Κορωνοϊός, πίστη και χρόνος (Χ.ν., 14-4-20)
Posted on 14 Απρ, 2020 in Σχόλια | 0 comments
ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ (φωτό, 1)
1.-Ο ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ, εκεί σε κάποιον από τους “αόρατους” ουρανούς του, θα το διασκεδάζει βλέποντας τη μηδανιμότητά μας μπροστά στο αναπάντεχο της εμφάνισής του.
ΚΙ ΕΔΩ που τα λέμε ο ιός, δεν είναι μόνον ότι έχει πάρει τόσες πολλές ζωές (άνω των 100.000) σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα (3 μήνες). Eίναι ότι ανέτρεψε τελείως τους άλλοτε τακτοποιημένους χρόνους μας επιπεδοποιώντας τις ζωές μας: Ξυπνάμε, κάνουμε τις ίδιες κινήσεις, όπως ακριβώς ένα πουλί στο κλουβί. Μπορεί να “κελαϊδάμε” μέσω fb και τηλεφωνημάτων, αλλά κατά βάθος πιστεύουμε πως η πραγματική ζωή χρονικά έχει αναβληθεί.
ΑΥΤΟ που “ζούμε” είναι κάτι έξω από τον “συνήθη” χρόνο μας, τους προγραμματισμούς και τις προσδοκίες μας. Έτσι που κι ο Αλεξανδρινός [Μονοτονία (απόσπασμα), Κ.Π. Καβάφης, Ποιήματα, α΄τόμος, σ. 22, Ίκαρος, 1968] να επικαιροποιείται δραματικά:
“Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι-
η όμοιες στιγμές μάς βρίσκουνε και μάς αφίνουν…”
2.-ΑΝΤΙΘΕΤΑ ο χρόνος των γιατρών, ειδικότερα των λοιμωξιολόγων, εντατικολόγων, των νοσηλευτών και του άλλου προσωπικού των νοσοκομείων, δεν “περικλείεται” σε συμβατότητες: τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα! Κάθε μέρα οι γιατροί “παίζουν” κορώνα-γράμματα με τις ζωές των ασθενών (και τις δικές τους). Οι αγώνες στις ΜΕΘ είναι συγκλονιστικοί.
Ο ΧΡΟΝΟΣ στα νοσοκομεία είναι “έμψυχος”, ατέλειωτος, γιγάντιος. Του οποίου και το τελευταίο δευτερόλεπτο είναι πολύτιμο. Είναι ένας χρόνος γεμάτος συγκινήσεις: δάκρυα χαράς, όταν εξέρχεται νικητής ένας ασθενής · απογοήτευσης και πικρίας, όταν δεν τα καταφέρνει. Κανείς δεν μεμψιμοιρεί, δεν λυγίζει. Συνεχίζουν παλεύοντας αρώστεια και χρόνο.
3.-ΑΠΟ την άλλη, ο χρόνος των πολιτικών είναι τρομερά αγωνιώδης. Δεν είναι του τώρα, αλλά του τέλους: του αποτελέσματος. Αξίζει να θυμηθούμε πώς ξεκίνησε το (πρώτο) διάγγελμά του ο πρωθυπουργός κ. Κ. Μητσοτάκης: «Ο στόχος μας είναι απλός: Τα τυχόν σοβαρά κρούσματα να απλωθούν σε βάθος χρόνου, ώστε οι ασθενείς να είναι σε θέση να λάβουν τη φροντίδα που αξίζουν και δικαιούνται από τα νοσοκομεία μας…». Το “βάθος χρόνου” που κέρδισε αυτός και το άριστο επιτελείο του, χάρη και στη συμμόρφωση του λαού στις εντολές των αρμοδίων επιστημόνων (κ. Σωτ. Τσιόδρας) έφεραν τη χώρα “πρωταθλήτρια” (!) στην ΕΕ. Η σωστή χρήση του χρόνου και το timing των μέτρων απέδειξαν σε όλους, σε μια δυσμενή συγκυρία για τον πλανήτη, την υπευθυνότητα κυβερνώντων και επιστημόνων, αλλά και τη σοφία του λαού να προσαρμοστεί. Ώστε να δοθεί ο πολύτιμος χρόνος. Χωρίς ακραία επιβολή μέτρων, παρά μόνο με την πειθώ και την αυτοπειθαρχία. (Στ.Γ.Κ.)
——————————–
Η ΠΙΣΤΗ (φωτό, 2)
ΑΛΛΟ η πίστη και άλλο οι πιστοί. Η πίστη (αφηρημένη θρησκευτική έννοια) δεν κλονίζεται, όταν έχει γερά και στέρεα θεμέλια. Οι πιστοί (ένσαρκα όντα και θνητά) κλονίζονται από ένα γεγονός ή μια βαριά ασθένεια.
Η ΘΝΗΤΟΤΗΤΑ του ατόμου ως ύπαρξης, δεν αναιρεί σε καμιά περίπτωση την πίστη του, όταν αυτή είναι βαθιά.
ΑΛΛΑ, για την πίστη των ημερών και τον προβληματισμό πολλών, να τι λέει ο Χρ. Γιανναράς σε προσφατο άρθρο του (“Κ”, 6-4-20): “Η πίστη είναι σχέση, σχέση που τη συνιστά η εμπιστοσύνη, εμπιστοσύνη που τη γεννάει ο έρωτας. Ούτε το κήρυγμα, ούτε οι νουθεσίες, ούτε ο νομικισμός της ντιρεχτίβας γεννάνε έρωτα. Αυτήν την εξόφθαλμη πραγματικότητα μοιάζει να μην μπορεί πια να την αναγνωρίσει η πλειονότητα των επισκόπων της ελλαδικής Εκκλησίας. Ισως είναι φυσιολογικό. Διακόσια τώρα χρόνια στην Ελλάδα, η Εκκλησία είναι υποταγμένη στον ρόλο της «επικρατούσας θρησκείας», επομένως ταυτισμένη με τη νοησιαρχία της κοινής ωφέλειας, τον διδακτισμό της ιδεολογίας, τον νομικισμό της ηθικής αποτελεσματικότητας – δηλαδή με τη θνητότητα ως νομοτέλεια”… Γι αυτό και οι αμφιταλαντεύσεις της Εκκλησίας, αλλά και πολλών πιστών, μπροστά στον κορωνοϊό. Ένα είναι βέβαιο: η πραγματική πίστη δεν περιορίζεται, ούτε χρονικά ούτε τοπικά. (Στ.Γ.Κ.)
