TO KENO

Του Λουκά Αποστολίδη*

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012, TA NEA

«Βιώνουμε μια βαθιά κρίση, φοβόμαστε μάλιστα κάποια καταστροφή, αλλά η πολιτική σκηνή είναι άδεια» Alain Touraine, «Μετά την κρίση»

Το πολιτικό προσωπικό τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο, δυστυχώς, μοιάζει άβουλο και ανεπαρκές για να αντιμετωπίσει την κρίση. Στη χώρα μας, δε, μοιάζει το πολιτικό τοπίο με απέραντο σκορποχώρι. Κανένας κεντρικός θεσμός της κοινωνίας μας δεν εμπνέει εμπιστοσύνη και αλληλεγγύη. [...]

Η ενίσχυση της πολύχρωμης Αριστεράς είναι εντυπωσιακή αλλά κατακερματισμένη, χωρίς σαφή στρατηγική για την πορεία της χώρας και την ευημερία των πολιτών. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, αριστερές, σοσιαλδημοκρατικές και κεντρώες δυνάμεις φθάνουν το 65% του εκλογικού σώματος. Η Δημοκρατική Αριστερά λειτουργεί ως συγκοινωνούν δοχείο για τις προοδευτικές δημοκρατικές αριστερές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ που απογοητεύτηκαν. Η αντιμνημονιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ συσπειρώνει κοινωνικά κινήματα και ακτιβιστές που ξεπέρασαν τις αντοχές και τις ανοχές και πέρασαν σε δράσεις. Το ΚΚΕ ενισχύει την εκλογική του δύναμη κύρια στις δοκιμαζόμενες δυνάμεις των εργαζομένων και των ανέργων. [...]

Το ΠΑΣΟΚ είναι ο μεγάλος χαμένος. Από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα διέθετε ένα μοναδικό πολιτικό πλεονέκτημα. Αποτελούσε τον βασικό μοχλό της δημοκρατικής παράταξης, το μεγάλο πολιτικό «χωνευτήρι» που ενέπνευσε το σοσιαλδημοκρατικό κίνημα στη χώρα μας. Η ιδεολογική και πολιτική αφυδάτωση σε συνδυασμό με τις κυβερνητικές, μνημονιακές πολιτικές οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ στις σημερινές χειρότερες καταγραφές της εκλογικής του δύναμης. Το πολιτικό προσωπικό και οι φιλόδοξοι υποψήφιοι αρχηγοί αναμένουν τις εσωτερικές διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες όμως βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία με τις κοινωνικές διεργασίες. [...]

Το ένα εκατομμύριο άνεργοι και οι πρωτοφανείς πολιτικές λιτότητας στον κόσμο της εργασίας και της σύνταξης έχουν δημιουργήσει αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και την παραδοσιακή του εκλογική βάση. Τριάμισι εκατομμύρια εργαζόμενοι ζουν μέσα στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, γεμάτοι από οργή και χωρίς ελπίδα για το μέλλον.

Το πολιτικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ αμήχανα παρακολουθεί τις εξελίξεις. Περιμένει το «μάννα εξ ουρανού». Αυτή τη φορά όμως δεν θα ‘ρθει. Τα μανιφέστα και τα συμβόλαια του ΠΑΣΟΚ με τoν λαό τελείωσαν. Βέβαια, οι περαστικοί, οι πολιτικοί τουρίστες στο ΠΑΣΟΚ έχουν ήδη εγκαταλείψει το σκάφος.

