“Ημουν κι εγώ εκεί”(Χρυσόστομου Σμαρόπουλου, “μεγάλου” συμπαιδοπολίτη, 8-10-16)
Posted on 8 Οκτ, 2016 in Τα Παιδοπολίτικα | 0 comments
“Ημουν κι εγώ εκεί”(Χρυσόστομου Σμαρόπουλου, “μεγάλου” συμπαιδοπολίτη, 8-10-16)
smaropoylos xrysostomos-vivlio-1996
[Μικρή υπόμnηση:
Στις Παιδοπόλεις οι ομάδες είχαν περίπου οικογενειακό χαρακτήρα. Υπήρχε η ομαδάρχισσα, κάτι σαν "μάνα, αδελφή και φίλη", υπήρχαν και τα μεγαλύτερα από μας παιδιά, σαν "αδέλφια". Kαμιά φορά περισσότερο αγαπητά κι από τα πραγματικά μας αδέλφια!
Ένας από αυτούς ήταν κι ο Χρυσόστομος Σμαρόπουλος συγγραφέας του παραπάνω βιβλίου που είχε την ευγένεια να μου στείλει.
Τον ευχαριστώ και πάλι για την πλούσια ενημέρωση που μου πρόσφερε για έναn κόσμο πολύ αγαπημένο και διδακτικό. Στ.Γ.Κ.]
—————————————————
Χανιά, 6 Οκτ. 2016
Αγαπητέ μου Χρυσόστομε,
Το βιβλίο σου «Ήμουν κι εγώ εκεί» αποτελεί μια σημαντική αναφορά στο τόσο παραγνωρισμένο -πιθανόν και απαξιωμένο- θέμα των Παιδοπόλεων, ενώ ουσιαστικά αναφέρεται σε μια γενιά βαριά «πληγωμένων» παιδιών από τον συμμοριτοπόλεμο ή ανταρτοπόλεμο (και από την εποχή του ΠΑΣΟΚ «εμφύλιο» λεγόμενο): παιδιά που αποτελούν ακόμη και σήμερα το άνθος της κοινωνίας με τις θέσεις που κατέχουν.
Βίοι παράλληλοι πολλοί, και μακάρι ο καθένας μας να μπορούσε να αφήσει τις μνήμες του, όπως εσύ, «ιστορώντας» τες στις επόμενες γενιές. Για να είναι όπως λες «κτήμα ες αεί». Ώστε να αποφεύγονται -όσο το δυνατόν- τα τρομακτικά και ανεξίτηλα γεγονότα που εγκυμονεί ένας «εμφύλιος» που βιώσαμε από γεννησιμιού μας.
Προσωπικά, σε ηλικία περίπου 3 χρονών (1944) έχασα τον πατέρα μου σε συμπλοκή με τους αντάρτες στο Κιλκίς, αργότερα ένα θείο μου σε άλλη συμπλοκή σε χωριό του Κιλκίς, έπειτα στα 1946 οι αντάρτες εκτέλεσαν εν ψυχρώ τη γιαγιά μου με τη μικρή της 16χρονη κόρη και άλλα άτομα, και το 1947 σκότωσαν τον παππού μου με εικονική “δίκη”, ύστερα από φρικτά βασανιστήρια στο βουνό, επειδή είχε όπλο για να προστετεύει την οικογένειά του. Πέντε (5) άτομα της οικογένειάς μας έφυγαν πολύ νωρίς, πριν καν συνειδητοποιήσω τι πράγμα είναι η ζωή!
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το βιβλίο σου και κάθε φορά ανακαλύπτω «συμπληρώματα» που η μνήμη μου δεν συγκράτησε ή καταχώνιασε ώστε να μη θυμάμαι.
Εκφράζεσαι με έναν αυθόρμητο ρεαλισμό, ενώ ουσιαστικά είσαι ένας πολύ λυρικός συγγραφέας, αποδεικνύοντας πως η ζωή, αν και δεν σου φέρθηκε ωραία από την αρχή, σε ανάγκασε να τη δεις από όλες τις απόψεις της και να τη ζήσεις απο πολύ κοντά με τις χαρές της.
