ΣΚΟΠΙΑ ΚΑΙ ΣΥΡΙΖΑ,  Ή ΓΙΑΤΙ Η «ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ» ΞΕΝΟΔΟΥΛΗ «ΑΡΙΣΤΕΡΑ» ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ «ΞΕΠΟΥΛΗΣΕ» ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ!

 

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ

Αν υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, οφείλεται κυριολεκτικά στα Σκόπια

[Μόνο τυχαία δεν είναι επιμονή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να αποδεχθεί την ονομασία «Μακεδονία» χωρίς καν να  υπάρξει άμεση εφαρμογή των προαπαιτούμενων, δηλαδή απαλοιφή όλων των αλυτρωτικών συμβόλων και των διατάξεων του σκοπιανού Συντάγματος, που μιλάνε για κατεχόμενη από τους Ελληνες "Μακεδονία του Αιγαίου".

Ο ΣΥΡΙΖΑ, πολιτική συνέχεια της "αναθεωρητικής ομάδας του ΚΚΕ", του ΚΚΕ Εσωτερικού, της ΕΑΡ και του Συνασπισμού της Αριστεράς, (όλοι οι παραπάνω είναι μία κομματική γραμμή από το 1968 και μετά) οφείλει πολλά στα Σκόπια.]

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ:

https://www.themakaitheama.com/2018/02/hrostane-stoys-skopianoys-kai-xepoylane-tin-makedonia-oi-syrizaioi.html

 

Η υπόθεση από την αρχή, όπως περιγράφεται στο βιβλίο των Αλ. Δάγκα και Γ. Λεοντιάδη:

Στις 5 με 15/02/1968 συνήλθε στη Βουδαπέστη η 12η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, για να εξετάσει την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας επί δικτατορίας όπως και άλλα εσωκομματικά ζητήματα.

Τρία μέλη του Πολιτικού Γραφείου: ο Μήτσος Παρτσαλίδης (φωτογραφία ανάμεσα σε Τίτο και Τσίπρα), o Ζήσης Ζωγράφος και ο Πάνος Δημητρίου, όπως επίσης και οι Δημήτρης Βατουσιανός, Βασίλης Ζάχος, Σταύρος Καράς, Θανάσης Καρτσούνης, Λεωνίδας Τζεφρώνης, 7 αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ και τα 3 μέλη της Κεντρικής Εξελεγκτικής Επιτροπής, διαφώνησαν πλήρως με την πλειοψηφία σε εσωκομματικά και κεντρικά πολιτικά ζητήματα (όπως η πολιτική των συμμαχιών και ο ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης) και αποχώρησαν.

Με τους διαφωνούντες συμπαρατάχτηκαν άλλα στελέχη του Γραφείου Εσωτερικού, του τμήματος, δηλαδή, της ηγεσίας που δρούσε στο εσωτερικό της χώρας σε συνθήκες παρανομίας (όπως οι: Μπάμπης Δρακόπουλος, Νίκος Καρράς, Αντώνης Μπριλλάκης, Τάκης Μπενάς κ.ά). πολιτικούς ινστρούχτορες του Αλέκου Αλαβάνου, πολιτικού «πατέρα» του Αλέξη Τσίπρα.

Όσα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής ακολούθησαν τη θεωρητική ομάδα, εξακολούθησαν να κινούνται ελεύθερα στις χώρες του Ανατολικού μπλοκ και την ανασυγκρότησαν έναν χρόνο αργότερα ως ΚΚΕ Εσωτερικού. Πρόκειται για την πλευρά των Δ. Παρτσαλίδη, Ζ. Ζωγράφου και Π. Δημητρίου, των 3 μελών του Πολιτικού Γραφείου που διαγράφηκαν

Από τα πρώτα θύματα της διάσπασης, σε πρακτικό επίπεδο, ήταν το εξαιρετικής σημασίας κομματικό αρχείο του ΚΚΕ, το οποίο βρισκόταν στην πόλη Sibiou, 282 χιλιόμετρα ΒΔ του Βουκουρεστίου, πρωτεύουσας της κομμουνιστικής, τότε, Ρουμανίας, όπου ήταν η έδρα της Κεντρικής Επιτροπής του διωγμένου- μετά την ήττα του ανταρτοπολέμου – ΚΚΕ.

Το καθεστώς Τσαουσέσκου με τη «φιλοξενία» που επιφύλαξε στο «αδελφό» κόμμα, απέβη μοιραίο για τους σοβιετόφιλους Έλληνες κομμουνιστές. Ο Τσαουσέκου είχε αρχίσει να διαφοροποιείται από την Μόσχα κι έκανε «τα στραβά μάτια» στην ιδιαίτερη κινητικότητα που είχε αναπτύξει η Αναθεωρητική Ομάδα στο ρουμανικό έδαφος, όπου και η έδρα του «ορθόδοξου» ΚΚΕ.

