Manos Kalaitzoglou <zanzavar@yahoo.com>

Προς:Stavros Kalaitzoglou

23 Δεκ στις 12:16 μ.μ.

Δες ένα ωραίο κείμενο που διάβασα στο facebook. Tο δημοσίευσε η Ξένια Περακάκη.

Μήνυμα από τον Γοργοράπτη Γιώργο (δάσκαλο) προς τους μαθητές του!

Όποιος του 11ου θέλει, το κοινοποιεί, για να διαβαστεί από περισσότερους.
Καλή ανάγνωση!

=Ανοικτή επιστολή προς όλους, όπου είναι, τους μαθητές μου των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων στο μάθημα του Δικαίου, ανεξάρτητα από τα ονόματα που κατά καιρούς του έδιναν.

Το τελευταίο μάθημα του κ. Γοργοράπτη

“Κάποιοι από σας από καιρό δεν είστε παιδιά, κάποιοι σύντομα θα πάψετε να είστε και κάποιοι άλλοι θα διατηρήσετε την παιδικότητα σας για λίγο, όμως είστε όλοι πολύ νέοι.

Απολογούμαι επειδή αυτή την ώρα, η ανάγκη που νοιώθω να επικοινωνήσω μαζί σας με υποχρεώνει για πρώτη και τελευταία ελπίζω φορά, να χρησιμοποιήσω ένα, σε σας οικείο μέσο, που του αντιστάθηκα με επιτυχία, όταν είχα την χάρη και το δικαίωμα να σας κοιτώ στα μάτια και να σας μιλώ.
Τα μάτια που με κοίταζαν απορημένα όταν, στην προσπάθεια μου να εισάγω τα θέματά μας, πριν μιλήσω για το Δίκαιο, την Πολιτική και τους Διεθνείς θεσμούς μιλούσα για τον θάνατο.

Δεύτερο μέρος της τριλογίας του Αισχύλου, πρώτες φράσεις « … έδιωξα τον φόβο θανάτου.» Κάποιοι βιαστικοί ρωτούσαν «Εμείς κύριε τι μάθημα θα κάνομε μαζί;» Υπήρχαν και οι πιο υπομονετικοί που με επιφύλαξη περίμεναν να δουν που πάει το πράγμα, ήταν και οι μαθημένοι να διασκεδάζουν από την τηλεόραση, που στρώνονταν να απολαύσουν το σόου. Στο τέλος της ώρας όλοι γνωρίζατε πως δεν θα είχε υπάρξει πολιτισμός και άρα κανένα από τα θέματά μας, αν ο άνθρωπος ως είδος αγνοούσε την θνητότητα του, αν ήταν «αθώος». Ξέρατε όμως ακόμα πως ο άνθρωπος δεν είναι «ένοχος» απλά και μόνο επειδή γνωρίζει πως είναι θνητός, είναι ακριβώς και μόνο εξ αυτού του λόγου Άνθρωπος. Δεν ζούμε για να πεθάνομε, ζούμε όπως ζούμε, επειδή γνωρίζομε πως η θνητότητα μας συνοδεύει σε κάθε βήμα. Την σεβόμαστε, χωρίς φόβο ή ενοχή και κυρίως χωρίς «τυφλές ελπίδες» και δεν έχομε άλλη απάντηση στην αόριστη θλίψη, που κάποιες στιγμές η επίγνωση γεννά, από την αξιοπρέπεια. Σε κάθε άλλη περίπτωση υπάρχουν σενάρια επιβίωσης, κατά κανένα τρόπο ζωής.

Η Νατάσα με ρώτησε, σε ένα από τα τελευταία μας μαθήματα, όπως ήρθαν τα πράγματα, τι σημαίνει διυποκειμενικότητα. Αναφέρθηκα στα τρία επίπεδα της νόησης του ανθρώπου και προσπάθησα να εξηγήσω πως πέρα από τον με τις αισθήσεις μας αντιληπτό αντικειμενικό κόσμο και βεβαίως πέρα από τις υποκειμενικές μας αντιλήψεις, «υπάρχει» ένα ολόκληρο σύμπαν εννοιών, ανθρώπινων επινοήσεων, που παρά το ότι δεν υπάρχουν αντικειμενικά παράγουν συναρπαστικά αποτελέσματα και επιδρούν καθοριστικά στον αντικειμενικό κόσμο και φυσικά στις υποκειμενικές μας αντιλήψεις για αυτόν, εμάς και τη σχέση μας μαζί του. Τόνισα πως δεν έχει καμμιά σημασία το τι νομίζει ο κάθε ένας από μας γι’ αυτές τις διυποκειμενικές «οντότητες», αντίθετα έχει συντριπτική ισχύ πάνω μας η ύπαρξη τους. Γεννιούνται από τους πολλούς, τους πάρα πολλούς και μόνο τότε.

