[Για τις παιδοπόλεις, από την πρωτογενή πηγή-τους Παιδοπολίτες-δεν έχω υπόψη μου να γράφτηκαν πολλά.

Αν κάποιος γνωρίζει, εκτός από τα πιο κάτω βιβλία, άλλα ας μας τα σημειώσει. Θα χαιρόμασταν ιδιαίτερα, γιατί οι εκτός παιδοπόλεων συγγραφείς, "ερευνητές", μελετητές κ.λπ., είτε γράφουν σε μυθιστορηματική μορφή, είτε με "κομματικά προσχεδιασμένη"

φόρμα. Γράφουν μια μυθοπλασία πιθανόν εντελώς φανταστική ή με "καθοδήγηση".

Η βιβλιογραφία είναι πάμπτωχη στο θέμα "Παιδοπόλεις" και τα πιο κάτω βιβλία συμβάλλουν στο να εμπλουτιστεί. έστω και ελάχιστα:] Στ.Γ.Κ.

1.- [Για τον κ. Σμαρόπουλο κρατώ τις πιο ωραίες αναμνήσεις. Μεγαλύτερός μας, αυτός , ο Ανέστης, ο Μπάκαλος, ο Τσάλιος, ο Τσιαπάλης, και πολλοί άλλοι αποτελούσαν τα πρότυπά μας.

Ήταν οι πρωτοπόροι που άνοιξαν το δρόμο, τόσο για το πως να διαβάζουμε, όσο  για την εν γένει μόρφωσή μας, με το να εισαχθούν δε σε πολλές πανεπιστημιακές σχολές αποτελούσαν πρόκληση για μας.

Τους ευγνωμονούμε. Στ.Γ.Κ.]

ΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΜΑΣ-ΟΚΤ. 1958, τ. 10 (Κ. Δήμου)

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΜΑΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΓΡΑΨΑΜΕ:

Χανιά, 6 Οκτ. 2016

Αγαπητέ μου Χρυσόστομε,

Το βιβλίο σου «Ήμουν κι εγώ εκεί» αποτελεί μια σημαντική αναφορά στο τόσο παραγνωρισμένο -πιθανόν και απαξιωμένο- θέμα των Παιδοπόλεων, ενώ ουσιαστικά αναφέρεται σε μια γενιά βαριά «πληγωμένων» παιδιών από τον συμμοριτοπόλεμο ή ανταρτοπόλεμο (και από την εποχή του ΠΑΣΟΚ «εμφύλιο» λεγόμενο): παιδιά που αποτελούν ακόμη και σήμερα το άνθος της κοινωνίας με τις θέσεις που κατέχουν.

Βίοι παράλληλοι πολλοί, και μακάρι ο καθένας μας να μπορούσε να αφήσει τις μνήμες του, όπως εσύ,  «ιστορώντας» τες στις επόμενες γενιές. Για να είναι όπως λες «κτήμα ες αεί». Ώστε να αποφεύγονται -όσο το δυνατόν- τα τρομακτικά και ανεξίτηλα γεγονότα που εγκυμονεί ένας «εμφύλιος» που βιώσαμε από γεννησιμιού μας.

Προσωπικά, σε ηλικία 2 ½ χρονών (1944) έχασα τον πατέρα μου σε συμπλοκή με τους αντάρτες στο Κιλκίς, αργότερα ένα θείο μου σε άλλη συμπλοκή σε χωριό του Κιλκίς, έπειτα στα 1946 οι αντάρτες εκτέλεσαν εν ψυχρώ τη γιαγιά μου με τη μικρή της 16χρονη κόρη και άλλα άτομα, και το 1947 σκότωσαν τον παππού μου, ύστερα από φρικτά βασανιστήρια στο βουνό. Πέντε (5) άτομα της οικογένειάς μας έφυγαν, πριν καν συνειδητοποιήσω τι πράγμα είναι η ζωή!

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το βιβλίο σου και κάθε φορά ανακαλύπτω «συμπληρώματα» που η μνήμη μου δεν συγκράτησε ή καταχώνιασε ώστε να μη θυμάμαι.

Εκφράζεσαι με έναν αυθόρμητο ρεαλισμό, ενώ ουσιαστικά είσαι ένας πολύ λυρικός συγγραφέας, αποδεικνύοντας πως η ζωή, αν και δεν σου φέρθηκε ωραία από την αρχή, σε ανάγκασε να τη δεις από όλες τις απόψεις της και να τη ζήσεις απο πολύ κοντά με τις χαρές της.