Το Μάρτιο του ’68, έναν μήνα δηλαδή μετά την 12η Ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του «ορθόδοξου» μαρξιστικού-λενινιστικού και του «ευρωκομμουνιστικού» (που αντιπαρατέθηκαν μέχρις εσχάτων), ομάδα αναθεωρητών, υπό την κάλυψη της αστυνομίας του Τσαουσέσκου, εισέβαλε στο κτίριο του Βουκουρεστίου όπου βρισκόταν το κομματικό αρχείο του ΚΚΕ.

Βάσει ενός καλά καταρτισμένου σχεδίου, κατάφερε να αιφνιδιάσει την ηγεσία Κολιγιάννη, να αρπάξει το 1/3 του αρχείου (εκατομμύρια φάκελοι, υπολογίζονται σε 3,5 χλμ. μήκος τα ράφια του συνόλου των αρχείων) να το φορτώσει σε φορτηγά και να το φυγαδεύσει στα υπόγεια της «Σεκουριτάτε» της μυστικής υπηρεσίας του καθεστώτος Τσαουσέσκου.

Λίγο διάστημα πριν, είχε προηγηθεί η κατάληψη από πλευράς των Αναθεωρητών (όπως τους αποκαλούσε πάντα το ΚΚΕ, του ραδιοσταθμού «Η Φωνή της Αλήθειας»), που εξέπεμπε από το Βουκουρέστι, καθώς και του Τμήματος Διαφώτισης και Προπαγάνδας στα περίχωρα της  πόλης (ήταν ένα χτύπημα στρατηγικής σημασίας εις βάρος του δικτύου που είχε στήσει το ΚΚΕ στις Λαϊκές Δημοκρατίες, για να απευθύνεται στους Έλληνες πολίτες).

Η ηγεσία Κολιγιάννη, με επιστολές της προς το ρουμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα και αυτοπρόσωπη παρουσία του ιδίου στη Μόσχα απαίτησαν την επιστροφή του αρχείου, στο οποίο περιλαμβάνονταν όλα τα στοιχεία όχι μόνο για τα μέλη του κόμματος, αλλά και για εκατοντάδες χιλιάδες άλλους Έλληνες, για την δράση του ΚΚΕ στην κατοχή, το ποιοι Έλληνες συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κ.λπ.

Μάλιστα, προέβησαν σε παράσταση έναντι του γενικού εισαγγελέα στο Βουκουρέστι, ο οποίος ενώ αρχικά έδωσε εντολή για διερεύνηση της υπόθεσης, στη συνέχεια σταμάτησε κάθε ενέργεια, κατ΄ εντολή της ρουμανικής κυβέρνησης.

Τότε επενέβη η Μόσχα και ζήτησε εντός 10 ημερών να επιστραφεί το μέρος του αρχείου που είχε κλαπεί στο νόμιμο ιδιοκτήτη του, το ΚΚΕ (το εναπομείναν τμήμα του αρχείου ταξίδεψε την ίδια χρονιά στο Ιβάνοβο, 300 χλμ. ΒΑ της Μόσχας, ενώ η έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ μεταφέρθηκε στη Βουδαπέστη).

Ο Τσαουσέσκου ενημέρωσε τους τότε ΣΥΡΙΖΑίους, ότι πρέπει εντός 10 ημερών να έχουν απομακρύνει το αρχείο από την χώρα, αλλιώς θα είναι υποχρεωμένος να το κατασχέσει και να το επιστρέψει στο «ορθόδοξο» ΚΚΕ.

Το κλίμα είχε γίνει πολύ βαρύ στο κομμουνιστικό ανατολικό μπλοκ για τον ΣΥΡΙΖΑ της εποχής και ήταν θέμα χρόνου να αρχίσουν οι συλλήψεις, καθώς θα εγκατέλειπαν το ρουμανικό έδαφος.

Η μοναδική τους ελπίδα ήταν η Γιουγκοσλαβία, η οποία δεν συμμετείχε στο Σύμφωνα της Βαρσοβίας. Υπό την στιβαρή ηγεσία του Γ.Μ. Τίτο, είχε καταφέρει να σταθεί όρθια μετά την απομάκρυνσή της από το φιλοσοβιετικό μπλοκ, τα έτη 1948-1949 (απομάκρυνση που εν πολλοίς έκρινε και την τύχη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου).

