Περί φιλίας κι ενός ελάσσονος ποιητού… ( Χόρχε Λούις Μπόρχες)
Posted on 25 Μάι, 2018 in Ποιηση | 0 comments
1.- Για τη φιλία
[Jorge Luis Borges ( 24 Αυγούστου 1899 – 14 Ιουνίου 1986)
Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙
όμως μπορώ να σ’ ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.
Δεν μπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματά σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μη πέσεις.
Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.
Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις
σου σκίζουν την καρδιά,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.
Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ
να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.
Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν
τους φίλους μου και τις φίλες μου,
δεν ήσουν πάνω
ή κάτω ή στη μέση.
Δεν ήσουν πρώτος
ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.
Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.
Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.
Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή.
Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι
ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος
στη λίστα σου.
Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.
| Ποίημα στους Φίλους | Ποιήματα | μτφρ.: Δημήτρης Καλομοίρης | εκδόσεις Πατάκη |
- Άλλοι, ας καυχηθούν για τις σελίδες που έχουν γράψει.
Εγώ, είμαι περήφανος για κείνες που έχω διαβάσει. (ΜΠΟΡΧΕΣ)
2.- Για έναν ελάσσονα ποιητή της Ανθολογίας
«Τί να ‘χει απογίνει τάχα η ανάμνηση των ημερών
που έζησες εδώ πάνω στη γη και σου ύφαιναν
την πίκρα η τη χαρά, κι ήταν ο κόσμος σου;
Όλα αυτά χάθηκαν μες στο υπολογισμένο ποτάμι
των χρόνων∙ κι είσαι πια ένα λήμμα σ’ ένα ευρετήριο.
Σ’ άλλους έδωσαν οι θεοί αιώνια δόξα,
επιγραφές η προτομές, μνημεία, σχολαστικούς Ιστορικούς¬ γιά σένα, άγνωστέ μου φίλε, ένα μονάχα ξέρουμε:
πως άκουσες τ’ άηδόνι κάποιο βράδι.
Ανάμεσα στα σκοτεινά ασφοδίλια, ο άδειος ίσκιος σου
θα στοχάζεται πως οι θεοί δεν τού σταθήκαν γενναιόδωροι.
Οι μέρες όμως είναι ένα πλέγμα από ασήμαντες δυστυχίες∙ και μήπως ύπάρχει καλύτερη μοίρα απ’ τη στάχτη
που είναι το υλικό της λησμονιάς;
Άλλους, τους καταυγάζουν οι θεοί
με το αμείλιχτο φως της δόξας, που εξερευνά τα σπλάχνα μας κατα-
μετρώντας και την πιό παραμικρή χαραματιά,
το φως της δόξας που στο τέλος, αφήνει και μαραίνεται το τριαντά-
φυλλο που εξυμνούσε∙
μ’ εσένα στάθηκαν πιο σπλαχνικοί αδερφέ μου.
Στήν έκσταση ενός δειλινού που δε θα φτάσει η νύχτα ακούς τη λαλιά τ’ αηδονιού του Θεόκριτου».
(Χορχε Λούις Μπόρχες, «Το εγκώμιο της σκιάς»,σελ. 26-27, Ύψιλον βιβλία, 1988)
