Δημοσιογραφία 2018
Posted on 20 Δεκ, 2018 in Σχόλια | 0 comments
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ 2018
- «Η κατάληψη των ειδήσεων και της ενημέρωσης από πολύ πλούσιους ανθρώπους είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Σπανίως αγοράζουν ΜΜΕ σαν φιλάνθρωποι. Πολύ συχνότερα το κάνουν για να προαγάγουν τα δικά τους συμφέροντα ή τα συμφέροντα φίλων τους, οι οποίοι βρίσκονται στην εξουσία…».
1.-Η πρόσφατη βομβιστική επίθεση στα γραφεία του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ στην Αθήνα, με προφανή στόχο την τρομοκράτηση των εκεί εργαζομένων δημιοσιογράφων, ξαναφέρνει στο προσκήνιο το δύσκολο και επικίνδυνο θα λέγαμε επάγγελμα του δημοσιογράφο, αλλά και το θέμα της διαπλοκής εξουσίας και «εργολάβων» της ενημέρωσης.
Κάθε εξουσία θέλει να ελέγχει την ενημέρωση. Είναι το μόνο που φοβάται. Αλλά και κάθε «μεγαλοεργολάβος» των ειδήσεων θέλει έμμεσα να ποδηγετεί την εξουσία. Το βλέπουμε και σήμερα στη χώρα μας με τα «εμπάργκο» (sic) που κήρυξαν, η μεν Ν.Δ. στα κρατικά κανάλια, ο δε ΣΥΡΙΖΑ στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ. Μέχρι εκεί φτάνει η δημοκρατικότητα και των δυο «μονομάχων». Είναι κυριευμένοι άραγε από τον προεκλογικό φόβο για «fake news», ή μήπως φοβούνται για πραγματικές αποκαλύψεις των πεπραγμένων τους;
2.-Πιο γενικά μιλώντας για τη δημοσιογραφία, δεν είναι διόλου τυχαία η εφετινή αφιέρωση της πρώτης σελίδας του διάσημου αμερικανικού περιοδικού «TIME»- (που τέτοιες μέρες κάθε χρόνο επιλέγει «το πρόσωπο της χρονιάς»)- στον αγρίως δολοφονηθέντα σαουδό δημοσιογράφο Jamal Khashoggi στην Κων/πολη, τον περασμένο Οκτώβρη. Είναι δε, η πρώτη φορά που το TIME αφιερώνει την «πρώτη» του σελίδα σε δημοσιογράφο θέλοντας έτσι να δείξει τους τρομακτικούς κινδύνους που διατρέχει το επάγγελμα.
Σύμφωνα μάλιστα με την τελευταία αναφορά των Reporters Sans Frontières (RSF) (=Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα), 65 δημοσιογράφοι βρήκαν τον θάνατο το 2017 από τους οποίους οι 39 δολοφονήθηκαν. Ποιες χώρες είναι οι πιο επικίνδυνες για το επάγγελμα; Ποιος απειλεί τους δημοσιογράφους; Ανόσιοι πόλεμοι των μεγάλων, δικτατορίες που «προστατεύονται» από τους μεγάλους, μαφίες κάθε είδους, απόπειρες αποκαλύψεων, διαπλοκή, «εργολαβία» της ενημέρωσης, κομματικές ή κρατικές παρεμβάσεις κ.λπ.,- η επιφάνεια των κινδύνων.
Μέσα σε τέτοιες ασφυκτικές συνθήκες εργασίας, πώς είναι άραγε δυνατόν οι δημοσιογράφοι- του διεθνούς και του κοινού ρεπορτάζ ή οι πολεμικοί ανταποκριτές- να είναι σε θέση να επιτελέσουν το λειτούργημά τους, πόσο μάλλον να αποκαλύψουν την αλήθεια;
Μήπως θα πρέπει ο κόσμος και οι κυβερνώντες, σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο της ιστορίας της ανθρωπότητας, να δουν με άλλο μάτι τη δημοσιογραφία, ώστε αυτή να επιτελεί απερίσπαστη το έργο της αποκάλυψης της αλήθειας, η οποία συγχέεται ολοένα και περισσότερο από «κατασκευασμένα» ψέματα ή ακόμη και από άγριες δολοφονίες; (Στ.Γ.Κ., www.stcloris.gr)
—————————————————————
ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ
Η ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ ιστορικών γεγονότων μέσα στο 2018, όπως και πολλών φυσικών ή οικολογικών καταστροφών, συγκλίνουν στην ανάδειξη αυτού του έτους ως ενός από τα χειρότερα της ιστορίας.
Ο ΚΟΣΜΟΣ, αντί να αλλάξει προς το καλύτερο, βαδίζει προς το χειρότερο. Μπορεί κάθε εποχή να έχει τα θετικά και τα αρνητικά της, τα οποία σήμερα μεταδίδονται πιο γρήγορα και επηρεάζουν περισσότερους κόσμους, όμως τα αρνητικά του τελευταίου χρόνου είναι υπεράριθμα.
Η ΕΚΤΙΜΗΣΗ δεν είναι αυθαίρετη. Στηρίζεται σ’ αυτό που λέει το πρακτορείο Bloomberg: μεγάλο κενό αφήνει στη Δύση η ακυβερνησία σε Ευρώπη και ΗΠΑ, κι αυτό προκαλεί μεγάλες αναταραχές στη Μέση Ανατολή, ενώ αποβαίνει μοιραίο για την Ουκρανία, όπως λέει.
ΚΑΠΟΤΕ υπήρχε η «ισορροπία του τρόμου» ανάμεσα στους δυο κόσμους, τον δυτικό και τον κομμουνιστικό. Τότε υπήρχαν και αξιόλογοι ηγέτες. Σήμερα, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού σε όλο τον κόσμο και τη μετάλλαξή του σε «νεοκαπιταλισμό» με αριστερό πρόσημο, η έλλειψη ικανών ηγετών -πλην του Πούτιν- είναι εμφανέστατη.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι ο 21ος αι. άρχισε με αδύναμους ηγέτες παντού. Σήμερα έχουμε το φαινόμενο «ηγεσία» σε φθίνουσα πορεία: Δέστε μόνο σε ποιο κρίσιμο σημείο βρίσκονται χώρες όπως η Βρετανία του Brexit, η Ιταλία, η Ισπανία, η μετα-Μέρκελ Γερμανία, οι ΗΠΑ του Τραμπ, που είναι βαθιά διχασμένες για τον παγκόσμιο ρόλο τους.
ΥΠΑΡΧΕΙ ένα ολοένα και περισσότερο διευρυνόμενο κενό ανάμεσα στην εξουσία και το λαό. Το βλέπουμε με τις δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα, το είδαμε με τον πρόεδρο της Γαλλίας Μακρόν ο οποίος υπέστη μια άνευ προηγούμενου ταπείνωση από τον ξεσηκωμό των Κίτρινων Γιλέκων, το βλέπουμε με την απογοήτευση των ευρωπαϊκών λαών απέναντι στην Ε.Ε., το ζούμε με την άνοδο της ακροδεξιάς. Αλήθεια, πού πάμε ως κόσμος; (Στ.Γ.Κ.)