Οι Αναθεωρητές, ήρθαν σε επαφή με την Ένωση Κομμουνιστών «Μακεδονίας», τον κομματικό πυρήνα της κομμουνιστικής κυβέρνησης των Σκοπίων, μετά από διαβουλεύσεις που είχαν με την Ένωση Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας.

Τα Σκόπια με μεγάλη χαρά δέχθηκαν την παρουσία όχι τόσο των ΣΥΡΙΖΑίων της εποχής, αλλά κυρίως του αρχείου τους. Έτσι, η ονομασία «Μακεδονία» νομιμοποιείτο για πρώτη φορά από μια ελληνική πολιτική ομάδα και έβαζαν στο χέρι έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών για τα ελληνικά πολιτικά, κοινωνικά και στρατιωτικά γεγονότα των τελευταίων 40 ετών.

Ο ίδιος ο Λεοντιάδης, στο βιβλίο, αποδίδει «καιροσκοπισμό» εκ μέρους της ομάδας των τότε ΣΥΡΙΖΑίων για την απόφαση να εγκατασταθεί το αρχείο στα Σκόπια, καθώς, όπως λέει, γνώριζαν ότι θα γινόταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από πλευράς τους όσον αφορά το λεγόμενο «Μακεδονικό ζήτημα» και τις θέσεις του ΚΚΕ επ΄ αυτού, των δεκαετιών 1920-1930 (περί «ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης»), που αργότερα ανατράπηκαν, σε συνάρτηση με την ύπαρξη σλαβομακεδονικού προσφυγικού στοιχείου, η παρουσία του οποίου ήταν έντονη στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Στα χρόνια που ακολούθησαν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ της εποχής, βίωσαν μια εξαιρετική φιλοξενία στα Σκόπια! Κτήρια, υποδομές, επικοινωνίες, διαμονή χιλιάδων Αναθεωρητών, ακόμα και πλαστά ελληνικά διαβατήρια για να μπαινοβγαίνουν στην Ελλάδα της δικτατορίας, παρέχονταν από την ηγεσία της χώρας.

Και όλα αυτά με τον ένα και μοναδικό όρο:

Να αναγνωρίσουν τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας»

Φυσικά, όπως αναφέρεται στο βιβλίο, στα Σκόπια υπήρξαν σημαντικές απώλειες ντοκουμέντων με ευαίσθητο περιεχόμενο, τα οποία και παρακρατήθηκαν από τους Σκοπιανούς, για να παραδοθεί ένα μέρος του και να μεταφερθεί τελικώς το αρχείο στην Αθήνα το 1988 (επί ΕΑΡ), ύστερα από επίμονες διαβουλεύσεις. Λέγεται μάλιστα ότι είχε μεσολαβήσει και το ΠΑΣΟΚ ώστε να έχουν επιτυχή έκβαση οι προσπάθειες αυτές.

Το 1989 η ΕΑΡ γίνεται Συνασπισμός, και μέσα από αυτόν ξεπηδά ο ΣΥΡΙΖΑ. Όλη η πολιτική κληρονομιά και η πολιτική συμπάθεια προς τα Σκόπια, στα οποία χρωστούν την επιβίωσή τους ως πολιτικός φορέας, μεταφέρεται στη νέα γενιά.

Πλέον, το μέρος του αρχείου που παρέδωσαν οι Σκοπιανοί, ανήκει με πλήρες δικαίωμα κυριότητας, στην αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (Α.Σ.Κ.Ι.), που εδρεύει στην πλατεία Κουμουνδούρου, στο κτίριο των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ.                               πηγή: pronews.gr

 

[ΚΑΙ Ο … ΚΑΗΜΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ!]

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 5 Απριλίου 2009

Για το κλεμμένο Αρχείο του ΚΚΕ

[Την ιστορική έκθεση ντοκουμέντων και φωτογραφιών που διοργανώθηκε προς τιμήν των 90χρονων του ΚΚΕ, επισκέφτηκαν χιλιάδες άνθρωποι σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη]

Μετά τη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Φεβρουάριος 1968), η ομάδα που αποχώρησε από το καθοδηγητικό όργανο και αργότερα συγκρότησε το λεγόμενο «ΚΚΕ εσωτερικού» (Δ. Παρτσαλίδης, Π. Δημητρίου, Ζ. Ζωγράφος κ.ά.), εισέβαλε αιφνιδιαστικά και προμελετημένα, στο κτίριο όπου στεγαζόταν το κομματικό Αρχείο και το λεηλάτησε με τη βοήθεια της ρουμανικής αστυνομίας.