Το ΠΑΣΟΚ δεν ξαναζωντανεύει με μανιφέστα και ηθικές, πατριωτικές κορόνες. Πρέπει να ανοίξει μια νέα σελίδα για να ξανακτίσει μαζί με την παραδοσιακή του βάση και τα ανήσυχα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα τη δημοκρατική παράταξη. Να ξανακτίσουμε με συγκεκριμένες πολιτικές και μέτρα τη μικρομεσαία τάξη στη χώρα μας. Τα εγκαταλειμμένα χωράφια και οι δημόσιες καλλιεργήσιμες εκτάσεις να χορηγηθούν σε ανέργους και ακτήμονες. Για τη νέα γενιά να παρθούν άμεσα μέτρα για την κοινωνική και οικονομική ένταξή τους. Να κτίσουμε και πάλι γέφυρες με τους κοινωνικούς φορείς. Τα συνδικάτα και τις επαγγελματικές ενώσεις. Να παλέψουμε και να αντιμετωπίσουμε ως υπ’ αριθμόν ένα εθνικό στόχο την καταπολέμηση της ανεργίας. Να δώσουμε δουλειά στο 1 εκατομμύριο ανέργους.

Το νέο πλαίσιο της δημοκρατικής παράταξης στον πυρήνα του πρέπει να έχει τις στρατηγικές και τις πολιτικές για τον απεγκλωβισμό από τις μνημονιακές πολιτικές. Πολιτικές, οι οποίες έχουν κυριολεκτικά περιορίσει την κυριαρχία της χώρας στον πυρήνα της: στην οικονομική και κοινωνική πολιτική της, αλλά και την ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας μας. [...]

Μαζί για την Ευρωπαϊκή Ενωση των λαών, της κοινωνικής και οικονομικής σύγκλισης. Μιας δημοκρατικής Ευρωπαϊκής Ενωσης που δεν θα υπηρετεί τις δυνάμεις της αγοράς, του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, αλλά πρώτιστα των ευρωπαίων πολιτών. Γι’ αυτή την Ευρώπη πρέπει να πορευτούμε και να ανατρέψουμε τον διαχωρισμό ανάμεσα στην Ευρώπη των δανειστών και των οφειλετών. Μαζί για την απελευθέρωση της χώρας μας από τους δανειστές και την ανάκτηση της αξιοπρέπειας, της κυριαρχίας, της ανάπτυξης και της ευημερίας. Η «νομενκλατούρα» του ΠΑΣΟΚ και οι νεόφερτοι – πολιτικοί τουρίστες ας συνειδητοποιήσουν αυτή την πραγματική κατάσταση που οδήγησε στον μαρασμό το μεγαλύτερο κοινωνικοπολιτικό σοσιαλδημοκρατικό κίνημα της Νότιας Ευρώπης. Οι πολίτες ανάλογα με τα έργα και τις ημέρες τους θα τους κρίνουν στην κάλπη. Η Ιστορία θα έχει τη δική της ψύχραιμη αξιολόγηση των πραγμάτων.

*Ο Λουκάς Αποστολίδης είναι πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής και έχει διατελέσει υφυπουργός Εθνικής Αμυνας

———————————————–

“Αθάνατα κείμενα υπ’ όψιν Μέρκελ, Σαρκοζί αλλά και… Παπαδήμου

ΕΓΩ το έγραφα, πράγματι. Και σήμερα θα το συμπληρώσω με μερικούς ακόμη ύμνους των πιο σπουδαίων Γερμανών για την Ελλάδα. Να τους βάλει στο ντοσιέ του ο Λουκάς Παπαδήμος, να τους έχει στο συρτάρι του ο Κάρολος Παπούλιας (που μιλά τα γερμανικά)… Και να τους τρίβουν στα μούτρα εκείνων των δύο σουπερ-πρωθυπουργών μας, Ράιχενμπαχ και Φούχτελ, που διόρισε η φράου Μέρκελ να μας επιτηρούν.. ΕΓΡΑΨΕ, λοιπόν, εκείνος ο μέγιστος Γερμανός ποιητής Σίλερ σε μια στιγμή παράφορου αυτοσαρκασμού: «Διαβολεμένε, Έλληνα! Γιατί να σε αγγίξω; Για να νοιώσω πόσο μικρός είμαι;». ΕΓΡΑΨΕ και ο άλλος κορυφαίος Γερμανός ποιητής, ο Γκαίτε: «Ο,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο είναι και η Ελλάδα για την Οικουμένη»!.. ΕΓΡΑΨΕ ο κορυφαίος Γερμανός φιλόσοφος Φρειδερίκος Χέγκελ (η φράου Μέρκελ, ως πρώην μαρξίστρια, οφείλει να τον έχει μελετήσει): «Το ελληνικό έθνος είναι η άνοιξη και η αιώνια νεότητα της ανθρωπότητας γιατί από αυτό πήγασε ο ανθρωπισμός και ο πόνος για τους δυστυχισμένους». Και ιδού σήμερα που η Ευρώπη έχει ήδη 80.000.000 πάμπτωχους!..