Συμφωνώ απόλυτα με τα όσα περιγράφεις ότι συνέβησαν ειδικά στην Παιδόπολη «Άγιος Δημήτριος» Θεσσαλονίκης στην οποία και συμβιώσαμε για τουλάχιστον 3 χρόνια (1955-1958).
(Έχω ζήσει από το 1947, αρχικά στη Λητή (Δερβένι), στον Άγ. Δημήτριο και στην Αγία Ειρήνη Θεσσαλονίκης, στην Καλή Παναγιά Βεροίας, στον Άγιο Ανδρέα Αττικής, πάλι στον Άγιο Δημήτριο Θεσσαλονίκης και Ωραιοκάστρου, μέχρι το 1961 που δίνοντας εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης πέρασα στην ΟΠΕ και στη Γαλλική Φιλολογία (με υποτροφία): Δεκατέσσερα (14 !) συναπτά έτη στις παιδοπόλεις, μια ζωή ολόκληρη.
Εμείς οι των μικρότερων τάξεων του Γυμνασίου σάς θαυμάζαμε εσας τους μεγάλους: Τσάλιο, Τσιπάρη, Τσιαπάλη, Παπαδόπουλο, Τσιάρα, Τσιρογιάννη, Μπουμπουτίνη, Μπάκα, Μουχλούλη, Ριζόπουλο, Μπαρμπή, Δημητρίου κ.λπ. Τόσο γιατί ήσασταν πολύ εντάξει απέναντί μας, όσο και επειδή αποτελούσατε ιδανικά πρότυπά μας για το μέλλον.
Οι Παιδοπόλεις για όλους μας υπήρξαν, εκτός από ένα σωσίβιο στη ζωή, ένα απέραντο και μεγάλο σχολείο για όλα τα θέματα που τόσο «ζωηρά» περιγράφεις. Μπορεί πέρα από τα τείχη η ζωή να ήταν κατά πολύ χειρότερη (ή και καλύτερη) από αυτή που ζούσαμε εμείς –με μια στέγη, λίγο φαγητό, ένα ρούχο και μόρφωση- όμως, όταν βγήκαμε «έξω», ήμασταν ήδη «πάνοπλοι» από σθένος, ολιγάρκεια, καθαρότητα και σταθερότητα χαρακτήρα και κυρίως μια αρραγή φιλία.
Έτσι μπορέσαμε να αντεπέξελθουμε σε κάθε είδους δυσκολία και κακοτοπιές των κρίσεων. Πιθανόν όχι όλοι, όμως οι περισσότεροι επιβιώσαμε με τον τρόπο μας και επιτύχαμε-θέλω να πιστεύω.
Τί μας έμεινε από εκείνα τα χρόνια; Μια διαχρονική «αδελφική» φιλία (που λέει κι ο Τσιαπάλης) και μια αλησμόνητη κοινή ζωή που εγώ την ονομάζω ζωή μιας «Άλλης Χώρας», της παιδικής μας χώρας!
Ευχαριστώ, λοιπόν, ιδιάιτερα που με έκανες κοινωνό μιας περιόδου της ζωής που ταυτόχρονα ήταν και πιθανόν η σημαντικότερη περίοδος στη ζωή του καθενός μας.
Να είσαι πάντα καλά και να χαίρεσαι την οικογένειά σου!
Στ.Γ. Καλαϊτζόγλου
Σφακίων 60
73134 ΧΑΝΙΑ-ΚΡΗΤΗ,
Ηλεκτρ. δ/νση: stcloris@yahoo.gr
Web site: efimeros logos, Tel. 28210-42919 mob. 6974020876
https://www.stcloris.gr/?cat=11 (Τα Παιδοπολίτικά μου)