Μετά από ένα διάστημα οι αναθεωρητές μετέφεραν το κλεμμένο υλικό στα Σκόπια και το 1988 στην Ελλάδα. Η δήθεν ιδιοκτησία του «ΚΚΕ εσωτερικού» έγινε στη συνέχεια «ιδιοκτησία» του ΣΥΝ. Εδώ και χρόνια αυτό το αρχειακό υλικό του ΚΚΕ, αποτελεί το βασικό τμήμα των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ). Πρόκειται για ιδιωτική εταιρία, κατ’ ουσίαν αποτελεί «ιδιοκτησία» του ΣΥΝ.

Το θέμα με το μέρος του Αρχείου του ΚΚΕ, που κλάπηκε το 1968, επανήλθε στη δημοσιότητα με αφορμή την έκδοση του βιβλίου των Αλ. Δάγκα και Γ. Λεοντιάδη, «το κομματικό αρχείο».

Το βιβλίο των Αλ. Δάγκα και Γ. Λεοντιάδη προλογίζει η ιστορικός Ελένη Μπιμπίκου – Αντωνιάδη, που γράφει ανάμεσα σε άλλα:

«Με αυτήν τη μεταβίβαση, ένα αρχείο κόμματος μετατράπηκε σε αρχείο ιδιωτών και σήμερα, ύστερα από δύο δεκαετίες, εξακολουθεί να υπάρχει το πρόβλημα κατά πόσον ένα αρχείο που ανήκει σε ένα πολιτικό οργανισμό μπορεί να ανήκει σε ιδιώτες και η χρήση του να εξαρτάται από την απόφασή τους. (…) Θα πρέπει ακόμα να προσθέσουμε εδώ, πως ο πολιτικός οργανισμός, στον οποίον ανήκει το αρχείο, βλέπει την κοινωνική επανάσταση ως μελλοντικό καθήκον και όχι ως παρελθούσα ιστορία, θέση που φυσικά θα λαμβάνεται υπ’ όψιν όταν πρόκειται για αποφάσεις σχετικές με τη διαθεσιμότητά του (…) θέτει το ζήτημα της ενότητας του αρχείου του ΚΚΕ υπό την κυριότητα του μοναδικού νόμιμου ιδιοκτήτη του».

Όπως θα περίμενε κανείς, η ηγεσία του «ΚΚΕ εσωτερικού» και της ΕΑΡ ουδέποτε αναγνώρισε ότι το αρχείο δεν τους ανήκει. Είχαν πάντα την άποψη ότι δικαιούνται να κατέχουν μέρος του Αρχείου του ΚΚΕ, αν και έχουν αποβάλει τη λέξη «κομμουνιστικό» ακόμα και από την ονομασία τους. Έτσι, οι προσπάθειες του ΚΚΕ να πάρει αυτό που του ανήκει, έπεσαν στο κενό.

Στις 4 Δεκεμβρίου 2007, η ΚΕ του ΚΚΕ απέστειλε στο ΔΣ των ΑΣΚΙ την ακόλουθη επιστολή:

«Στα αρχεία του ΑΣΚΙ, όπως γνωρίζετε, βρίσκεται ένας μεγάλος όγκος του αρχειακού υλικού του ΚΚΕ, μέρος των γενικών αρχείων του.

Γνωρίζετε, επίσης, ότι με τις πλημμύρες το 1994 που έπληξαν ιδιαίτερα τα Γραφεία της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, το αρχείο του υπέστη σημαντικές φθορές και σε ορισμένες κατηγορίες υλικών και φωτογραφιών μεγάλες έως ανεπανόρθωτες βλάβες.

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 90 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ γίνεται προσπάθεια να επιταχυνθεί η ανασυγκρότηση των αρχείων του Κόμματος, με στόχο να ολοκληρωθεί αυτή σε μια πορεία.

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ θα ήθελε να παραχωρηθεί στο ΚΚΕ αντίγραφο (υπογράμμιση ΜΜ) των αρχειακών υλικών του που βρίσκονται στην κατοχή του ΑΣΚΙ».

Στις 8 Ιανουαρίου 2008 στην επιστολή απάντησε, για το ΔΣ, ο πρόεδρος των ΑΣΚΙ Σπύρος Ασδραχάς:

«Το Διοικητικό Συμβούλιο των ΑΣΚΙ σας εκφράζει τις θερμές του ευχές για το νέο έτος και σας γνωστοποιεί ότι έλαβε γνώση της επιστολής σας της 4/12/2007. Επειδή τα ζητήματα που θίγετε απαιτούν διεξοδική συζήτηση, το ΔΣ επιφυλάχθηκε να τα εξετάσει και πάλι. Για το σκοπό αυτό θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο το γενικά διατυπωμένο αίτημα να εξειδικευτεί σε συνεργασία μας με τη δική σας αρχειακή υπηρεσία, υπό την αυτονόητη προϋπόθεση ότι δεν είναι συζητήσιμη η ολική υποκατάσταση ενός αρχειακού συνόλου σε φωτογραφικά αντίγραφα.