Συμφωνώ απόλυτα  με τα όσα περιγράφεις ότι συνέβησαν ειδικά στην Παιδόπολη «Άγιος Δημήτριος» Θεσσαλονίκης στην οποία και συμβιώσαμε για τουλάχιστον 3 χρόνια (1955-1958). (Έχω ζήσει από το 1947, αρχικά στη Λητή (Δερβένι), στον Άγ. Δημήτριο και στην Αγία Ειρήνη Θεσσαλονίκης, στην Καλή Παναγιά Βεροίας, πάλι στον Άγιο Δημήτριο Θεσσαλονίκης και Ωραιοκάστρου, μέχρι το 1961 που δίνοντας εξετάσεις στο πανεπιστήμιο πέρασα στη ΟΠΕ και στη Γαλλική Φιλολογία (με υποτροφία): 14 (!) συναπτά έτη στις παιδοπόλεις, μια ζωή ολόκληρη.

Εμείς οι των μικρότερων τάξεων του Γυμνασίου σάς θαυμάζαμε εσας τους μεγάλους: Τσάλιο, Τσιπάρη, Τσιαπάλη, Παπαδόπουλο, Τσιάρα, Τσιρογιάννη, Μπουμπουτίνη, Μπάκα, Μουχλούλη, Ριζόπουλο, Μπαρμπή κ.λπ. Τόσο γιατί ήσασταν πολύ εντάξει απέναντί μας, όσο και επειδή αποτελούσατε ιδανικά πρότυπά μας για το μέλλον.

Οι Παιδοπόλεις για όλους μας υπήρξαν, εκτός από ένα σωσίβιο στη ζωή, ένα απέραντο και μεγάλο σχολείο για όλα τα θέματα που τόσο «ζωηρά» περιγράφεις. Μπορεί πέρα από τα τείχη η ζωή να ήταν κατά πολύ χειρότερη (ή και καλύτερη) από αυτή που ζούσαμε εμείς –με μια στέγη, λίγο φαγητό, ένα ρούχο και μόρφωση- όμως, όταν βγήκαμε «έξω», ήμασταν ήδη «πάνοπλοι» από σθένος, ολιγάρκεια, καθαρότητα χαρακτήρα και κυρίως μια αρραγή φιλία. Έτσι μπορέσαμε να αντεπέξελθουμε σε κάθε είδους δυσκολία και κακοτοπιές των κρίσεων. Πιθανόν όχι όλοι, όμως οι περισσότεροι επιβιώσαμε με τον τρόπο μας και επιτύχαμε-θέλω να πιστεύω.

Τί μας έμεινε από εκείνα τα χρόνια; Μια διαχρονική «αδελφική» φιλία (που λέει κι ο Τσιαπάλης) και μια αλησμόνητη κοινή ζωή που εγώ την ονομάζω μιας «Άλλης Χώρας», της παιδικής μας χώρας!

Ευχαριστώ, λοιπόν, ιδιάιτερα που με έκανες κοινωνό μιας περιόδου της ζωής που ταυτόχρονα ήταν και πιθανόν η σημαντικότερη στη ζωή του καθενός μας.

Να είσαι πάντα καλά και να χαίρεσαι την οικογένειά σου!

Στ.Γ. Καλαϊτζόγλου

https://www.stcloris.gr/?cat=11 (Τα Παιδοπολίτικά μου)

2.- (πατήστε στη δ/νση):

Παιδοπόλεις-ΚΩΣΤΑΣ Ι. ΔΗΜΟΥ

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΔΗΜΟΥ (που “έφυγε πριν δυο χρόνια) είχαμε -και στον ΠΡΩΙΝΟ ΛΟΓΟ των Ιωαννίνων-τα παρακάτω

Αγαπητή κα Ελευθερία,                                                                               23-5-17

Για έναν που έζησε στην Παιδόπολη «Καλή Παναγιά» -φαντάζομαι και στις άλλες παρόμοιες Παιδοπόλεις -εκεί στα τέλη του 1940 και όλη τη δεκαετία του 1950, τα όσα διαβάζει στο βιβλίο του αλησμόνητου Κώστα, είναι σαν να τα έχει γράψει αυτός ο ίδιος. Με άλλο φόντο. Όμως, με την ίδια ψυχοσύνθεση και την ίδια δίψα για ζωή…

