Θα΄ρθει μια μέρα… (Ποίηση Μ. Αναγνωστάκη, 23-5-18)
Posted on 23 Μάι, 2018 in Ποιηση | 0 comments
ΘΑ’ ΡΘΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ…
«Θά ῾ρθει μιὰ μέρα που δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε
Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε
στὰ μάτια
Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲ
βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ.
Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ
ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε.
Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ του-
λάχιστο τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα.
Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴ
ποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς.
Ἀπ᾿ τὴν Ἀθήνα θὰ πάω στὸ Μοντεβίδεο ἴσως καὶ
στὴ Σαγκάη∙ εἶναι κάτι κι αὐτὸ δὲν μπορεῖς
νὰ τὸ ἀμφισβητήσεις.
Καπνίσαμε -θυμήσου- ἀτέλειωτα τσιγάρα συζη-
τώντας ἕνα βράδυ
-ξεχνῶ πάνω σὲ τί- κι εἶναι κρῖμα γιατὶ ἦταν
Τόσο μα τόσο ἐνδιαφέρον.
Μιὰ μέρα, ἂς ἤτανε, νὰ φύγω μακριά σου ἀλλὰ κι
ἐκεῖ θά ῾ρθεις καὶ θὰ μὲ ζητήσεις
Δὲ μπορεῖ, Θέ μου, νὰ φύγει κανεὶς μοναχός του
……………………………………………………………
Τον πρώτο Μάρτη, στον πόλεμο, γνώρισα έναν
Εγγλέζο θερμαστή
Που μου διηγήθηκε ολόκληρη την ιστορία του
Σαμ Ντέυλαν
«Είναι αργά» μου είπε κάποτε «θα΄πρεπε πια να
Πηγαίνουμε
Μα δεν είναι ανάγκη επιτέλους να κλαίτε τόσο
Πολύ για έναν άνθρωπο που σκοτώθηκε.
Πέθανε στην αγκαλιά μου και ψιθύριζε ένα γυναι-
κείο όνομα
Είναι πολύ γελοίο να πεθαίνεις και να ψιθυρίζεις
Ένα γυναικείο όνομα».
Το μούτρο του άσπριζε παράξενα. Ύστερα δεν τον
Ξαναείδα. [ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ, Τα Ποιήματα (1941-1971), σελ. 14-15, εκδ. Νεφέλη, 2000]