Επειδή, όμως, σταθερή αρχή μας είναι τα ανοιχτά αρχεία και η ελεύθερη πρόσβαση προσβλέπουμε στη συνεργασία των ειδικών των δύο αρχείων, ώστε να καθοριστούν και να συγκεκριμενοποιηθούν τα αιτήματα που θέτει η επιστολή σας, καθώς και οι εκατέρωθεν διαθεσιμότητες και ετοιμότητες.

Υ.Γ. Σε ιδιαίτερο φάκελο σας επισυνάπτουμε τον κανονισμό λειτουργίας του Αναγνωστηρίου των ΑΣΚΙ, καθώς και τον κατάλογο του Αρχείου ΚΚΕ (1943 – 1968) που διατίθεται για την εξυπηρέτηση των ερευνητών».

Με τέτοιο τρόπο αντιμετώπισαν το ΚΚΕ και την επιστολή που τους έστειλε: Απαξιωτικά και με αλαζονεία! Έστειλαν και τον κανονισμό λειτουργίας του Αναγνωστηρίου των ΑΣΚΙ, για να πάμε να μελετήσουμε!… Και να σκεφθεί κανείς ότι η ΚΕ ζήτησε αντίγραφα και όχι το πρωτότυπο αρχείο που δικαιωματικά ανήκει στο ΚΚΕ!…

Στο «Βήμα της Κυριακής» (29 Μαρτίου 2009) γράφτηκε ότι «εκείνο που απομένει είναι να ανοίξει και ο Περισσός το δικό του, το οποίο κρατά κλειστό ως επτασφράγιστο μυστικό στη βάση μιας ελεγχόμενης ανάγνωσης της ιστορίας κατά τις εκάστοτε πολιτικές επιδιώξεις της ηγεσίας του»!

Το αρχείο του «Συγκροτήματος Λαμπράκη» (ολόκληρο, όχι το μισό) είναι άραγε ανοιχτό στους ερευνητές; Θα είχε ενδιαφέρον, για να πληροφορηθούμε όλα τα έργα και τις ημέρες του Συγκροτήματος καθ’ όλο τον 20ό αιώνα. Σε κάθε περίπτωση, οι επικρίσεις για «κλειστό αρχείο», απ’ όποιες πλευρές κι αν προέρχονται, μας υποχρεώνουν να επαναλάβουμε για πολλοστή φορά τα εξής:

1. Οι επικριτές του ΚΚΕ ποτέ δεν έχουν δείξει την ίδια «ευαισθησία» για το άνοιγμα των αρχείων της κρατικής ασφάλειας και άλλων κρατικών οργανισμών, υπουργείων και λοιπά. Αν, λοιπόν, είναι ειλικρινείς, ας το κάνουν έστω και τώρα. Οφείλουν όμως να πουν καθαρά, αν το κλεμμένο αρχείο ανήκει στο ΚΚΕ ή όχι, δηλαδή να μην παρουσιάζουν την κλοπή ως νόμιμη και θεμιτή ενέργεια.

2. Το ΚΚΕ αξιοποιεί το Αρχείο του και οι επικριτές του θα έπρεπε να μην το «ξεχνούν».

Στο «Επιμορφωτικό Κέντρο – Βιβλιοθήκη, Χαρίλαος Φλωράκης» βρίσκονται στη διάθεση του κοινού, ερευνητών και άλλων, σε ψηφιακή μορφή, 160.000 σελίδες και 39.234 έγγραφα, προερχόμενα από το Αρχείο του ΚΚΕ.

Πρόσφατα εκδόθηκε ο 10ος τόμος των ΕΠΙΣΗΜΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ. Συνολικά στους 10 τόμους δημοσιεύτηκαν υλικά 6.812 σελίδων.

Προς τιμήν των 90 χρόνων του Κόμματος η ΚΕ αποφάσισε και εκδόθηκαν τα «Πρακτικά της 12ης Ευρείας Ολομέλειας της ΚΕ» (1.077 σελίδες) και τα ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΤΟΥ ΚΚΕ, από την ίδρυσή του (494 σελίδες).

Από το Αρχείο του ΚΚΕ επιλέχθηκε ένα τεράστιας ποσότητας φωτογραφικό υλικό, που αποτυπώθηκε στην έκθεση φωτογραφίας και ντοκουμέντων για τα 90χρονά του, ενώ εκτέθηκαν δημόσια και 100άδες αντικείμενα από τη θυελλώδη πορεία του Κόμματος, που επίσης ανήκουν στο Αρχείο του ΚΚΕ από την ίδρυσή του.

