Ιδιόμορφες αρρυθμίες (Χ.Ν., 3-11-16)
Posted on 3 Νοε, 2016 in Σχόλια | 0 comments
ΙΔΙΟΜΟΡΦΕΣ ΑΡΡΥΘΜΙΕΣ
Η ΑΡΡΥΘΜΙΑ είναι λέξη αντίθετη της ευρρυθμίας. Η τελευταία, εδώ και χρόνια, εγκατέλειψε τη χώρα μας. Ή, μάλλον ποτέ της δεν υπήρξε ουσιαστικό συστατικό της!
ΑΡΡΥΘΜΙΑ στη σκέψη, αρυθμία στις αποφάσεις, αρρυθμία στις αντιδράσεις, αρρυθμίες στην εν γένει ζωή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα μνημόνια: έξι χρόνια τώρα, οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν μας προκύψει, τα υπογράφει εν λευκώ και μετά «σφυρίζει αδιάφορα» μη εφαρμόζοντάς τα.
ΟΜΩΣ, με ασυνέπειες λόγων και πράξεων, δεν πείθουμε άραγε τους εταίρους μας στο ότι είμαστε εντελώς αναξιόπιστοι; Τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας;
ΑΡΡΥΘΜΙΕΣ παντού, λοιπόν: στην υποβολή προγραμμάτων και σχεδίων, στο προσφυγικό, στο ασφαλιστικό, στην Παιδεία, στην απόδοση δικαιοσύνης, στην εκτέλεση ζωτικής σημασίας έργων, στην απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων, στην πάταξη της διαφθοράς, στην είσπραξη φόρων, στην επιβολή των νόμων, στην εκτέλεση των υποχρεώσεών μας, στο σεβασμό και στην εφαρμογή του Συντάγματος κ.λπ.
ΒΛΕΠΕΤΕ, στη χώρα μας, η αρρυθμία και η γραφειοκρατία είναι «αδελφές». Πάνε μαζί! Από την απλούστερη καθημερινή συναλλαγή, μέχρι την ευαίσθητη και πολύπλοκη διπλωματία όπου με τις «αργές» αντιδράσεις μας στις έξωθεν προκλήσεις, όλα τόσο βραδυπορούν ώστε να υπάρχει κίνδυνος μεγάλων απωλειών. Τι να πούμε για εκπαίδευση και κυκλοφοριακό;
Η ΕΛΛΑΔΑ «ασθενεί βαριά». Πάσχει, εκτός από την οικονομική αρρυθμία, κι από κάθε είδους άλλες.
ΜΗΠΩΣ όμως, οι αρρυθμίες μας βασίζονται στο ότι είμαστε ένας ιδιόρρυθμος λαός; Μήπως οι άλλοι (δανειστές και Ευρωπαίοι ιθύνοντες) είναι κι αυτοί ιδιόρρυθμοι, εμείς δε απλά τους… σνομπάρουμε μιμούμενοι τον τρόπο τους. Μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Και μόνο η σκέψη ότι οι Ευρωπαίοι για να πάρουν μια απόφαση πρέπει να συγκλίνουν τις ιδιομορφίες κάθε χώρας-μέλους, μας πείθει ότι ζούμε σε έναν ενετελώς καινούργιο κόσμο με κύριο χαρακτηριστικό τις ιδιορρυθμίες ατόμων και χωρών. Αλλά, με τόσες αρρυθμίες μήπως πρέπει να ετοιμαζόμαστε για κανένα μεγάλο «καρδιακό» επεισόδιο; (Στ.Γ.Κ.)
ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑ;
ΕΙΧΑΜΕ επισημάνει έγκαιρα –αρχές Σεπτεμβρίου 2016- ότι τα μπάζα που αφέθηκαν σε διάφορους δρόμους από έργα, μάλιστα σε κεντρικές οδικές αρτηρίες (Κορνάρου), με τις πρώτες βροχοπτώσεις θα δημιουργούσαν προβλήματα σε πεζούς και αυτοκίνητα. Το σχόλιό μας κατέληγε: «Να υποθέσουμε πως ο Δήμος «ελπίζει» ότι με τις πρώτες βροχές, θα… φύγουν τα μπάζα; Κι αν βουλώσουν τις αποχετεύσεις; Προγραμματίζει, άραγε, τουλάχιστον μια στοιχειώδη πρόληψη, αφού για να δούμε σοβαρή ανακατασκευή του δρόμου, μάλλον αποκλείεται;»
ΣΕ ΑΠΑΝΤΗΣΗ του ο Δήμος (14-11-16) τόνιζε, και σωστά, πως είναι «ευθύνη της ΔΕΗ και όχι του Δήμου τα έργα και η μη αποκατάσταση στο οδόστρωμα και τα πεζοδρόμια της οδού Κορνάρου…». Βέβαια, καμιά αποκατάσταση δεν έγινε έκτοτε. Με συνέπεια, μετά τις πρόσφατες εντονότατες (μη αναμενόμενες) βροχοπτώσεις, να έχουμε την διόλου ευχάριστη εικόνα (φωτό 1, 2/11).
Και όχι μόνο σ’ ένα σημείο της περί ου ο λόγος οδού. Αλλά, αν είχαμε κάποιο σοβαρό ατύχημα, εναντίον ποιου θα στρεφόταν η μήνυση;
ΟΙ βροχοπτώσεις και οι συνέπειες από αυτές (πλημμύρες, καταρρεύσεις), όπως εύστοχα τις χαρακτήρισαν πρωτοσέλιδα χθες τα Χ.Ν. (2-11-16), είναι πια «ρουτίνα», δυστυχώς!
ΑΝ ΖΟΥΣΑΜΕ σε άλλη χώρα, δεν θα είχαμε τέτοιες θλιβερές εικόνες. Εκεί υπάρχουν και συνέπεια και ανταποδοτικότητα των φόρων που πληρώνουν οι πολίτες για να έχουν υπηρεσίες. Αλλά και πρόστιμα Εκεί υπάρχουν οργανισμοί που σέβονται τον συμπολίτη τους και την αποστολή τους. Εδώ, ο μόνος σεβαστός «νόμος» είναι ο μη καταλογισμός ευθυνών σε κανένα και η εκνευριστική γραφειοκρατία με το ανευθυνοϋπεύθυνο όλων, αφού η μία υπηρεσία, σίγουρα θα σε παραπέμψει σε άλλη. Ως αναρμόδια! Θα σοβαρευτούμε ποτέ; (Στ.Γ.Κ.)
ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ
Κύριε πρόεδρε,
Ταπεινό αφιέρωμα στο διήμερο Συνέδριο που αρχίζει την Παρασκευή (4/11), για τα 150 χρόνια από τη μεγάλη Κρητική Επανάσταση (1866-1869), οι παρακάτω φλογεροί στίχοι αγάπης (απόσπασμα) της μεγάλης παιδαγωγού και ποιήτριας Σοφίας Μαυροειδή-Παπαδάκη, για την Κρήτη:
«… Θα σ’ αγαπούσα μόνο απ’ τον πυρσό,/ που έστησε πάνω απ’ τη ζωή το Αρκάδι,
Δασκαλογιάννενα, μητέρα κι αδερφή,/ θεών κι ηρώων, φλόγα στο σκοτάδι!
Θα σ’ αγαπούσα για το θάμα του Μαγιού,/ που άστραψες ήλιο κι έδωκες μονάχη,
σε γη κι αιθέρα, την ασύγκριτή σου «Μάχη»,/ εσύ μικρή, με τους Τιτάνες του κακού!
Και μ’ απλωμένο τ’ άλικο μαντήλι σου,/ κάλεσες τους λαούς, μέσα απ’ τα σκότη,
στις δίπλες του Πυρίχιου της Αντίστασης,/ που, τόσο τραγικά κι ωραία, έσυρες πρώτη! (…)»
ΕΡΜΟΛΑΟΣ