Βλέπετε, οι ζωές μας ήταν παράλληλες και δεν έχει σημασία, αν η Παιδόπολη λεγόταν «Άγιος Αλέξανδρος» Ζηρού ή «Καλή Παναγιά» Βεροίας. Είναι δε ευτύχημα που οι ζωές πολλών από μας συγκλίνουν στην άλλη σπουδαία Παιδόπολη, τον «Άγ. Δημήτριο» Θεσσαλονίκης, στην οποία είχαμε όλοι όσοι πηγαίναμε εκεί, μετά το Δημοτικό απ΄οπουδήποτε κι αν προερχόμασταν, την αίσθηση πως γνωριζόμασταν μεταξύ μας εδώ και χρόνια! Τόση ομοιότητα στην ανατροφή, την εκπαίδευση, τη διαμόρφωση του χαρακτήρα και τη συμπεριφορά μας! Αλλά και ένα τέτοιο βίαιο ωρίμασμά μας.

Με κοινό παρελθόν, σίγουρα είχαμε και κοινό μέλλον. Μόνο σε τέτοιου είδους φροντισμένα –όσο το επέτρεπαν οι καιροί- ιδρύματα, όπου ως επί το πλείστον περίσσευε η αγάπη και η προσφορά των ανθρώπων (άσχετα με τη μόρφωση που είχε το προσωπικό και τις ελάχιστες αρνητικές εξαιρέσεις στη συμπεριφορά του), θα μπορούσαμε να έχουμε αυτή την αγάπη και τη φιλία που μας ένωσε για όλη μας τη ζωή.

… Χορταστική, λοιπόν, η  αφήγηση του Κώστα στο βιβλίο «Μνήμες που δεν έσβησε ο χρόνος-Εμφύλιος και Παιδοπόλεις» (Ιωάννινα, 2016): αν και γιος αντάρτη αριστερού, προσπαθεί να είναι χωρίς μνησικακία και δίκαιος στις κρίσεις του απέναντι στους δικούς του, τους δασκάλους, τις ομαδάρχισσες, τους συμμαθητές του… Για όλους μιλάει με αγάπη, καμιά φορά καλοπροαίρετα σκωπτικά. Πάντα όμως, χωρίς ιδεοληψίες, φανατισμούς ή εκ των υστέρων «καθοδηγήσεις». Χωρίς προπάντων αφ’ υψηλού ερμηνείες.

Γράφει απλά, αυθόρμητα, με μια ειλικρίνεια και πολλές φορές παιδική αφέλεια που αφοπλίζουν∙ κάτι που είναι αντιπροσωπευτικός τρόπος γραφής ημών των παιδιών εκείνης της εποχής. Οι μικροαφηγήσεις του, μάλιστα ημερολογιακού τύπου, για πρόσωπα και γεγονότα είναι συναρπαστικές και εν πολλοίς «διδακτικές».

Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα. Μπορεί κεντρικό πρόσωπο των όσων γράφει να είναι ο ίδιος ο Κώστας, στην ουσία αυτό που αναδεικνύεται είναι οι Παιδοπόλεις, τα παιδιά που έζησαν σ΄αυτές (οι Παιδοπολίτες), το προσωπικό και τα άλλα πρόσωπα (δάσκαλοι, καθηγητές, συγγενείς κ.λπ.):  όλα εκείνα, δηλαδή, που συνετέλεσαν στην επιτυχία της μετέπειτα ζωής του.

Ένα έργο-βιογραφία ενός πολύ αγαπητού και σημαντικού ανθρώπου. Μια παρακαταθήκη και πηγή αισιοδοξίας για τους δύσκολους καιρούς μας…

Σας ευχαριστώ και πάλι κα Ελευθερία που με κάνατε συμμέτοχο μιας πολύ ενδιαφέρουσας ζωής και παρουσίας. Να είστε πάντα καλά εσείς και η οικογένειά σας.

(Στ.Γ.Καλαϊτζόγλου, Σφακίων 60, 73134, Χανιά-Κρήτη,   28210-42919)

———————————————————————————————–

[Και η επιστολή, στον ΠΡΩΙΝΟ ΛΟΓΟ των Ιωαννίνων]

Χανιά, 25-5-2017

Κύριε δ/ντά

H περιοχή των Ιωαννίνων, όπως και αυτή της Κρήτης όπου κατοικώ, κουβαλούν δυσανάλογες με το μέγεθός τους «βαριές» ιστορίες.