3. Το κυριότερο: Το ΚΚΕ πραγματοποίησε οικονομική εξόρμηση, το μεγάλο μέρος της οποίας θα διατεθεί για την ανέγερση του κτιρίου, όπου θα στεγαστεί το Αρχείο του Κόμματος, σε σύγχρονες και κατάλληλες εγκαταστάσεις. Αυτό το υλικό, το οποίο σκεπάστηκε από τα νερά της μεγάλης πλημμύρας του 1994, δεν έχει ακόμα αποκατασταθεί εξ ολοκλήρου και βρίσκεται σε φάση ψηφιοποίησης.

4. Ωστόσο, εκείνο που ενοχλεί διάφορες πλευρές είναι ότι το ΚΚΕ επαγρυπνεί και δεν ξεχνά μέσα σε ποιες πολιτικές συνθήκες δρα, διεθνείς και εσωτερικές. Και από αυτή την άποψη εκείνο θα κρίνει πώς θα αξιοποιείται το Αρχείο του. Γνώμονας του ΚΚΕ είναι να συμβάλει στη σοβαρή και ουσιαστική ιστορική έρευνα.

Σε αυτή την κατεύθυνση χρησιμοποιεί και το Αρχείο του για τη συγγραφή του ΔΟΚΙΜΙΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ (Β’ Τόμος, 1949 – 1974), που πραγματοποιεί η Κεντρική Επιτροπή και για το οποίο θα διεξαχθεί Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, σύμφωνα με την Απόφαση του 18ου Συνεδρίου.

 

Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ

[Μια τεσσαρακονταετής διαμάχη γύρω από την τύχη του διχοτομημένου αρχείου του ΚΚΕ έρχεται στην επιφάνεια με την ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου των κκ. Αλ. Δάγκα και Γ. Λεοντιάδη σχετικά με τις απίστευτες διαδρομές και εμπλοκές που είχε το τμήμα εκείνο του αρχείου που απέσπασε το 1968, μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ (12η Ολομέλεια), η αποκαλούμενη «αναθεωρητική ομάδα». Πρόκειται για την πλευρά των Δ. Παρτσαλίδη, Ζ. Ζωγράφου και Π. Δημητρίου, των τριών μελών του Πολιτικού Γραφείου που διαγράφηκαν κατά τη 12η Ολομέλεια, οι οποίοι με όσα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής τούς ακολούθησαν συγκρότησαν έναν χρόνο αργότερα το ΚΚΕ εσωτερικού. Από τα πρώτα θύματα της διάσπασης, σε πρακτικό επίπεδο, ήταν το σημαντικό κομματικό αρχείο, το οποίο βρισκόταν στην πόλη Sibiou, 282 χιλιόμετρα βορειοδυτικώς του Βουκουρεστίου, πρωτεύουσας της σοσιαλιστικής τότε Ρουμανίας, όπου ήταν η έδρα της Κεντρικής Επιτροπής του διωγμένου- μετά την ήττα του εμφυλίου πολέμου- ΚΚΕ. Το καθεστώς Τσαουσέσκου με τη «φιλοξενία» που επεφύλαξε στο «αδελφό» κόμμα κατέστη μοιραίο για τους σοβιετόφιλους έλληνες κομμουνιστές, οι οποίοι διαπίστωσαν με έκπληξη ότι από ρουμανικής πλευράς παρείχετο πλήρης κάλυψη- αν όχι συγκεκαλυμμένη συνέργεια- στην κινηματογραφικού τύπου «απαλλοτρίωση» σημαντικού μέρους του κομματικού αρχείου. Ύστερα από πολυετείς περιπέτειες και πολιτικές αντιπαραθέσεις, το θέμα του αρχείου επανέρχεται, αναμοχλεύοντας τα αποκαΐδια από τα μίση και πάθη που συνόδευσαν τη μυστηριώδη και ταραχώδη διαδρομή του.]

