Εφτάχρονης Κρίσης Απόηχοι

• Όλα επανέρχονται σ’ αυτόν τον τόπο∙ τίποτα δεν είναι τελείως καινούργιο, το σκηνικό μόνον αλλάζει!

Η ΖΩΗ μας κάνει κύκλους. Τη μια μας ανεβάζει ψηλά, την άλλη μας γκρεμίζει. Ανάλογη και η εικόνα  της χώρας. Η ελληνική πολιτική ζωή, θαρρείς και είναι γραμμένο στο DNA της, παρουσιάζεται εδώ και εφτά χρόνια ανήμπορη, αδύναμη  να υπερβεί τον εαυτό της.

ΑΔΥΝΑΤΟΥΜΕ να απαλλαγούμε από παλιές «ραγιαδίστικες» νοοτροπίες, δεξιές επάρσεις, σοσιαλιστικές μεγαλαυχίες, αριστερές ιδεοληψίες και εμμονές∙ και κυρίως, από τα μνημόνια που έγιναν πια  τρόπος ζωής μας! Δεν διαθέτει η χώρα ικανούς πολιτικούς που να σέβονται την αποστολή τους. Ούτε όμως και πολίτες που να λογαριάζουν την αξία της ψήφου τους και τη σημασία της λέξης «πολίτης». Ακόμη και σήμερα, δεν έχει αλλάξει τίποτε στις παλιές σχέσεις πολιτικών και πολιτών. Το «πελατειακό κράτος» καλά κρατεί!

ΟΛΑ τα κόμματα, ή σχεδόν όλα, στη διάρκεια της εφτάχρονης οικονομικής κρίσης άσκησαν εξουσία. Εναλλάσσονται, χωρίς να αλλάζουν γλώσσα και πρακτικές. Αλλάζουν λέξεις χρησιμοποιώντας άλλες που πιθανόν αγνοούν το πραγματικό νόημά τους. Ή, το διαστρεβλώνουν επίτηδες. Ποιος λησμονεί την περίφημη «αλλαγή» και τον «εκσυγχρονισμό» του ΠΑΣΟΚ, το «σεμνά και ταπεινά», την «επανίδρυση» του κράτους και –τώρα- τη «Συμφωνία της Αλήθειας» της  Ν.Δ.; Ποιος δεν ξεγελάστηκε με το «λεφτά υπάρχουν» του Γ. Παπανδρέου, ή με το «η ελπίδα έρχεται» του Αλ. Τσίπρα; Λέξεις, λέξεις, λέξεις… Καλόηχες και «ευπρόσδεκτες» μεν, κενές όμως  περιεχομένου.

ΤΟ τι επικρατεί στην Ελλάδα παρουσιάζεται εύγλωττα, έστω και απαισιόδοξα, από τον Χρ. Γιανναρά στην πρώτη του επιφυλλίδα για το 2017 («Κ», 7-8 Ιαν. ’17). Γράφει:

• «Στην ελλαδική κοινωνία τίποτε δεν καινουργείται με το πέρασμα του χρόνου. Η απροκατάληπτη, στοιχειωδώς ρεαλιστική σκέψη αποκλείει την ελπίδα. Ξέρουμε την ανθρώπινη ποιότητα των διαχειριστών της ζωής μας, την αποτελεσματικότητα των θεσμών και λειτουργιών του δημόσιου βίου, τους νόμους της ζούγκλας που κυριαρχούν στο πολυ-υμνημένο πολιτισμικό μας «παράδειγμα». Όλα αποκλείουν την ελπίδα…»

Κι αυτό, επειδή κανείς πολιτικός δεν τολμά να κάνει εκείνες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα μας ορθοποδήσουν ως κράτος. Ατολμία ή φόβος απώλειας της εξουσίας;

ΓΕΝΙΚΑ, μάλλον ως λαός είμαστε, με ελάχιστες εξαιρέσεις,  ανεύθυνοι και ανεπαρκείς: ιδιότητες που διαποτίζουν όλη την κοινωνία και όχι μόνον τους πολιτικούς… Κι όμως, ο Γιώργος Παπανδρέου, με το πρώτο μνημόνιο (2010) είχε την ευκαιρία να κάνει βαθιές τομές που θα’ πρεπε να είχαν γίνει προ πολλών δεκαετιών: τομές που επαγγέλλονται όλα τα κόμματα, και πάντα αναμασούν ως υποσχέσεις, πριν τις εκλογές. Θυμηθείτε τις τόσες δεξιές «επανεκκινήσεις» ή τις άπειρες σοσιαλιστικές «αναδομήσεις»: δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το κλασικό, «άλλαξε ο Μανολιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς»!

-Δυστυχώς, αν και ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε εκλεγεί το 2009 με μεγάλη πλειοψηφία (αυτοδυναμία) που άγγιζε το 44%, εγκλωβίστηκε στον συνηθισμένο φόβο του «πολιτικού κόστους», στην αμηχανία μπροστά στο μέγεθος της κρίσης, στη διαχειριστική ανεπάρκεια των στελεχών του, στους αδαείς της ελληνικής πραγματικότητας αλλοδαπούς συμβούλους του, αλλά και στο δέσιμό του με τα «γνωστά» συμφέροντα των ΜΜΕ.

