Και πάλι ο Βρεττάκος…
Posted on 24 Οκτ, 2018 in Ποιηση | 0 comments
[Για ηρεμία σκέψης, αυτογνωσία και αγάπη γι αυτή τη ζωή. Στ.Γ.Κ.]
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΡΙΤΩΝΑ
ΜΕΡΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΚΟΜΗ (αποσπάσματα)
1.
«Πάνω στο χώμα το δικό σου λέμε τ’ όνομά μας.
Πάνω στο χώμα το δικό σου σχεδιάζουμε τους κήπους και τις πολιτείες μας.
Πάνω στο χώμα σου Είμαστε. Έχουμε πατρίδα.»
[«Ελεγείο πάνω στον τάφο ενός μικρού αγωνιστή», 1-3. Η παραμυθένια πολιτεία, 1947. Τα ποιήματα, Α΄. Τρία φύλλα, 1981. 141.]
2.
«Έπεσε ξάφνω η πόρτα μου
και φάνη ο μέγας κόσμος·
μέσα στο λίκνο της χαράς,
έχασα τη φωνή μου.
[«Έπεσε ξάφνω η πόρτα μου», 1-4. Το βιβλίο της Μαργαρίτας, 1949. Τα ποιήματα, Α΄. Τρία φύλλα, 1981. 158.]
3. [...] Και για πρώτη φορά
νιώθαμε πως υπάρχουνε στον κόσμο αυτόν
ώρες που είν’ έξω από το χρόνο. Που δεν ξέρεις
πόσο διαρκούνε. Μήνες; Χρόνια; Αιώνες;
Που ισοζυγιάζουν όλη μας τη ζωή.»
[«Επιστροφή από τους Δελφούς», 33-37. Ο χρόνος και το ποτάμι, 1957. Τα ποιήματα, Α΄. Τρία φύλλα, 1981. 269.]
4.
«Κι όποιος μετράει τα χρώματα, χάνει τα δάχτυλά του.»
[«Ηλιοβασίλεμα», 3. Μαργαρίτα, 1939. Τα ποιήματα, Α΄. Τρία φύλλα, 1981. 102.]
5.
«Μοναξιά δεν υπάρχει εκεί που ένας άνθρωπος
σκάφτει ή σφυρίζει ή πλένει τα χέρια του.
Μοναξιά δεν υπάρχει εκεί που ένα δέντρο
σαλεύει τα φύλλα του. Εκεί που ένα ανώνυμο
έντομο βρίσκει λουλούδι και κάθεται,
που ένα ρυάκι καθρεφτίζει ένα άστρο,
εκεί που βαστώντας το μαστό της μητέρας του
[...]
κοιμάται ένα βρέφος, μοναξιά δεν υπάρχει.»
[«Μοναξιά δεν υπάρχει», 1-7, 9. Το βάθος του κόσμου, 1961. Τα ποιήματα, Β΄. Τρία φύλλα, 1981. 222.]
6.
«Διαδέχονται οι μέρες μου γρήγορα η μια τους την άλλη,
σα να ’ναι πουλιά που κυνηγιούνται στο σούρουπο
μιας ερήμου, μπερδεύονται, πέφτουνε το ένα τους
πάνω στο άλλο, χτυπιούνται ―σωριάζονται,
γίνονται ένα σώμα οι μέρες μου. Σφηνώνονται μες
στις Κυριακές οι Δευτέρες, μπλέκονται οι μήνες
καθώς τα χαρτιά της τράπουλας: Μάρτης
κι αμέσως Δεκέμβρης, Αύγουστος έπειτα,
παγώνουν οι άκρες των χεριών μου καθώς
ψηλαφώ το λαβύρινθο, προσπαθώντας να βάλω μετά
την Κυριακή τη Δευτέρα, ή τον Απρίλη
πριν απ’ το Μάη. Να χωρίσω ξανά
τη βδομάδα σε εικοσιτετράωρα.»
[«Ο λαβύρινθος». Οδοιπορία, Γ΄, 1972. Τα ποιήματα, Β΄. Τρία φύλλα, 1981. 299.]
7.
«Το σύμπαν ολόκληρο είναι ένα όστρακο
που εκκολάφτηκε μέσα του τ’ ακριβό
μαργαριτάρι ο άνθρωπος.»
[«Φιλοσοφία», 1977. Αλέξανδρος Αργυρίου, Η ελληνική ποίηση. Ανθολογία-Γραμματολογία: Νεωτερικοί ποιητές του Μεσοπολέμου. Εκδόσεις Σοκόλη, 1979. 208.]