Λ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, 29 Μαρτίου 2009,

Ο εμφύλιος για τα αρχεία του ΚΚΕ | tovima.gr

 

Για τον Περισσό ανέκαθεν το θέμα του αρχείου, το οποίο είχε στα χέρια του το ΚΚΕ εσωτερικού και κατόπιν η διάδοχη ΕΑΡ, για να καταλήξει το 1991 με πλήρες δικαίωμα κυριότητας στην αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ) που εδρεύει στο κτίριο των γραφείων του ΣΥΝ στην πλατεία Κουμουνδούρου, ήταν casus belli με την «αντίπερα όχθη». Τον Μάρτιο του 1968, έναν μήνα δηλαδή μετά τη σημαδιακή για το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα 12η Ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ στη Βουδαπέστη, η οποία οδήγησε στη διάσπαση του κόμματος και στη διαμόρφωση δύο πολιτικών και ιδεολογικών ρευμάτων- του «ορθόδοξου» μαρξιστικού-λενινιστικού και του «ευρωκομμουνιστικού»- που αντιπαρατέθηκαν μέχρις εσχάτων, η ομάδα κρούσης που εισέβαλε στο κτίριο όπου βρισκόταν το αρχείο κατάφερε, βάσει ενός καλά καταρτισμένου σχεδίου, να αιφνιδιάσει την ηγεσία Κολιγιάννη, παίρνοντας σημαντικό- από όγκο, αλλά και περιεχόμενο- μέρος του αρχείου.

Είχε προηγηθεί, μόλις λίγο διάστημα πριν, η κατάληψη από πλευράς των «αναθεωρητών», όπως τους αποκαλούσε πάντα το ΚΚΕ, του ραδιοσταθμού «Η Φωνή της Αλήθειας», που εξέπεμπε από το Βουκουρέστι (ήταν ένα χτύπημα στρατηγικής σημασίας εις βάρος του προπαγανδιστικού δικτύου που είχε στήσει το ΚΚΕ στις Λαϊκές Δημοκρατίες για να απευθύνεται στους έλληνες πολίτες), καθώς και του Τμήματος Διαφώτισης και Προπαγάνδας στα περίχωρα της ίδιας πόλης. Η ηγεσία Κολιγιάννη κινήθηκε- κατόπιν εορτής- με επιστολές της προς το ρουμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο ωστόσο έβλεπε με καλό μάτι τις διαφωνίες της ομάδας Παρτσαλίδη- Ζωγράφου- Δημητρίου, στο φόντο των δικών του διαφωνιών με τους Σοβιετικούς.

Ιστορικές πηγές αναφέρουν σχετικώς ότι οι διαθέσεις του καθεστώτος Τσαουσέσκου διεφάνησαν και όταν οι «Κολιγιαννικοί» προέβησαν σε παράσταση έναντι του γενικού εισαγγελέα στο Βουκουρέστι, ο οποίος ενώ έδωσε αρχικώς εντολή για διερεύνηση της υπόθεσης, στη συνέχεια σταμάτησε κάθε ενέργεια, προφανέστατα κατ΄εντολήν του κόμματος. Το ΚΚΕ ειδοποίησε τη Μόσχα, η οποία κινητοποιήθηκε υπέρ της φιλοσοβιετικής ηγεσίας ζητώντας από τους Ρουμάνους να παραδοθεί το αρχείο στον νόμιμο κάτοχό του, το ΚΚΕ (το εναπομείναν τμήμα του αρχείου στάλθηκε την ίδια χρονιά στο Ιβάνοβο, 300 χλμ. βορειοανατολικά της Μόσχας, ενώ η έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ μεταφέρθηκε στη Βουδαπέστη). Η ρουμανική πλευρά φέρεται να διεμήνυσε στους διαγραμμένους να φυγαδεύσουν το αρχείο από τη χώρα εντός 10 ημερών, ειδάλλως θα ήταν αναγκασμένοι, λόγω των σοβιετικών πιέσεων, να το παραδώσουν οι ίδιοι στην αντίπαλη πλευρά.

Έτσι το αρχείο βρέθηκε στα Σκόπια ύστερα από σχετικές επαφές και διαβουλεύσεις που είχαν οι «αναθεωρητές» με την Ένωση Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας, η οποία δεν δίστασε να τους παράσχει βοήθεια, παραπέμποντάς τους στην (ομόσπονδη) Ένωση Κομμουνιστών Μακεδονίας. Οι διαφωνίες του Τίτο με την ΕΣΣΔ, άλλωστε, λειτουργούσαν ως κοινός τόπος με τους «αντιφρονούντες» του φιλοσοβιετικού ΚΚΕ. Για τους συγγραφείς του βιβλίου, ωστόσο, στην πτυχή αυτή υπάρχει μια πρωτοφανής «πολιτική αφέλεια». Μάλιστα ο κ. Λεοντιάδης, μιλώντας στο «Βήμα», αποδίδει «καιροσκοπισμό» εκ μέρους της ομάδας των διαφωνούντων στην απόφαση να εγκατασταθεί το αρχείο στα Σκόπια, καθώς, όπως λέει, «γνώριζαν ότι θα γινόταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από πλευράς τους» όσον αφορά το λεγόμενο «μακεδονικό ζήτημα» και τις παλαιότερες θέσεις του ΚΚΕ επ΄ αυτού, των δεκαετιών 1920-1930 (περί «ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης»), που αργότερα ανατράπηκαν, σε συνάρτηση με την ύπαρξη σλαβομακεδονικού προσφυγικού στοιχείου, η παρουσία του οποίου ήταν έντονη στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ). Οπως αναφέρεται στο βιβλίο, υπήρξαν σημαντικές απώλειες ντοκουμέντων με ευαίσθητο περιεχόμενο, τα οποία και παρακρατήθηκαν, για να παραδοθεί και μεταφερθεί τελικώς το αρχείο στην Αθήνα το 1988 (επί ΕΑΡ), ύστερα από επίμονες διαβουλεύσεις μεταξύ των δύο εμπλεκομένων πλευρών. Λέγεται μάλιστα ότι είχε μεσολαβήσει και το ΠαΣοΚ ώστε να έχουν επιτυχή έκβαση οι προσπάθειες αυτές.

