Ολυμπιονίκες-Η μόνη παρηγοριά
Posted on 11 Αυγ, 2016 in Σχόλια | 0 comments
Η ΜΟΝΗ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ
-ΜΙΑ ΒΑΣΙΚΗ μεταβολή που πιθανόν συντελείται στην ελληνική κοινωνία, αλλά εμείς δεν την αντιλαμβανόμαστε ακόμη, είναι η αργή μεν αλλά σταθερή αλλαγή σκέψης απέναντι στην πολιτική και τη ζωή.
Η ΜΕΓΑΛΗ αποχή από τις «μνημονιακές» εκλογές, η παγιωμένη πια διάσπαση των ψήφων σε περισσότερα κόμματα και η πρόσφατη ψήφιση της απλής αναλογικής ως εκλογικού συστήματος από τις μεθεπόμενες εκλογές σηματοδοτούν νέες εποχές.
ΓΙΑ το καλύτερο ή το χειρότερο, ο χρόνος θα δείξει…
-ΕΚΕΙΝΟ, όμως που είναι παρήγορο είναι ότι ανεξάρτητα από κοινωνικοοικονομικές κρίσεις που μας δέρνουν, υπάρχουν πάντα, σαν πρώτη μαγιά, ορισμένοι συνέλληνες -ευτυχώς αρκετοί- που αγωνίζονται να σπάσουν παλιά ή και νέα κατεστημένα. Δεν τους «πάνε» αυτούς οι πολιτικοί, ούτε όμως κι αυτοί θέλουν την πολιτική και τους πολιτικούς.
ΕΙΝΑΙ αυτοί που, έστω σκορπισμένοι από δω κι από κει στην επαρχία, βάζοντας το κεφάλι κάτω εργάζονται σιωπηλά στο εργαστήρι, στο γραφείο, την υπηρεσία. Με μοναδικό στόχο την εκτέλεση του καθήκοντος και την επίτευξη ενός ευτυχούς αποτελέσματος. Κι αν καταφέρνουν να μετατρέπουν τη γενική μιζέρια σε θετική εικόνα ή να χαρίζουν βεβαιότητα ομορφιάς και ελπίδας, έ, αυτό είναι και το κέρδος τους… Να, όπως, ας πούμε το «χρυσό κορίτσι» από τη Δράμα, η εικοσάχρονη Αννα Κορακάκη, που μας χάρισε προχθές ένα ακόμη μετάλλιο (χρυσό) στους Ολυμπιακούς του Ρίο σκορπίζοντας ευφροσύνη στην Ελλάδα…
ΥΠΑΡΧΟΥΝ και πολλοί που εργάζονται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Είτε επειδή καμιά δημοσιότητα δεν ενδιαφέρεται γι αυτούς είτε πιο απλά επειδή η δημοσιότητα δεν ενδιαφέρει τους ίδιους.
ΑΥΤΟΙ αποτελούν «το άλας της γης» κάθε χώρας. Και όποια χώρα δεν έχει τέτοιους ανθρώπους που να την αγαπούν πολύ, ή που έχει πολύ λίγους απ΄αυτούς, νομίζουμε πως δεν πηγαίνει μακριά.
ΚΑΠΟΥ ο Ελύτης αναφερόμενος σ΄αυτήν την πάστα των «πεισματάρηδων» ανθρώπων, είχε πει: «Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά…»
ΚΑΙ τα καταφέρνουν: την εξουδετερώνουν, για χάρη όλων μας!
Σ’ ΑΥΤΟΥΣ τους «πεισματάρηδες» αφιερώνεται το σημερινό μικρό σημείωμά μας. (Στ.Γ.Κ.)
ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
1.-Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ, είναι ο μήνας με τις περισσότερες αναδρομές που κάνουμε. Και είναι περίεργες αυτές οι αναπολήσεις, γιατί, μπορεί αυτός ο μήνας να είναι ο πιο φωτεινός, θερμός, μεγαλοπρεπής και «γευστικός», όμως εμείς θέλουμε στις 30 μέρες του να τα χωρέσουμε όλα. Και διακοπές, και χαλάρωση, και γιορτές της Παναγίας, και επισκέψεις, και ταξίδια, και Πανσέληνο με ρομαντισμό και ποίηση- και καλοκαιρινούς έρωτες!
ΚΙ ΑΚΟΜΗ, θέλουμε μέσα στον Αύγουστο, να λύσουμε τις αγωνίες και τους φόβους μας, να αναπληρώσουμε τις παραλείψεις του χειμώνα, να πραγματοποιήσουμε τις προσδοκίες (όσες μας απέμειναν), να αντιμετωπίσουμε τις… φορολογικές μας υποχρεώσεις!
ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ να μας συμβεί ό,τι ευχάριστο δεν μας συνέβη τους υπόλοιπους έντεκα μήνες του χρόνου!
ΙΙ.-Ο ΜΗΝΑΣ της Παναγίας, ο Αύγουστος, με το «μικρό» Πάσχα του καλοκαιριού, με τους προσκυνητές των νησιών, την κατάνυξη και την ταπείνωση, τον ανθρώπινο πόνο στο προσκήνιο, είναι ο μήνας του λαού. Σε μια γονυκλινή πορεία από το λιμάνι της Τήνου στην Εκκλησία της Μεγαλόχαρης, σκεφθήκατε άραγε τι κοινό έχουν οι άνθρωποι που υψώνουν τα χέρια στον ουρανό με εκείνους που χτυπούν το μέτωπο στη γη; Ποιος κατοικεί μέσα στα πληγιασμένα σώματα των ασθενών; Ποιος μέσα σ’ εκείνους που οδηγούνται στην Παναγία με αναπηρικό καροτσάκι από μέλη της οικογένειάς τους;
Παντού είναι ο άνθρωπος, ο συνάνθρωπός μας: της αρώστιας ή της κρίσης, της ανημποριάς ή της δυστυχίας. Και για όλους αυτούς τους απόκληρους της κοινωνίας (και της πολιτικής) έχει πάντα κάτι η Παναγία. (Στ.Γ.Κ.)
«ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ» ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ;(φωτό, βόλεϊ γυναικων)
ΜΑΚΑΡΙ η σύγκρουση των τρόπων ζωής, της διαφοράς θρησκειών και γενικότερα των πολιτισμών, να περιοριζόταν στο πεδίο των «Ολυμπιακών Αγώνων». Όπως φαίνεται ξεκάθαρα και στη φωτογραφία που έκανε το γύρο του κόσμου (φωτό, βόλεϊ ανάμεσα σε Αίγυπτο και Γερμανία), δεν είναι δυνατόν ένας πολιτισμός «να καταπιεί» τον άλλο, χωρίς συνέπειες.
Κάποτε αυτά γινόντουσαν με αιματηρούς, εξοντωτικούς πολέμους. Δυστυχώς συνεχίζονται και σήμερα, έστω με άλλη μορφή αλλά εξίσου καταστροφικοί… Η πραγματικότητα αποδεικνύει καθημερινά ότι «μια παγκόσμια, θρησκεία, ένα πολίτευμα, μια οικονομία, ένας πολιτισμός» είναι όνειρα θερινής νυχτός! Τα αυξανόμενα δραματικά γεγονότα στην Ευρώπη δείχνουν επίσης ότι κανείς πολιτισμός ή θρησκεία δεν είναι καλύτερος ή καλύτερη από τους άλλους. Κι ακόμη, καμιά θρησκεία δεν μπορεί να ερμηνεύσει τα όσα συμβαίνουν στις άλλες, με μόνα και αποκλειστικά κριτήρια τα δικά της! (Στ.Γ.Κ.)
