Ο κόσμος και οι ιδέες (Χ.ν., 11-1-18)
Posted on 11 Ιαν, 2018 in Σχόλια | 0 comments
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΕΕΣ (2018)
ΤΟ ότι ο κόσμος μας περνάει αλλεπάλληλες κρίσεις από τις αρχές του αιώνα είναι προφανές. Ότι οι φυσικές καταστροφές από ακραία καιρικά φαινόμενα στην εποχή μας συμβαίνουν συχνότερα, κι αυτό δεν αμφισβητείται.
ΕΧΟΥΜΕ ήδη μπει σε μια νέα περίοδο της ιστορία, με ρευστότητα γεγονότων και πραγμάτων (πολλοί την ονομάζουν «νέο μεσαίωνα») και το χειρότερο δεν διαθέτουμε αυτή την κρίσιμη εποχή, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ικανούς κορυφαίους ηγέτες.
ΑΛΛΑ και οι άλλοτε πανίσχυρες κι ακλόνητες ιδέες (θρησκευτικές, πολιτικές, φιλοσοφικές) είναι κι αυτές ρευστές. Η παρακμή πλήττει τα πάντα.
ΕΤΣΙ, άλλοι την πληρώνουν με αιματηρούς πολέμους (Ιράκ, Αφγανιστάν, Αφρική), άλλοι προσπαθούν να βρουν νέα «ταυτότητα» («αραβική άνοιξη», ατέλειωτος πόλεμος στη Συρία) εμείς αντιμετωπίζουμε αυξημένη επιθετικότητα από την Τουρκία, επείγεται βεβιασμένη λύση στο Σκοπιανό, ενώ αμέτρητα είναι και τα ρεύματα των προσφύγων και των πνιγμών στη Μεσόγειο.
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ πόλεμοι δημιουργούνται με προπομπούς ιδέες: θρησκευτικές, οικονομικές, πολιτικές κ.ά, ή την αποκατάσταση «αδικίας» όπως την εννοούν οι ισχυροί, την καταπολέμηση της «τρομοκρατίας», την ειρήνη. Ή πάλι –αν πρόκειται για οικονομικό πόλεμο- τις επιβαλλόμενες «διαρθρωτικές» ή καθεστωτικές αλλαγές που οι ισχυροί θέλουν!
ΜΕ την κατάρρευση του Κομμουνισμού και την πτώση του τείχους του Βερολίνου ((1989), η λεγόμενη «ισορροπία τρόμου» που στηριζόταν στην ιδεολογία δυο εκ διαμέτρου διαφορετικών κόσμων, ανετράπη. Από τότε ο κόσμος βρίσκεται σε δίνη και σύγχυση.
ΓΙΑ χρόνια θα ψάχνουμε την «έξοδο κινδύνου», όπως εναγώνια ψάχνουμε εμείς στην Ελλάδα το «φως στο τούνελ» των μνημονίων.
ΚΑΙ εδώ οι ποιητές είναι πιο σοφοί και σαφείς. Στο ποίημά του «Έξοδος κινδύνου», ο Νικηφ. Βρεττακος, (Τα Ποιήματα σελ. 167,) να τι μας λέει:
«Όταν οι ιδέες θα ξαναγίνουνε ιδέες
(γιατί κι αυτό μπορεί να γίνει αλλά σε μακρυνούς καιρούς)
όταν θα ξαναρχίσουν οι μορφές να διαχωρίζονται απ’
το χάος,
όταν οι έννοιες θ’ αποχτήσουνε τη στερεότητα τους,
όταν οι λέξεις θα ονομάζουνε συγκεκριμένα πράγματα,
τότε θα πάψει κι ο πλανήτης μας να ταλαντεύεται
πότε από δώ, πότε από κεί, στον άξονα του.»
ΜΑΚΑΡΙ, λέμε, να επιστρέψει «ο κοινός νους» στα μυαλά των ιθυνόντων και μακάρι οι ιδέες και οι αξίες να ξαναβρούν το νόημά τους και να αποκτήσουν αντίκρισμα στη ζωή μας. (Στ.Γ.Κ., www.stcloris.gr)
ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ
-Τα φωτινά, ηλιόλουστα ακόμη γεναριάτικα πρωινά είναι πανέμορφα. Ειδικά όταν ανοίγεις την μπαλκονόπορτα και αντικρίζεις στο βάθος τις Μαδάρες (φωτό, 1), χαίρεσαι το θείο δώρο της ζωής. Περήφανες, χιονισμένες και απαστράπτουσες οι μαδάρες δηλώνουν πως είναι πάντα εδώ: φρουροί της κρητικής ιστορίας και της παράδοσης. Αλλά και εμπνεύστριες της μαντινάδας και του τραγουδιού, όπως αυτό του Βασίλη Σκουλά που το ακούω από το 1980:
«… Μαδάρες μου χανιώτικες/κορφή του Ψηλορείτη
και Λασηθιώτικα βουνά/Γεια σου παντέρμη Κρήτη»
Δεν νομίζω, ως συγκάτοικοι σ’ αυτόν τον τόπο, τη μέρα του βουνού, να τιμάμε το «βουνό μας», όπως του πρέπει. Κι ας έχει τόσα να μας πει από όσα έχει δει και βιώσει στις πλάτες του…
-Έχετε προσέξει πόσο η γλώσσα μας «πλουτίζεται» με νέους συνδυασμούς λέξεων; Λέμε, δικτυακός δανεισμός, δικτυακές επαναστάσεις, δικτυακές πρωτοβουλίες πολιτών, δικτυακός εκφοβισμός, δικτυακή επιχειρηματικότητα, δικτυακό σεξ, δικτυακός εθελοντισμός κ.λπ. Χωρίς καλά καλά να το αντιληφθούμε, μια νέα κοινωνική πραγματικότητα αναδύεται από το Διαδίκτυο (Internet). Πόσο θετική ή ανατρεπτική για τη ζωή μας θα είναι αυτή, θα φανεί στο μέλλον. Για την ώρα όλα τείνουν να γίνονται «διαδικτυακά» και η πραγματική μας ύπαρξη κατάντησε μια αδειανή τσέπη με μπόλικα ανεκπλήρωτα όνειρα. (Στ.Γ.Κ.)
ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ
Κύριε πρόεδρε,
Πολύ συζητιέται το Σκοπιανό που μάλλον οδεύει «κακήν κακώς» σε κάποια πιεστική άνωθεν λύση. Κι αφού συνηθίσαμε να υπογράφουμε ένα σωρό… προαπαιτούμενα μνημονίων, στο Σκοπιανό θα σκοντάψουμε;
Λοιπόν, είτε «Άνω Μακεδονία» ονομασθούν, οπότε εμείς θα είμαστε η «Kάτω Μακεδονία», είτε κάπως αλλιώς, μάλλον βλέπουμε τα Βαλκάνια να γίνονται πάλι «ανω-κάτω»!
ΕΡΜΟΛΑΟΣ