Ο ΔΕ συνιδρυτής του κομμουνισμού (μαζί με τον Καρλ Μαρξ), ο Φρειδερίκος Ενγκελς, έγραψε: «Οι Έλληνες, με τα πολύπλευρα χαρίσματά τους, εξασφάλισαν μια τέτοια θέση στην παγκόσμια ιστορία που κανένας λαός να μη μπορεί να τη διεκδικήσει». Ο ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ φιλόσοφος Νίτσε έγραψε: «Οι Έλληνες είναι, όπως και όλες οι μεγαλοφυΐες, πολύ απλοί. Γι’ αυτό και μένουν αθάνατοι δάσκαλοι. Ο κόσμος είναι σκοτεινός, όμως φτάνει να παρεμβάλουμε ένα κομμάτι ελληνικής ζωής για να φωτιστεί αμέσως άπλετα. Άλλοι λαοί έχουν αγίους, οι Έλληνες έχουν σοφούς»!..

Ο ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΑΣ Τόμας Μαν, Γερμανός και αυτός, έγραψε μια φράση που ταιριάζει στις σημερινές αγωνιστικές συνθήκες: «Αν τύχει το σύμβολο της ανθρώπινης ελευθερίας που είναι οι Θερμοπύλες να ξαναγίνει πράξη στον ίδιο αυτό τόπο, πάλι οι Έλληνες θα είναι οι νικητές»!..

ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ όμως και με την εύστοχη κριτική του περίφημου αρχικαγκελάριου Οτο Μπίσμαρκ που είπε την φράση: «Αν οι Έλληνες δεν τρωγόντουσαν μεταξύ τους θα είχαν κατακτήσει τον κόσμο…»! Αλλά και με μία ακόμη φράση του διάσημου Γερμανού ποιητή Βίλελμ Μύλερ: «Χωρίς την ελευθερία, τι θα ήσουν, ω Ελλάδα μου!.. Χωρίς εσένα, Ελλάδα, τι θα ήταν ο κόσμος;». ΑΥΤΑ τα ολίγα και σήμερα από τους αναρίθμητους ύμνους διάσημων Γερμανών για την πατρίδα μας που έχω φυλάξει στο αρχείο μου. Και από τις χιλιάδες άλλους που έγραψαν Γάλλοι, Άγγλοι, Αμερικανοί, Ρώσοι, όλα τα μεγάλα πνεύματα της ιστορίας. Κανένας, εκτός της φράου Μέρκελ και των κιτρινοφυλλάδων της, δεν αποκάλεσε τους Ελληνες «τεμπέληδες» και «καλοπερασάκηδες». Ακόμη και ο Αδόλφος Χίτλερ ομολόγησε ότι είχε να κάνει με έναν «υπερήφανο λαό και ένα γενναίο στρατό» που, κατά τον στρατάρχη Κάιτελ, έγινε αιτία να χάσει η Γερμανία τον πόλεμο!.. ΔΕΝ τα παρουσιάζω όλα αυτά σήμερα από πατριωτικό οίστρο. Δεν είναι οι Έλληνες αυτοί που κομπάζουν για το ρόλο τους στην Ευρώπη. Οι ξεχωριστοί Ευρωπαίοι τα λένε και τα γράφουν. ΚΑΙ τα γραπτά μένουν, κυρία Μέρκελ και κύριε Σαρκοζί!..”.

—————————————————–

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΒΑΞΕΒΑΝΗ (apo Dimitra Persidou)

Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ».

Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.

Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια;

Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο;

Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;

Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.

Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος. Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή.

Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι. Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.

Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.

Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.

Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμένο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι.

Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε.