Ο λόγος των νέων Χανιωτών (διαγωνισμός ρεπορταζ, Χ.ν., 11-1-18)
Posted on 10 Ιαν, 2018 in Σχόλια | 0 comments
Ο ΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΧΑΝΙΩΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ κανείς τα κείμενα των μαθητών που συμμετέχουν στο Διαγωνισμό «Ρεπορτάζ» που προκήρυξε αυτή η εφημερίδα γιορτάζοντας τα πενηντάχρονά της, διαπιστώνει τα εξής:
-τα παιδιά έχουν άμεση βιωματική σχέση με τα θέματα της καθημερινότητας στο χώρο τους (σχολείο), αλλά και στην κοινωνία που ζούνε: η ελλιπής/στρεβλή εκπαίδευση, το περιβάλλον που καταστρέφεται, η αλληλεγγύη μέσω fb, η ψηφιακή εποχή, ο αλκοολισμός, η έλλειψη καταλλήλως διαμορφωμένων δημοτικών χώρων για μαθητικές πολιτιστικές δραστηριότητες, τα τροχαία, ο ελεύθερος χρόνος, η έρευνα του παρελθόντος, ο αθλητισμός, ο πολιτισμός κ.λπ. είναι ζωντανά δοσμένα. Όλες οι εργασίες διαποτίζονται από την αγωνία και το άγχος των παιδιών, επειδή πολλά από αυτά τα ζητήματα μένουν, δυστυχώς, ανεπίλυτα
-το ενδιαφέρον που δείχνουν τα παιδιά να εκθέσουν τα προβλήματα που τους απασχολούν, εκφράζεται με μια καλοδουλεμένη και καθαρή γλώσσα, σχεδόν επαγγελματική. Θα λέγαμε πως είναι κρίμα που «η ανάγνωση και η κριτική των άρθρων μιας εφημερίδας δεν υπάρχει ως μάθημα στα σχολεία, ούτε φυσικά και ο τρόπος καταγραφής ενός προβλήματος κατά «δημοσιογραφικό τρόπο». Σε άλλες χώρες η διδασκαλία αυτή είναι αυτονόητη. Επειδή ακριβώς οξύνει την κριτική σκέψη και καλλιεργεί τη δημιουργική γραφή.
-όταν δίνεται η ευκαιρία στα παιδιά να εκφραστούν μέσω ενός μέσου (ΜΜΕ, Τύπος) είναι πολύ σαφή και ξεκάθαρα σ’ αυτά που λένε και θέλουν. Απλά οι μεγάλοι δεν δίνουν τη σημασία στα λόγια τους…
-πάντα εκθέτουν ενδιαφέρουσες προτάσεις, και τα περί ου ο λόγος μαθητικά κείμενα (τουλάχιστον τα περισσότερα) έχουν προτάσεις στο τέλος της έρευνας που κάνουν: πρωτότυπες και εφικτές, αν φυσικά ενδιαφερθούν οι φορείς στους οποίους έμμεσα (ή και άμεσα) απευθύνονται.
ΤΕΛΙΚΑ, είναι παρήγορο και ευοίωνο που, στη μιζέρια που μας δέρνει εδώ και 8 χρόνια, η νεολαία μας δεν το βάζει κάτω. Και προσπαθεί όσο της το επιτρέπουμε, να διαμαρτύρεται, να εκθέτει τα προβλήματά της, να προβαίνει σε παραστάσεις και να αγωνίζεται με κάθε τρόπο- και η δημοσίευση στον Τύπο είναι ένας τρόπος- ώστε να βελτιώσει τον κόσμο στον οποίο καλείται αύριο να ζήσει. (Στ.Γ.Κ.)
ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΤΕΡΑΣ
ΜΙΑ από τις πιο καταλυτικές προσδοκίες για την ισχυροποίηση, αλλά και την αναγνώριση του έργου της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ για το 2018, είναι η διευθέτηση του δημόσιου χρέους που έχει φθάσει «αισίως» στο δυσθεώρητο πια ύψος του 180%
ΣΥΝΕΠΩΣ, η μείωση του ελλείμματος είναι μονόδρομος. Με όλα τα οδυνηρά μέτρα που συνεπάγεται αυτή. Είναι ένας στόχος που ουδέποτε, όσο ξέρουμε από την Ιστορία μας, μπόρεσε η χώρα από το 1830 και εντεύθεν να επιτύχει. Θα πρόκειται λοιπόν για αιματηρό άθλο, αν επιτευχθεί κάτι τέτοιο μετά από τόσες αφαιμάξεις και πτώσεις του βιοτικού μας επιπέδου. Αυτό είναι και το ζητούμενο των Ευρωπαίων: η ελάττωση του δημόσιου χρέους μας.
ΓΙΑ το νεότερο ελληνικό κράτος η λέξη πλεόνασμα –πόσο μάλλον υπερπλεόνασμα- είναι άγνωστη έννοια. Ανέκαθεν, δαπανούσαμε περισσότερα από όσα βηγάζαμε και ζούσαμε μια «δάνεια ζωή». Προσφεύγαμε κάθε λίγο και λιγάκι στη λύση του δανεισμού, όπως φυσικά και τα λοιπά ευρωπαϊκά κρατη. Με τη διαφορά ότι, από τη μεταπολίτευση και μετά, πιστέψαμε πως τα δανεικά ήταν και «αγύριστα»!
ΕΞΑΛΛΟΥ, κανείς δεν μπορούσε (ή δεν ήθελε) να ελέγξει στην πραγματικότητα πού πήγαιναν εκείνα τα δάνεια. Η γενιά μας έζησε την τρυφηλότερη εποχή της μεταπολεμικής Ελλάδας, αλλά τώρα ακριβοπληρώνουμε όλοι εκείνη την απερισκεψία των πολιτικών μας: με πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών, με πτωχεύσεις ή κλείσιμο επιχειρήσεων κ.λπ. Ποιο το αποτέλεσμα των δανείων; Δημοσιονομικές κρίσεις ανά πενταετία και φλερτ με τη χρεοκοπία, όταν η Ελλάδα δεν έπεφτε στο γκρεμό. Προσπάθειες «εξυγίανσης» των δημοσιονομικών έγιναν, αλλά μάταια. Θυμηθείτε την πίεση στη δραχμή η οποία έφερε το πρόγραμμα σταθεροποίησης του 1985-86 (που δεν κράτησε πολύ) ή ανάγκασε την Αθήνα να βάλει σε ίσιο δρόμο τα δημοσιονομικά το 1995-96 (επί Σημίτη). Ήταν δυστυχώς πάντα ο παλαιοκομματισμός, οι άστοχες παροχές και κυρίως ο συνδικαλισμός που αντιδρούσε στη διόρθωση των δημοσιονομικών. Με απειλές μάλιστα του τύπου «κατεβάζω τον διακόπτη»!
ΕΤΣΙ, ο λογαριασμός των χρόνιων ελλειμμάτων που γιγαντώθηκαν και με τους Ολυμπιακούς Αγώνες (2004) ήρθε όλος μαζί στο τέλος του 2008 με τη μεγάλη κρίση που την πληρώνουμε «πανάκριβα». (Στ.Γ.Κ.)
ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ
Κύριε πρόεδρε,
Κάτι από το παλιό ΠΑΣΟΚ μας θυμίζει η πρόσφατη δήλωση της συζύγου του κ. πρωθυπουργού. Είπε η κα Μέττυ Μπαζιάνα σε συνέντευξή της στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ( 5-7/1/18): «…Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά δεν πήρε την εξουσία. Γιατί εξουσία δεν είναι ο υπουργός, αλλά ο -κρατικός- μηχανισμός…».
Συνειρμικά δεν σας έρχεται στο νου εκείνο το παλιό περίφημο προεκλογικό σλόγκαν που έλεγε «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία!»;
… Αλλά πότε ο λαός πήρε την εξουσία; Ούτε κι ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά τα λεγόμενα της κας Μπαζιάνα, έχει την πραγματική εξουσία, ούτε και ο λαός στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ την είχε! Φληναφήματα και πολιτικαντισμοί που απλά κολακεύουν ή «δικαιολογούν» πολιτικές αδυναμίες…
ΕΡΜΟΛΑΟΣ
