Ιδεολόγοι και κατσαπλιάδες – Του Νίκου Δήμου (ένα σπουδαίο άρθρο)
Posted on 4 Οκτ, 2016 in Τα Παιδοπολίτικα | 2 comments
Ιδεολόγοι και κατσαπλιάδες – Του Νίκου Δήμου
Αναρτήθηκε την 08 Μαϊου 2015, Αρθρο του Νίκου Δήμου
“Αρχές δεκαετίας του 50. Στο σχολείο ήμασταν άκρως πολιτικοποιημένοι – μερικοί ήδη κομματικοποιημένοι. Ήμουν ηγετικό μέλος της φιλελεύθερης παράταξης. Είχα απέναντί μου τον (ακόμα πολύ στενό φίλο μου) Γιώργο Κ., από την εφηβεία του στέλεχος της Αριστεράς (ΕΔΑ, μεταναστεύσας αργότερα στο ΠΑΣΟΚ).
Από όλα είχε ο μπαξές. Σταλινικούς, βασιλόφρονες, φασίστες, ένα τροτσκιστή (καημένε συνονόματε!) και μερικούς που σήμερα θα τους λέγαμε σοσιαλδημοκράτες. Ήταν άγριοι καιροί τότε, λίγο μετά τον εμφύλιο. Τα ξερονήσια σε ακμή. Παρόλο που δεν ήμουν «συνοδοιπόρος» (όρος της εποχής) με είχε συγκλονίσει η εκτέλεση Μπελογιάννη. Έφαγα και μία αποβολή γιατί σε εκδήλωση που είχα οργανώσει απαγγέλθηκαν ποιήματα του Ρίτσου και του Βρεττάκου.
Θυμάμαι τις ολονύκτιες αντιπαραθέσεις μου με τον «αντίπαλο» Γιώργο. Φιλοσοφικά όσο και πολιτικά τα θέματα. Παραδεχόμουνα τα δίκαια κοινωνικά και οικονομικά αιτήματα της Αριστεράς, αλλά ήταν αδύνατο να καταπιώ τον δογματισμό, τον αυταρχισμό και τον συγκεντρωτισμό. Κάθε δικτατορία με απωθούσε, είτε ήταν του Μεταξά, είτε του προλεταριάτου.
Ωστόσο κατά βάθος θαύμαζα την επιμονή, τον ηρωισμό και την αυτοθυσία των κομμουνιστών. Η οικογένειά μου ήταν δεξιά – αλλά η μητέρα μου διαχώριζε τους Αριστερούς σε «ιδεολόγους» και «κατσαπλιάδες». Στον αφελή, ρομαντικό κόσμο της, οι «ιδεολόγοι» αγωνίζονταν για ευγενείς σκοπούς – οι άλλοι ήταν αδίστακτοι που ήθελαν απλώς την εξουσία με κάθε τρόπο.
Έτυχε αργότερα να γνωρίσω μερικούς από τους «ιδεολόγους» – με πρώτο και καλύτερο τον Λεωνίδα Κύρκο. Τα τελευταία χρόνια συμφωνούσαμε σχεδόν στα πάντα.
Έτσι λοιπόν, τώρα που ήρθε στα πράγματα η Αριστερά, περίμενα μία εξυγίανση του δημόσιου βίου. Είχα αηδιάσει από την κομματίλα, το πελατειακό κράτος, την διαφθορά και την οικογενειοκρατία. Όπως και πάρα πολλοί Έλληνες, μπορεί να μην συμφωνούσα με τις πολιτικές θέσεις των Αριστερών, αλλά πίστευα στο ήθος τους.
