συλλογικής και ατομικής). Ένα Πάσχα αποξενωμένο αλλά ένθεο. Θα το περάσουμε χωρίς το παραδοσιακό έθιμο της επίσκεψης του χωριού, χωρίς τα συγγενικά μας πρόσωπα, χωρίς το όργιο της ανοιξιάτικης φύσης. Χωρίς το κλασικό προσκύνημα στις εκκλησίες, χωρίς το “επίσημο ένδυμα” της μέρας, το άναμμα του κεριού, την “επίσκεψη” των προγονικών μας τάφων. Ένα ΠΑΣΧΑ χωρίς τη συμμετοχή μας στα “δρώμενα”, χωρίς το λιβάνι και τις ψαλμωδίες των ψαλτών, χωρίς τον αλληλοασπασμό και τη μεταφορά του Φωτός στο σπίτι…
ΟΛΑ αυτά εξαιτίας ενός αόρατου ιού που δε σέβεται, χώρο, χρόνο, χρώμα, ηλικίες, συγγενείς, έθιμα, γιορτές, απογενόμενους. Ίσως ήλθαν έτσι τα πράγματα, ώστε να αλληλοκοιταχθούμε βαθιά στα μάτια-έστω και φορώντας μάσκες. Να στοχαστούμε ποιο είναι το πραγματικό νόημα της μεγάλης αυτής γιορτής. Που δεν είναι αλλο παρά η νίκη της ζωής απέναντι στο θάνατο. Το θάνατο που ζούμε κάθε μέρα σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης. Πάνω από όλα να ξανανιώσουμε-απομονωμένοι στα σπίτια, στα μπαλκόνια ή στα παράθυρά μας-πόσο εφήμερη είναι η ζωή και πόσο μεγάλο είναι το θείο αγαθό της υγείας. (Στ.Γ.Κ.)
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΟΙΗΣΗ
Πρίν 65 χρόνια, ο Νίκος Καρούζος, βαθιά θρησκευόμενος ποιητής και άνθρωπος του πόνου, πρώην μαρξιστής που απαρνήθηκε την ανέλπιδη κομμουνιστική ουτοπική ιδεολογία υπέρ της Ορθοδοξίας, έγραφε το “Πάσχα των Πιστών”- ποίημα ευλαβικό που ακούγεται ως πασχαλινός, αναστάσιμος ύμνος:
“Κύριε λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής. /Άστρα και χώμα σε βαστάζουν.
Μεριάζουν άφωνα τα σκότη και διαβαίνεις, /ανέγγιχτη τον κόσμον αγγίζει μουσική/ και της καρδιάς τα πέταλα ροδίζουν, /άνθος όμορφο ζεσταίνεται στον ήλιο.
Λευκάνθηκαν οι άνθρωποι στο αίμα του αρνίου. /Θεέ μου ανέρχεσαι λυπημένος, /αν και για όραση εξακολουθείς να έχεις τη συγχώρηση.
Ω, θλίψη των ματιών του Κυρίου μου, /της αιωνιότητας ο κάματος, /έχω πολύ συνεργήσει για να υπάρχεις, /είναι πολύ σ᾽ εμένα το μερίδιο της ανομίας.
Ανοίγει ένα τριαντάφυλλο, πάω και το ρωτώ: /Πού έκρυψαν τον ήλιο;
Πλησιάζω τη θάλασσα και της λέω: /Είσαι βαθειά και με τα μυστικά μεγάλη σου η σχέση. /Λυτρώνεται ο άνθρωπος;
Απαντά το λουλούδι: «Θα χαθούμε» /κι η θάλασσα με αχ αναταράζεται.” [συλλογή “Σημείο”, 1955]
ΑΝΕΚΑΘΕΝ η ελληνική ποίηση, οιασδήποτε πολιτικής απόχρωσης, φιλοσοφούσε πάντα τις μέρες αυτές, ταυτιζόμενη με το πνεύμα, το στοχασμό και τη λύτρωσή τους. (Στ.Γ.Κ.)
