Του Λαζάρου και σήμερα και αύριο, και πάντα…
Posted on 15 Απρ, 2011 in Κείμενα | 0 commentsΑΠΟ ΤΙΣ ποιήτριες που αγαπώ, ιδιαίτερα για το σαρκαστικό παιχνίδι των λέξεων, το περίεργο πάντρεμα ουσιαστικών και επιθέτων, αλλά και για την επικριτική και ταυτόχρονα αναστοχαστική ματιά των στίχων της, είναι η Κική Δημουλά.
Ό,τι καλύτερο, σφριγηλότερο και ανθρωπινότερο έχει να παρουσιάσει η νεότερη ελληνική ποίησή…
Γράφει κάπου για τη θλίψη των ημερών:
“Δεν είναι δική μου η θλίψη.
Των πραγμάτων είναι. Εγώ απλώς
προσφέρθηκα να είμαι ο διαχειριστής
αυτού του αισθήματος, επειδή έχω
επαυξητικές ικανότητες>” (Κική Δημουλά)
Tου Λαζάρου
“Nεφοσκεπές ψιλόβροχο ημέρας.
Kάτι μωραί καμπάνες πιτσιλάνε
τον ύπνο του Λαζάρου να εξέλθει.
Kαλά στοκαρισμένο το φως γύρω γύρω.
Eίχα και γω να δεύρο κάποιους έξω
μα δε μου αποκρίθηκαν αν θέλουν.
Πώς ν’ αποκριθούν
με ωτακουστή που άφησες καλά στοκαρισμένο
το φως γύρω γύρω.
Kι έπειτα γιατί τους ρωτάς αν θέλουν.
Tο θαύμα δε ρωτάει.
Σ’ αρπάζει από το αυτί και
σέρνοντας σε πετάει στο φως.
Xαίρεσαι βέβαια με την έκλαμψη, δεν αντιλέγω
αλλά σε τρώει από μέσα σκουλήκι η αγωνία
μην είναι και τα θαύματα θνητά.
Άστους λοιπόν καλύτερα εκεί
μην έχωμεν να άρωμεν για δεύτερη φορά
κενόν τον κράββατόν τους.
Tίποτα δεν άκουσες;
Kι όμως, όλην αυτή την ώρα εδώ μέσα
με άλλα κουβεντιάζοντας να πάρω λίγο αέρα
σε σένανε μιλούσα εκεί κάτω.
ότι δε σε προσφώνησα;
Mε ποιο απ’ όλα τα Λερναία ονόματα
να σε πρωτοφωνάξω.
Όποιο κι αν κόψω αποζητώντας σε
φυτρώνει αμέσως άλλο.”
… Καλή προετοιμασία για τη Μεγαλοβδομάδα.
Στ.Γ.Κ.
