Έλληνας πολιτικός!
Posted on 4 Απρ, 2011 in Κείμενα, Πολιτική | 0 commentsΥΙΟΘΕΤΟΥΜΕ μια παράγραφο, σχετικά με το επάγγελμα του Έλληνα πολιτικού στην εποχή μας και όχι μόνο. Η περιγραφή του είναι αυθεντική, αν και ήπια, ενώ και τα συμπεράσματά του είναι σωστά.
Διαβάστε την:
Επάγγελμα: Ελληνας πολιτικός (Tου Aποστολου Δοξιαδη* (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 3-4-11)
“…Φυσικά, όπως ο έμπορος ναρκωτικών δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον χρήστη, έτσι κι ο κακός πολιτικός δεν υπάρχει χωρίς τον κακό πολίτη. Αυτούς τους πολιτικούς τους φτιάξαμε εμείς. Είναι οι ιερείς της θρησκείας του χειρότερου εαυτού μας, του εαυτού που μας οδήγησε στην κρίση. Αυτό αρχίζουμε πια, οι περισσότεροι, να το καταλαβαίνουμε. Αλλά είναι αργά. Οι ιερείς καλόμαθαν, καλόκατσαν, κι αρνούνται να το κουνήσουν, υπερασπίζοντας, ο καθένας με τον τρόπο του, το κοινό τους συμφέρον: να μη χάσουν τη δουλίτσα τους, του επαγγελματία Έλληνα πολιτικού”. (…)
Δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν υπήρξαν ή ότι δεν υπάρχουν και καλοί πολιτικοί. Αυτό όμως δεν αναιρεί τον κανόνα. Δεν μας έφεραν σ΄αυτό το χάλι οι… καλοί πολιτικοί, αλλά οι κακοί πολίτες που δεν πάνε να ψηφίσουν-ή ψηφίζουν αυτούς που θα τους κάνουν το ρουσφέτι- και έτσι βγαίνουν οι κακοί πολιτικοί : οι ρουσφετοκράτες, δολοπλόκοι , διαπλεκόμενοι, διεφθαρμένοι και πάντα ικανοί να εξαγοράζουν τις απαραίτητες ψήφους πολιτικάντηδες .
Ναι, πολιτικοί είναι όλοι αυτοί που γεννήθηκαν να μην κάνουν κανένα επάγγελμα και το μόνο που ξέρουν να κάνουν… καλά είναι η εκδούλευση των συμπολιτών τους έναντι ψήφων, μάλιστα σε βάρος όλων των άλλων. Για τους οποίους και δεν δίνουν δεκάρα!
Δυστυχώς, αυτό το φαινόμενο για να εκλείψει, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε νοοτροπία εμείς. Από εμάς ξεκινάνε όλα, αφού εμείς διαιωνίζουμε μια κατάσταση με την ψήφο μας. Και μάλιστα “κληρονομικώ δικαιώματι”: δεν είναι λίγες οι οικογένειες που ψηφίζουν τις δυναστείες των ίδιων πολιτικών, ώστε και τα παιδιά τους να απολαμβάνουν ρουσφέτια!!
Να αποβάλλουμε, λοιπόν, σύνδρομα προσωπικών ικανοποιήσεων σε βάρος των συμπολιτών μας-αυτό είναι το νόημα του ρουσφετιού-και να ξεφύγουμε από εγωιστικές συμπεριφορές σεβόμενοι νόμους και καταστάσεις. Πρωτίστως φυσικά, πρέπει οι δικαστικοί να επεμβαίνουν αυτεπάγγελτα-όντας πραγματικά ανεξάρτητοι, ή μήπως παραμένουν κι αυτοί υποχείρια των πολιτικών για μια θέση; -σε κάθε παρανομία που καταγγέλλεται μέσω του Τύπου και των ΜΜΕ.
Έχει βουίξει τελευταία η χώρα με το σκάνδαλο ενός γαλάζιου βουλευτή με τα 178 εκατομμύρια ευρώ στο λογαριασμό του. Πού είναι ο Εισαγγελέας να επέμβει; Αυτοδίκαια δεν θα έπρεπε; Κι αν η εφημερίδα που το καταγγέλλει, δεν έχει στοιχεία, ας τιμωρηθεί σκληρά για “διασπορά ψευδών ειδήσεων”.
Όλα λοιπόν, είναι συνάρτηση του συστήματος. Γι αυτό και λέμε πως η κρίση δεν είναι οικονομική αλλά συστημική. Αλλαγή πολιτικής κατάστασης πρέπει, όχι πολιτεύματος, με την αλλαγή ριζικώς προσώπων, του Συντάγματος, της περί ευθύνης πολιτικών νομοθεσίας, αλλά και του τρόπου του εκλέγεσθαι των πολιτικών μας. Επιτέλους, ας υπάρξει και η τιμωρία…
Και εδώ έγκειται η δυσκολία αλλαγής πλεύσης…
Να είστε καλά.
Στ.Γ.Κ.