Κάποιοι που έχουν κοινές πεποιθήσεις δεν δημιουργούν διυποκειμενική αξία , αλλά σέχτα. Αν όμως εκατομμύρια άνθρωποι έχουν κοινή πεποίθηση αναφορικά με την αξία μιας ιδέας, αυτό το χωρίς ύλη υλικό καθορίζει τα πάντα και εκείνους που δεν το ασπάζονται. Έδωσα παραδείγματα τέτοιων ιδεών, από τα πιο, κατά την γνώμη μου, γελοία (αλλά όχι εξ αυτού λιγότερο επιδραστικά) μέχρι τα πιο σοβαρά που η γέννηση τους πάει θαυμαστά πολλές χιλιάδες χρόνια πίσω. Αναφέρθηκα στα ζώδια, το ποδόσφαιρο αλλά και τον Θεό, το χρήμα, την δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, εν τέλει την ίδια την κοινωνία. Δεν υπάρχει τίποτα από αυτά αν δεν το πιστεύουν πάρα πολλοί πως υπάρχουν κι αν είναι ακόμα πιστευτά όχι μόνο υπάρχουν παράγουν αποτελέσματα αδιαφορώντας για το τι ο κάθε ένας μας θεωρεί. Νατάσα που ρώτησες, και όλοι εσείς αγάπες μου, και ο θάνατος μια τέτοια ιδέα είναι, αλλά είναι η πιο δυνατή, η πιο παλιά, η πιο καθοριστική, η πιο γόνιμη, η πιο αξιοσέβαστη, Αγία. Η θνητότητα είναι βεβαίως, όταν επισυμβεί, αντικειμενικό γεγονός, ο θάνατος δεν υπάρχει. Όποιος ζει είναι θνητός δεν είναι πεθαμένος και δεν έχει κανένα νόημα να ασχολείται με κάτι που δεν θα βιώσει ποτέ. Όποιος δε ζει δεν είναι πεθαμένος, πολύ απλά γιατί δεν είναι τίποτα.
Ως έννοια όμως διυποκοιμενική καθορίζει πολλά επί πολλών ανθρώπων. Χτίζει πυραμίδες, ανυψώνει μιναρέδες, ναούς γοτθικούς, την ίδια την Αγιά Σοφιά. Μαγεύει τους αυλούς γράφει ρέκβιεμ, τα κατά Ματθαίο, τραγουδάει τις εποχές, τη χαρά και τη θάλασσα. Αχ κάνει πολλά, πάρα πολλά, τι να πρωτοπούμε, όλα. Μόνο με σεβασμό γυμνοί από οτιδήποτε φτηνό πρέπει να φτάνομε μπροστά στη μεγάλη Πόρτα του και με ντροπή να πατάμε το σκαλί που μόνο αυτός μπορεί να μας χαρίσει.

Στην αξιοπρέπεια ανεβαίνεις από εκεί, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δυστυχώς υπάρχουν πολλοί τρόποι. Είναι η πορεία μιας ολόκληρης της ζωής που κάθε ένας θα μπορέσει να ζήσει εκείνη που θα καθορίσει τον δικό του τρόπο, γι’ αυτό πρέπει να προσέχομε συγκεντρωμένοι σε ότι είναι όμορφο, έχει ρυθμό και μέτρο και επί τέλους νόημα.
Τώρα είμαι εδώ, είμαι καλά. Σας το λέω, αν και ξέρω πως οι προκαταλήψεις γύρω από παρόμοιες καταστάσεις δεν με κάνουν πιστευτό, όμως έτσι είναι. Είμαι καλά και ετοιμάζομαι να δώσω μια μεγάλη μάχη. Η ιδέα πως εγώ ο μικρός θα αγωνιστώ σε τέτοιο στίβο δεν με φοβίζει, με κάνει περήφανο η επιλογή. Δεν είναι σίγουρο πως θα βάλω το πόδι στον βατήρα, μπορεί να μη προλάβω, άν όμως, στη θέση μου πια, ακούσω τον πυροβολισμό θα πηδήσω και σας υπόσχομαι πως θα είναι τόση η δύναμη στα πόδια μου που θα φτάσω στα άστρα. Για την ώρα είμαι εδώ και προπονούμαι, με την φροντίδα ανθρώπων, γιατρών και νοσηλευτών που με κάνουν περήφανο που είμαι Έλληνας, Κρητικός και Ηρακλειώτης. Πολλοί από σας, αν και δεν το κάναμε θέμα, ξέρετε πως σε μια τέτοια ώρα θα μπορούσα να είμαι σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου ζητιανεύοντας, από τους πιο ανεπτυγμένους, λίγο χρόνο. Είναι επιλογή μου να είμαι στο παλιό νοσοκομείο της πόλης μας, με τις αρχαιολογικής αξίας εγκαταστάσεις, γιατί, αυτός είναι ο δικός μου κόσμος, η δική μου κοινωνία και είμαι δικός της.