Αν και η σύγκλιση της ΕΑΡ με το ΚΚΕ υπό την σκέπη του ενιαίου Συνασπισμού το 1989 κήρυξε σιωπηρά ανακωχή των δύο «αιωνίων αντιπάλων» όσον αφορά την τύχη του αρχείου, για τον Περισσό παρέμενε πάντα το «κλεμμένο με γκανγκστερικό τρόπο», που του ανήκε. Ο Χαρίλαος Φλωράκης, όπως προκύπτει από εξιστορήσεις του, είχε θέσει προσωπικά το θέμα στον Φίλιππο Ηλιού- εκ των συμμετασχόντων στη 12η Ολομέλεια και κατοπινό επικεφαλής, ως τον θάνατό του, των ΑΣΚΙ- όταν ο τελευταίος του παρέδωσε τον προσωπικό κομματικό φάκελό του, ζητώντας του τουλάχιστον να παραδοθεί στο ΚΚΕ αντίγραφο του αρχείου, κάτι που δεν έγινε (χονδρικά το τμήμα που αποσπάστηκε το 1968 από το ενιαίο αρχείο καλύπτει το 1/3, ενώ τα 2/3 παρέμειναν στο ΚΚΕ). Η ιστορικός κυρία Ελένη Μπιμπίκου-Αντωνιάδου, η οποία προλογίζει το εν λόγω βιβλίο (επίσης έλαβε μέρος στη 12η Ολομέλεια), εγείρει ζήτημα ενότητας του αρχείου «υπό την κυριότητα του μοναδικού νόμιμου ιδιοκτήτη του», όπως αναφέρει, εννοώντας το ΚΚΕ, καλώντας «να κρατήσουν τα ΑΣΚΙ αντίγραφα των πρωτοτύπων». Από την πλευρά τους τα ΑΣΚΙ δεν σχολιάζουν προς το παρόν την άποψη αυτή, όπως και εκείνες των συγγραφέων, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι «οι τότε κάτοχοι όφειλαν να επιστρέψουν τα πρωτότυπα έγγραφα στον φυσικό ιδιοκτήτη, το ΚΚΕ», για το οποίο ωστόσο επισημαίνουν ότι «το αρχείο, ως εργαλείο στα χέρια του αχρησιμοποίητο, απαξιώνεται». Οι συγγραφείς μάλιστα δεν φείδονται επικριτικών σχολίων για τη στάση των ΑΣΚΙ και της «Αυγής» στην προσπάθειά τους να εκδώσουν παλαιότερα ένα βιβλίο προάγγελο του παρόντος, το οποίο παρά ταύτα εκδόθηκε το 2007. Πάντως από την πλευρά των ΑΣΚΙ εθεωρείτο ανέκαθεν ότι καθώς το τμήμα του αρχείου που βρίσκεται στην κατοχή τους είναι ανοιχτό σε όλους τους μελετητές και ερευνητές, εκείνο που απομένει είναι να ανοίξει και ο Περισσός το δικό του, το οποίο κρατά κλειστό ως επτασφράγιστο μυστικό στη βάση μιας ελεγχόμενης ανάγνωσης της ιστορίας κατά τις εκάστοτε πολιτικές επιδιώξεις της ηγεσίας του.

• Το «Σπίτι του Αρχείου»

Μέρος των αρχείων του ΚΚΕ  τοποθετημένο προς συντήρηση  στην είσοδο των γραφείων  του Περισσού μετά την καταστροφή  που αυτά υπέστησαν από  τις πλημμύρες του 1994

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΙ ΑΥΤΑ:

https://athens.indymedia.org/post/1012354/