Μια τέτοια περίοδο –τον Εμφύλιο και τις Παιδοπόλεις- περιλαμβάνει το βιβλίο του συμπαιδοπολίτη, και γνωστού στο γιαννιώτικο κοινό από τις παρεμβάσεις του στα κοινά μέσω της εφημερίδας σας, Κώστα Δήμου.

Για το βιβλίο-παρακαταθήκη, λοιπόν, ο λόγος:

Για έναν που έζησε στην Παιδόπολη «Καλή Παναγιά» -φαντάζομαι και στις άλλες παρόμοιες-εκεί στα τέλη του 1940 και όλη τη δεκαετία του 1950, τα όσα διαβάζει στο βιβλίο του αλησμόνητου Κώστα Δήμου, είναι σαν να τα έχει γράψει ο ίδιος! Με άλλο φόντο και με άλλα πρόσωπα. Όμως, με την ίδια ψυχοσύνθεση, την ίδια ευγενική διάθεση και δίψα για ζωή… Βλέπετε, δεν έχει σημασία, αν η Παιδόπολη λεγόταν «Άγιος Αλέξανδρος» Ζηρού ή «Καλή Παναγιά» Βεροίας στην οποία ήμουν εγώ. Είναι δε ευτύχημα που οι ζωές πολλών από μας συνέκλιναν στην άλλη σπουδαία Παιδόπολη, τον «Άγ. Δημήτριο» Θεσσαλονίκης, στην οποία είχαμε, όσοι πηγαίναμε εκεί μετά το Δημοτικό την αίσθηση πως γνωριζόμασταν  χρόνια! Τόση ομοιότητα στην ανατροφή, την εκπαίδευση, τη διαμόρφωση του χαρακτήρα, τη συμπεριφορά! Αλλά και ένα τέτοιο βίαιο ωρίμασμά μας.

Με κοινό παρελθόν, σίγουρα είχαμε και κοινό μέλλον: τη μόρφωση. Μόνο σε τέτοιου είδους φροντισμένα –όσο το επέτρεπαν οι καιροί- ιδρύματα, όπου ως επί το πλείστον περίσσευε η αγάπη και η προσφορά των ανθρώπων (άσχετα με την παιδεία που είχε το προσωπικό, άσχετα με τις ελάχιστες αρνητικές εξαιρέσεις στη συμπεριφορά), θα μπορούσαμε να έχουμε αυτή την αγάπη και τη φιλία που μας ένωσε για όλη μας τη ζωή.

… Χορταστική, λοιπόν, η  αφήγηση του Κώστα στο βιβλίο «Μνήμες που δεν έσβησε ο χρόνος-Εμφύλιος και Παιδοπόλεις» (Ιωάννινα, 2016): αν και γιος αντάρτη αριστερού, προσπαθεί να μην είναι μνησίκακος για όσους του προξένησαν  τα «πάθη» του. Αποδεικνύεται δίκαιος στις κρίσεις του απέναντι στους δικούς του (συγγενείς και γνωστούς), τους δασκάλους, τις ομαδάρχισσες, τους συμμαθητές του στις παιδοπόλεις. Για όλους μιλάει με αγάπη, καμιά φορά (καλοπροαίρετα) σκωπτικά. Πάντα όμως, χωρίς ιδεοληψίες, φανατισμούς ή εκ των υστέρων «καθοδηγήσεις». Χωρίς προπάντων αφ’ υψηλού ερμηνείες. Γράφει με έναν αποκλειστικο στόχο: την καταλλαγή και τη συμφιλίωση των αντιμαχόμενων στον εμφύλιο, την ειρήνευση των ψυχών των απογενομένων.

Γράφει απλά, αυθόρμητα, με μια ειλικρίνεια και πολλές φορές παιδική αφέλεια που αφοπλίζουν∙ κάτι που είναι αντιπροσωπευτικός τρόπος γραφής ημών των παιδιών εκείνης της εποχής. Οι μικροαφηγήσεις του, μάλιστα ημερολογιακού τύπου, για πρόσωπα και γεγονότα είναι συναρπαστικές και εν πολλοίς παιδαγωγικές.

Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα. Μπορεί κεντρικό πρόσωπο των όσων γράφει να είναι ο ίδιος ο Κώστας, στην ουσία αυτό που αναδεικνύεται είναι οι Παιδοπόλεις, τα παιδιά που έζησαν σ΄αυτές (οι Παιδοπολίτες), το προσωπικό και τα άλλα πρόσωπα (δάσκαλοι, καθηγητές, συγγενείς, συνεργάτες κ.λπ.):  όλα εκείνα, δηλαδή, που συνετέλεσαν στην επιτυχία της μετέπειτα ζωής του.

Ένα έργο-βιογραφία ενός πολύ αγαπητού και σημαντικού ανθρώπου, για τα Γιάννενα. Μια  «ιστορική κληρονομιά» που κοντά στο δράμα που βίωσε ενέχει και στιγμές αισιοδοξίας για τους δύσκολους καιρούς μας…

Στ.Γ. Καλαϊτζόγλου

Σφακίων 60

73134-Χανιά, τηλ. 28210-42919,

stcloris@yahoo.gr,  www.stcloris.gr

—————————————-

ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΒΙΒΛΙΟ (Κ. Δήμου):

[Από το βιβλίο του Κ.Ι.Δήμου,  «Μνήμες που δεν έσβησε ο χρόνος-Εμφύλιος και Παιδοπόλεις», Ιωάννινα 2016.

Μια  βασικής  σημασίας  επιστολή  για  τις  Παιδοπόλεις:Αναφορικά  με  το  θέμα  των  Παιδοπόλεων,  πολύ  ενδιαφέρουσα  θεωρώ  και  την  παρακάτω  ανοιχτή  επιστολή  του  παιδοπολίτη  Κώστα  Μπαρμπή που  δημοσιεύτηκε  στην  εφημερίδα  «Απογευματινή»  το  Μάιο  του  1982  με  τον  τίτλο  «Παιδομάζωμα  -  Παιδοπόλεις  και  η  Αλήθεια»  και  με  τη  μόνη  παρατήρησή  μου  πως  ο  όρος  Παιδομάζωμα,  που  στην  επιστολή  αναφέρε­ται  μόνο  για  τα  παιδιά  που  στη  διάρκεια  του  Εμφυλίου  βρέθηκαν  στα  ανα­τολικά  κράτη,  έπρεπε  να  τοποθετηθεί  μέσα  σε  εισαγωγικά.  Αυτή  είναι  η  προσωπική  άποψή  μου  και  συμφωνώντας  απόλυτα  με  τα  άλλα  σημεία  της  επιστολής  του  Κώστα  Μπαρμπή.  Πολύ  ενδιαφέρον  επίσης  και  το  βιβλίο  του  κατά  δύο  τάξεις  μεγα­λύτερου  στην  Παιδόπολη  της  Θεσσαλονίκης  Χρυσόστομου  Σμαρόπου­λου  με  τον  τίτλο  «Ημουν  κι  εγώ  εκεί»,  έκδοση  1996,  για  το  οποίο  περισ­σότερα  επίσης  γράφω  στις  προηγούμενες  σελίδες.  Και  εδώ,  η  ίδια  πάλι  το­ποθέτησή  μου  όσον  αφορά  τον  όρο  «Παιδομάζωμα».]

Ολόκληρη  η  επιστολή  του  Κώστα  Μπαρμπή  στην  «Απογευματινή»  (Μάιος  1982)  έχει  ως  εξής:

Παιδομάζωμα  -Παιδοπόλεις  και  η  Αλήθεια

Εφημερίδες,  Τηλεόραση  και  Βουλή  ασχολήθηκαν  με  το  Παιδομάζωμα  και  τις  Παιδοπόλεις.  Ο  καθένας  από  την  πλευρά  του  είπε  τη  γνώμη  του.

Είναι  η  στιγμή,  νομίζω,  που  ο  Ελληνικός  Λαός  πρέπει  να  μάθει  την  πραγματική  αλήθεια,  χωρίς  πάθος  και  πολιτική  εκμετάλλευση:

* Τα  παιδιά  τον  Παιδομαζώματος  και  των  Παιδοπόλεων  είναι  θύματα  μιας  και  της  αυτής  καταστάσεως.