Τα είπαμε, η κοινωνία υπάρχει στο βαθμό που πιστεύομε στην ύπαρξη της και παράγει αποτελέσματα ανάλογα με τον βαθμό της εμπιστοσύνης μας σ’ αυτήν. Μη μπερδεύεστε, δεν είναι πολλοί οι τρόποι να ζούμε, μόλις δύο. Μπορείς να ζήσεις με σένα και για σένα ή για τους άλλους και με τους άλλους. Δεν είναι απαραίτητα λάθος ο πρώτος τρόπος, είναι μια στάση, «νοιώθεται». Που πάει να πει πως όποιος δεν είναι μισαλλόδοξος μπορεί να έχει κατανόηση και για επιλογές με τις οποίες διαφωνεί. Άλλωστε συχνά παράγει και εντυπωσιακά αποτελέσματα. Στο κάτω της γραφής για αυτούς η κοινωνία είναι το μαντρί από όπου ο βοσκός θα πάρει να κόψει και κάτι θα δώσει και στα σκυλιά του.

Ο ατομικισμός όμως είναι πολύ κοντά στον κοινωνικό αυτισμό. Επιλογές θα μου πείτε. Σωστά να ξέρετε όμως πως στο τέλος αυτής της διαδρομής καραδοκεί η απογοήτευση, ανεξαρτήτως επιτυχιών, η μοναξιά και η αναξιοπρέπεια. Εκεί τα γράμματα και η αισθητική δεν φτάνουν να κρύψουν τον πανικό, εκεί τα δάκρια της μετάνοιας είναι κροκοδείλια, αν τους ξαναδίνονταν η ευκαιρία τα ίδια θα έκαναν. Όλα όσα δεν αγοράζονται και είναι τα πολυτιμότερα, δεν θα είναι εκεί όταν θα τα χρειαστείτε, αν αυτή τη διαδρομή επιλέξετε. Στον άλλο δρόμο, εκεί που η στάση σου τιμά την κοινωνία που σε δημιούργησε, όταν η πίστη σου στην κοινωνική αλληλεγγύη σε τοποθετεί με επίγνωση «στα Βενιζέλεια» και όχι στο Μemorial της Νέας Υόρκης, ή όπου αλλού θα μπορούσε να σε οδηγήσει ο φόβος, θα βρεις ακριβώς αυτό που πίστεψες βαθιά και υπηρέτησες σε όλη τη ζωή σου. Την αγάπη των ξένων. Εγώ για σας ήμουν ένας ξένος, όχι πατέρας, όχι αδελφός, ούτε φίλος, ούτε καν γνωστός, ένας ξένος. Μα σας αγάπησα, όλους μαζί και κάθε μια και κάθε έναν χωριστά. Όταν με ρωτούσατε αν θα σας θυμάμαι σας απαντούσα κατηγορηματικά όχι. «Μα γιατί κύριε.» «Γιατί πρέπει να κάνω χώρο στην καρδιά μου για τους επόμενους.» «Ε καλά, εμείς πάντως θα σας θυμόμαστε.» Ακούστε, η καρδιά δεν είναι οικόπεδο με συγκεκριμένη χωρητικότητα. Δεν ήθελα εγώ χώρο, εσείς πρέπει να ταξιδέψετε στο χώρο, το χρόνο και κυρίως στο όνειρο. Γι’ αυτό πρέπει να με ξεχάσετε και όταν με ξαναθυμηθείτε δεν θα είμαι πια εγώ, θα είστε εσείς. Όσο για μένα σε ιδιωτικής χρήσης κείμενο μου έγραψα και βαθιά πιστεύω «Η αξιοπρέπεια ενδημεί αποκλειστικά στην αταλάντευτη επιθυμία της λήθης». Τώρα εγώ πετώ. Κάτω από τα φτερά μου ζεστό ανοδικό ρεύμα αγάπης με πάει όλο και πιο ψηλά. Όση αγάπη αξιώθηκα να δώσω γυρίζει πίσω ακάλεστη στο πολλαπλάσιο και μου χαρίζει ότι δεν θα μπορούσα με κανέναν άλλο τρόπο να έχω. Γιατί για την αγάπη δεν χρωστάς παρά αγάπη.

Καλές Γιορτές, Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος, κάθε επιτυχία στους στόχους σας.

Βενιζέλειο Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου 22/12/2019