Η μόνη ελπίδα (Χ.Ν., 11-7-17)
Posted on 11 Ιουλ, 2017 in Σχόλια | 0 comments
Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ
ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΟΝΤΑΣ την απίστευτη οργανωτική διάλυση που επικρατεί στη χώρα (για την οποία έγραψε ευφυώς κι ο Αντ. Πλυμάκης στα Χ.Ν., 10-7-17) και βλέποντας αντίθετα τις αφάνταστες προσπάθειες που καταβάλλουν νεαρά άτομα στο χώρο της καινοτόμου επιχειρηματικότητας, από τη μια μελαγχολείς για τον απύθμενο κυνισμό (τον «βαθύ ύπνο») αυτού που λέμε κράτος, από την άλλη αισιοδοξείς λιγάκι με τους νέους ανθρώπους. Αυτοί και μόνον αυτοί μπορούν να αλλάξουν τα πάντα. Όταν και εφόσον έρθουν στα πράγματα.
ΟΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ των νέων ανθρώπων επεκτείνονται σε ένα ευρύτατο φάσμα: ξεκινώντας από τον πρωτογενή τομέα με τις νέες καλλιέργειες και τη βιολογική διατροφή, περνώντας από τα ποικίλα projects και προγράμματα ηλεκτρονικών υπολογιστών και δικτύων και φθάνοντας μέχρι το Διαδίκτυο, την τηλεφωνία, τον τουρισμό, τη διασκέδαση και την εκπαίδευση, σε εκπλήσσουν.
ΤΑ παραπάνω με αφορμή ένα «συναπάντημα» με φίλους Έλληνες από την Αυστραλία σε ένα χανιώτικο εστιατόριο επί της Δασκαλογιάννη, που το διαχειρίζονται νεαρά παιδιά: όλα της κρίσης, όμως με προϊόντα ποιότητας, με μεγάλη ποικιλία εδεσμάτων, γρήγορη και ευχάριστη εξυπηρέτηση!
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ από τους νέους επιχειρηματίες δεν έχουν οικονομική βοήθεια από τις τράπεζες, ούτε φυσικά από το κράτος. Βασίζονται σε ιδιώτες επενδυτές. Με δεδομένη δε την επιβολή εδώ και δυο χρόνια των ανασταλτικών «αριστερών» capital controls, δεν κινούνται και πολλά πράγματα στο χώρο της ανάπτυξης… Όμως αυτοί οι νέοι επιχειρηματίες, παιδιά στα πρώτα χρόνια τους μετά τις «ατυχείς» ή «επιτυχείς» σπουδές τους, βάζουν το μυαλό τους κάτω, σκέφτονται όλες τις παραμέτρους κάθε κίνησής τους και ρισκάρουν! Με το να έχουν πίστη στον εαυτό τους, σημαίες την ανάγκη, τη δημιουργία και την όρεξη για ζωή, αποτολμούν ξανά και ξανά. Έστω κι αν αποτυγχάνουν…
ΕΤΣΙ κι αλλιώς, τί είναι η ζωή, αν δεν είναι συνεχής αγώνας με νίκες και ήττες; (Στ.Γ.Κ.)
ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΟΥΣΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
ΜΕ παιδικούς φίλους, λόγιους Έλληνες της διασποράς (Αυστραλία) -τον Θωμά και τον Ηλία με τις συζύγους τους- είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε, κατά τη διάρκεια της σύντομης παραμονής τους στα Χανιά, δυο από τα σημαντικότερα μουσεία της πόλης μας: την ανακαινισμένη οικία-μουσείο του Ελευθερίου Βενιζέλου στη Χαλέπα, και το γνωστό τοις πάσι Μουσείο Τυπογραφίας των Γιάννη και Ελένης Γαρεδάκη στο ΒΙΟΠΑΧ.
ΣΤΟ Μουσείο-Οικία του Ελ. Βενιζέλου (φωτό, 1), οι φίλοι μας είχαν μια αρκούντως ικανοποιητική ξενάγηση σε όλους τους ανακαινισμένους χώρους: ιστορία, θυελλώδη πάθη, αλλεπάλληλα γεγονότα, ριζικές αλλαγές, ερωτήματα και απαντήσεις χώρεσαν στο λίγο χρόνο που διέθεταν οι επισκέπτες μας.
Όσο για το Μουσείο Τυπογραφίας (φωτό, 2), ας είναι πάντα καλά η κα Έλια Κουμή, η νυν διευθύντρια του Μουσείου, που ανέλαβε να κάνει όχι μόνο μια κατατοπιστική και εμπεριστατωμένη ενημέρωση πάνω στην ιστορία, την εξέλιξη της τυπογραφίας και την ίδρυση του μουσείου, αλλά και να δώσει απαντήσεις σε κάθε σχετική απορία!
ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ πως και τα δυο χανιώτικα μουσεία, με το υλικό που διαθέτουν, τα προς έκθεση αντικείμενά τους, κυρίως όμως με το ευγενέστατο προσωπικό τους, κοσμούν τα Χανιά.
Αποτελούν δε ταυτόχρονα ικανούς πρεσβευτές, για όλο τον κόσμο. Ευτυχώς που, στους μίζερους καιρούς που διανύουμε, ο πολιτισμός μέσω των μουσείων (και όχι μόνο) παραμένει θεματοφύλακας και πρωτοπόρος οδηγός της ενημέρωσης. Αλλά και μια πηγή ιστορίας, «εκπαίδευσης» και δημιουργικότητας για τις νέες γενιές. Είναι να μην αισιοδοξείς; (Στ.Γ.Κ.)