-Ο Αντώνης Σαμαράς, από την πλευρά του, εκμεταλλεύτηκε, χωρίς ουσιαστικά να το πιστεύει και ο ίδιος, το αντιμνημονιακό κίνημα. Θεώρησε τον εαυτό του «σωτήρα» της χώρας («σε 18 μήνες», έλεγε, «θα βγάλω τη χώρα από το μνημόνιο!») και όταν κλήθηκε απ΄το λαό να κυβερνήσει, λησμόνησε τις «δεσμεύσεις» του: παρέμεινε κι αυτός δέσμιος παλαιοκομματικών νοοτροπιών, ατολμίας και φιλόδοξων εγωϊσμών.

-Ο Αλέξης Τσίπρας, σπατάλησε πολύτιμο χρόνο αφού όπως αποδεικνύεται, δεν διέθετε ως «νέος» πολιτικός συγκεκριμένο και συγκροτημένο σχέδιο εξόδου (θετικό ή αρνητικό) από την κρίση. Πρωθυπουργός ών, έπρεπε συν τοις άλλοις, να συντονίζει τις πολλαπλές ποικιλόμορφες συνιστώσες του κόμματός του, ώστε να μην υπάρχουν αποκλίσεις στις κυβερνητικές αποφάσεις! Είναι φαίνεται στη φύση της «αριστεράς» ο αυτοσχεδιασμός στην άσκηση της εξουσίας, όπως και το να ακολουθεί μια πολιτική που δεν πιστεύει! Ο κ. Τσίπρας επιχείρησε να δείξει «πυγμή» («με νταούλια και ζουρνάδες») στην Ε.Ε. και, αποτυχαίνοντας στους σχεδιασμούς του, κινδύνευσε να οδηγήσει τη χώρα σε ανυπολόγιστη «εθνική» καταστροφή… Σήμερα ακολουθεί μια πολιτική «υποταγής» στα κελεύσματα των δανειστών μας.

ΣΤΟΧΟΣ, δυστυχώς, όλων των Ελλήνων πολιτικών παραμένει η ικανοποίηση μιας εκλογικής πελατείας (της δικής τους), ώστε να επιβιώνουν πολιτικά και να διατηρούν την εξουσία.  Κι αν θέλετε, η ιδεολογία που κυβέρνησε και κυβερνάει τη χώρα παραμένει ο λαϊκισμός!

… ΚΥΛΟΥΝ τα χρόνια, χάθηκαν πολύτιμες ευκαιρίες να φτιάξουμε κράτος, πάει και το «τρένο» του εξευρωπαϊσμού μας. Το σημαντικότερο; Απωλέσαμε τη δυνατότητα της αυτοΐασής μας σε περιπτώσεις «ακραίων» κρίσεων όπως αυτή που διανύουμε. Κι όμως, χώρες που βρέθηκαν στην ίδια θέση  (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος) έκαναν την υπέρβαση. Τί έπραξαν; Τα κόμματα αυτών των χωρών άφησαν κατά μέρος το λαϊκισμό των φρούδων υποσχέσεων, παραμέρισαν τα μικροσυμφέροντά τους καθώς και τις περί των «ιδεολογιών»  διαμάχες τους και, μπροστά στον κίνδυνο του αφανισμού τους, ενώθηκαν, εφάρμοσαν πιστά το μνημόνιο που τους ζητήθηκε και ξεφυγαν έτσι από τον εγκλωβισμό τους σε φαύλους κύκλους που εντελώς αδικαιολόγητα ταλαιπωρούν εμάς…

ΔΕΝ μας φταίει ότι η χώρα, γεωστρατηγικά, βρίσκεται σε επίζηλο σημείο απείρου ενδιαφέροντος για πολλούς. Δεν μας φταίει το προσφυγικό που βρίσκεται στα όριά του και μας υπερβαίνει. Δεν μας φταίει η φθονερή ματιά των γειτόνων μας (Τουρκία, Αλβανία κ.λπ.) που επιδιώκουν τον διαμελισμό μας. Ούτε καν το περιπαθές βλέμμα των ξένων για τις φυσικές ομορφιές που διαθέτουμε, τις πηγές ενέργειας που κρύπτονται στις θάλασσές μας, τον αφάνταστο πνευματικό πλούτο των μνημείων μας κ.λπ.

• Φταίει το ότι εμείς δεν είμαστε σε θέση να προστατεύουμε τους εαυτούς μας φτιάχνοντας ένα κράτος της προκοπής: που να είναι δηλαδή αύταρκες και ικανό να αξιοποιεί ενεργά και έξυπνα τη γεωστρατηγική του θέση. Να «παίζει», πιο απλά, το παιχνίδι της διεθνούς διπλωματίας επί  ίσοις όροις, αν όχι από καλύτερη θέση και να υπερασπίζεται πρωτίστως τα ελληνικά συμφέροντα, όπως θα έκανε ένας Ελ. Βενιζέλος…

Τα παραπάνω δεν θα τα συζητούσαμε καν, αν υπήρχε μια σωστή, διαχρονική, ακομμάτιστη και ολοκληρωμένη εθνική Παιδεία.

ΘΑ μου πείτε πως πάντα υπήρχαν -και υπάρχουν- τα χειρότερα. Βιώσαμε, εμείς οι μεγαλύτεροι, τα χειρότερα. Που όμως ξεπεράστηκαν με ευφυΐα, συνεχή αναζήτηση λύσεων, ενθουσιασμό (μια λέξη που λείπει από τη ζωή μας), ενότητα, όραμα και κουράγιο. (16-1-17)