Αλίμονο! Φαίνεται πως με τα χρόνια εξαφανίστηκαν οι «ιδεολόγοι» και περίσσεψαν οι κατσαπλιάδες. Που έκαναν γιουρούσι στη εξουσία, διορίζοντας συντρόφους και συγγενείς, εξυπηρετώντας πελάτες και συμφέροντα, ασελγώντας στους νόμους, τους κανονισμούς και το σύνταγμα χειρότερα από τους σάπιους προηγούμενους. Τι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, τι δεκάδες μεταμεσονύκτιες και φαύλες τροπολογίες, τι χαριστικές διατάξεις! Ευτυχώς που δεν ζει η μητέρα να δει τους «ιδεολόγους» της…
Protagon.gr
[Σημείωση ιστοσελίδας: για διευκρινίσεις, σχόλια, επικρίσεις και διαφωνίες απευθύνεστε στον συγγραφέα του κειμένου]
Αναδημοσιευεις στην ιστοσελιδα σου ενα αρθρο και μαλιστα το χαρακτηριζεις αξιο επαινου-το υιοθετεις χωρις ενδοιασμους. Το διαβασα με καλη διαθεση και διαπιστωνω πως το μισος που πηγαζει απο τις πληγες μας-των πριν70χρονων-κοχλαζει ακομη. Προσπαθησα να αντιπαραβαλλω-με γενικες αναφορες-τα γεγονοτα για την ερμηνεια και μονον της λεξης κατσαπλιας. Με κουραζει η αναμοχλευση δυσαρεστων εθνικων γεγονοτων -φανταζομαι κι αλλους -κι ομως ασχοληστε μ αυτα.Το αναφερω γιατι ειναι σε βαρος της τοσο καλης λογοτεχνικης εκφορας των συναισθηματων σας. Εδω θ ανοιξω μια μεγαλη παρενθεση.Θ αναφερθω στο “Δεντρο:σημειο αναφορας και ζωης” Καλυτερη περιγραφη συναισθηματων και τοπιογραφιας μου ειναι αδυνοτο να φανταστω για τον χωρο και την εσω ζωη στην Καλη Παναγια-χανονται ολα με την αναφορα στον εμφυλιο.Καποτε ειχα δει τις”αγριες φραουλες”και δεν μου αρεσαν για ακαθοριστο λογο.Μετα απο δεκαετιες καταλαβα πως το θεμα μπορουσε να ειχε γυριστη πριν 50 χρονια . Με αναστατωνει μια λεξη μεσα στην ιστοσελιδα σου και με παραπεμπτεις στον συγγραφεα-μη ξεχνας οτι την υιοθετησες.Τωρα αν δεν θελεις το διαλογο δικαιωμα σου. Φιλικα Τασος.
Αν μου αρέσει κάτι είναι η ειλικρίνειά σου.
Το ότι ένα άρθρο κρίνεται “σπουδαίο” δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά ένα έμμεσο κάλεσμα για συζήτηση. Αν τώρα εσύ του δίνεις κι άλλες προεκτάσεις, δικαίωμά σου.
Άσχετα, αν συμφωνείς ή διαφωνείς με τους χαρακτηρισμούς του συγγραφέα, όπως η τόσο φορτισμένη λέξη “κατσαπλιάδες”, είναι μια λέξη που δυστυχώς κι εμείς σε πολύ μικρή ηλικία την πρωτακούσαμε, μας χαράκωσε και την ταυτίσαμε με την παράταξη που μας στέρησε πολλά αγαπημένα μας πρόσωπα. Έτσι μας έμεινε.
Η ιστορία εκείνων των χρόνων(1946-1947) έχει σημαδέψει χιλιάδες παιδιά τα οποία τώρα προσπαθούν να “λυτρωθούν” και να επουλώσουν τις πληγές τους καταγράφοντας τις παιδικές-και όχι μόνο- εμπειρίες τους σε βιβλία (μυθιστορήματα, ποιήματα, διηγήματα, απλή παράθεση γεγονότων κ.λπ.).
Και τα γράφουν, ακριβώς για να προλάβουν την επανάλειψη παρόμοιων γεγονότων που μόνο μίσος γεννούν, που δυστυχώς διαρκεί για πολλά πολλά χρόνια.
Εμείς σεβόμαστε και την άποψη του άλλου. Θα το έχεις προσέξει στο “Δέντρο” με το απόσπασμα του Λουκά Κούσουλα. Οι νεκροί δεν παίρνουν μαζί τους και την ιδεολογία τους. Είναι, ή πρέπει να είναι αξιοσέβαστοι, όποια παράταξη κι αν υπηρέτησαν.
ΕΞΑΛΛΟΥ, ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ, ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΛΗΣΜΟΝΟΥΜΕ!
Στ.Γ.Κ.