Η φωνή του πρόσφυγα (ποίημα)
Posted on 28 Νοε, 2018 in Ποιηση | 0 comments
Ποίημα του Σύριου πρόσφυγα Μοχάμαντ Αμπάς
Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΑ
Όσο και να φωνάζεις, μόνο ο αντίλαλός σου θα μένει.
Όνειρο που το βλέπεις και δεν σε βλέπει.
Η οδύνη σ’ αγαπάει αποκλειστικά
λες κι έγινε σκιά σου που εσύ την ξεχνάς αλλά αυτή σε θυμάται.
Μια βαθιά πληγή κάθε μέρα εκλιπαρεί «φτάνει πια, πόνε»,
σαν φωνή επαναλαμβανόμενη που σκίζει τους ορίζοντες,
σαν το ουρλιαχτό του λύκου στο πανσέληνο φως
που από το τραύμα μαρτυράει ποιος σε πλήγωσε.
Είσαι άγγελος, αλλά μάλλον αυτοί ποτέ δεν άκουσαν φωνή αγγέλου
ακόμη κι αν γινόταν η φωνή σου σεισμός, αυτοί ποτέ δεν θα την άκουγαν.
Και να σε κοιτάξουν, δεν θα δουν παρά μόνο έναν ίσκιο.
Ζωγράφισε το είδωλό σου σαν φεγγάρι πάνω στα νερά,
γράψε στις φυλλωσιές
«όσο κι αν φωνάξεις, μόνο ο αντίλαλός σου θα μένει».
Γράψε ό,τι θες με τα καμώματά σου και μη μιλάς,
γιατί η φωνή του ανθρώπου ακούγεται ανιαρή στον δρόμο της προσφυγιάς.
Ύψωσε το λάβαρο της νίκης στον τόπο της ελπίδας
κι ας σου λένε «όσο και να φωνάζεις, μόνο ο αντίλαλός σου θα μένει». (Μετάφραση: Χάλεντ Ραούφ, Ποιητική απόδοση Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος)