* Αυτοί  που  πραγματικά  πταίουν  και  από  τις  δύο  πλευρές,  τα  χρησι­μοποιούν  ανάλογα  για  πολιτικούς  σκοπούς.

* Τα  θύματα  των  δύο  πλευρών  δεν  έχουν  καμιά  διαφορά  μεταξύ  τους  και  ούτε  είχαν  ποτέ.  Τι  έχουν  οι  τρίτοι  μαζί  τους  και  τους  βρίζουν;

* Τα  παιδιά  του  Παιδομαζώματος  έγιναν  επιστήμονες,  τεχνίτες  καλοί  κλπ.  Καλοί  επίσης  πολίτες  και  γι’  αυτό  καμιά  αμφιβολία.  Και  μπράβο  στα  παιδιά  και  σ’  αυτούς  που  τα  βοήθησαν.

* Για  τα  παιδιά  των  Παιδοπόλεων,  στις  οποίες  έζησα  12  χρόνια  και  εί­μαι  Πρόεδρος  των  αποφοίτων,  μπορώ  να  διαβεβαιώσω  τον  Ελληνικό  Λαό  με  αίσθημα  ευθύνης  και  ειλικρίνεια,  τα  εξής:

α.  Η  διαβίωσή  μας  μέσα  στις  Παιδοπόλεις  ήταν  καλή  από  κάθε  πλευρά.

β.  Ανάλογα  με  τις  ικανότητές  του  ο  κάθε  τρόφιμος  γινόταν  αυτό  που  ήθελε  και  του  ταίριαζε.

γ.  Για  να  σπουδάσει  κανείς  έπρεπε  να  αποφοιτούσε  από  το  Δημοτικό  με  8,  9 ή  με  10 και  για  να  συνεχίσει  τις  σπουδές  του  στο  Γυμνάσιο, ενδει­κτικό  σε  κάθε  τάξη  με  βαθμό  17  και  άνω.  Έτσι,  η  Θεσσαλονίκη,  κατά  το  χρονικό  διάστημα 1952-1965 μιλούσε  για  μαθητή-θαύμα  σε  ήθος  και  μά­θηση  μέσα  στην  Παιδόπολη. Τελειώσαμε  το  Πανεπιστήμιο  χωρίς  καμιά  βοήθεια  από  την  Παιδόπο­λη  και  το  Κράτος,  διαβάζοντας  και  εργαζόμενοι  σε  διάφορες  δουλειές  και  αυτό  είναι  μια  απόδειξη  ότι  η  Παιδόπολη  μας  είχε  θωρακίσει  με  θέληση  και  πάθος  δημιουργίας.Είναι  ντροπή  να  αμφισβητεί  κανείς  το  κοινωνικό  έργο  των  Παιδοπόλεων.

δ.  Οι  απόφοιτοι  των  Παιδοπόλεων  είναι  πρότυπα  νέων  στην  κοινω­νία.  Υπάρχουν  χιλιάδες  επιστήμονες,  γιατροί,  δικηγόροι,  πολιτικοί  μη­χανικοί,  γεωπόνοι,  καθηγητές,  δάσκαλοι,  καθηγητές  Πανεπιστημίου,  αξιωματικοί  όλων  των  Όπλων,  οικονομολόγοι,  επιχειρηματίες,  βιοτέ­χνες,  έμποροι  και  άλλων  επαγγελμάτων,  διακρινόμενοι  ιδιαίτερα  για  το  ήθος,  την  τιμιότητα  και  την  εργατικότητά  τους.

Αξίζει,  λοιπόν,  ένα  μεγάλο  ευχαριστώ  στον  Ελληνικό  Λαό,  που  διέθε­σε  από  το  υστέρημά  του  για  να  γίνουν  και  να  λειτουργήσουν  οι  Παιδοπό­λεις  κα  ένα  μεγάλο  μπράβο  σε  όλους  εκείνους  που  είχαν  την  έμπνευση  της  δημιουργίας  των  Παιδοπόλεων.  Και  εργάσθηκαν  πολλοί  από  αυτούς  αφιλοκερδώς  για  τους  σκοπούς  των.

Με  εκτίμηση  ΚΩΝΙΝΟΣ  ΜΠΑΡΜΠΗΣ  Παιδίατρος

Πρόεδρος  Αποφοίτων  Παιδοπόλεων  Ραφήνα  Αττικής