Βενιζέλος και εξωτερική Πολιτική (Χ.Ν., σχόλια, 14-6-16)
Posted on 14 Ιουλ, 2016 in Σχόλια | 0 comments
ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ (φωτογραφία)
ΚΑΛΟΝ είναι οι τωρινοί-και όχι μόνο-κυβερνώντες να μελετούν σε καθημερινή βάση το έργο και την πολιτική του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ίσως αυτό τους ωθήσει στο να μάθουν περισσότερα, τόσο για το πώς ανασυγκροτήθηκε και άλλαξε η χώρα τον περασμένο αιώνα, όσο και για το πώς ο Εθνάρχης σκεπτότανε και ενεργούσε για «τα δίκαια» της χώρας. Ώστε, σε ανάλογες περιπτώσεις -ιδιαίτερα οι ιθύνοντες του υπουργείου των Εξωτερικών- να ξέρουν τι να προσέξουν και τι να αποφύγουν. Πριν δράσουν.
ΘΥΜΙΖΟΥΜΕ, λοιπόν, το τι είπε ο Βενιζέλος στους δημοσιογράφους, έπειτα από την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών (1920), σε σχετική ερώτηση, για τον τρόπο σκέψης και δράσης του:
«Ειλικρίνεια και αλήθεια, ιδού η μέθοδός μου. Μη ομιλείτε περί ιστορικών δικαίων, δεν κάνουν εντύπωσιν εις τους ευρωπαίους. Εγώ, κατά την διάρκειαν των Συνδιασκέψεων, έθεσα ως βάσιν των αξιώσεων της Ελλάδος τον εθνολογικόν και ουχί τον ιστορικόν χαρακτήρα των εδαφών, τα οποία εζήτησα. Άλλα έθνη, προβάλλοντα ιστορικάς απαιτήσεις, απέτυχον. Τας περισσοτέρας ιστορικάς απαιτήσεις θα ημπορούσε να έχει η Ελλάς. Αλλά η Ευρώπη δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τοιαύτας αξιώσεις. Ουδέποτε έκαμα χρήσιν των ιστορικών δικαιωμάτων μας. Εζήτησα την Θράκην, διότι πλειοψηφεί εκεί το ελληνικόν στοιχείον, εζήτησα την Ιωνίαν, διότι πλειοψηφούν οι Έλληνες εκεί. Η αξίωσίς μας διά την Κωνσταντινούπολιν είναι βεβαίως και ιστορική, η Κωνσταντινούπολις ήτο, άλλωστε, πρωτεύουσα του βυζαντινού κράτους. Αλλά, κυρίως, η αξίωσίς μας βασίζεται επί του σημερινού πληθυσμού της Κωνσταντινουπόλεως. Εάν η Κωνσταντινούπολις δεν είχε τον ελληνικόν πληθυσμόν της, εάν οι Έλληνες δεν πλειοψηφούσαν εν Θράκη και Ιωνία, ως δημοκρατικός άνθρωπος δεν ηδυνάμην και δεν εδικαιούμην να εγείρω επ’ αυτών αξιώσεις. Αλλά και κάτι άλλο: εις τα υπομνήματά μου και τα προφορικά μου διαβήματα, ουδέποτε έκαμα χρήσιν του όρου «ελληνικά δίκαια». Ο όρος αυτός είναι αισθηματολογικός, οι δε ευρωπαίοι δεν τον εννοούν. Ο όρος μου ήταν «ελληνικά συμφέροντα», «δίκαια ελληνικά συμφέροντα». Αλλά και συμφέροντα της Ανθρωπότητος, όχι αποκλειστικώς της Ελλάδος». [Από το βιβλίο του Κ. Τομανά «Χρονικό της Θεσσαλονίκης 1875-1920» Εκδόσεις Νησίδες]
ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ θυμίζουν αυτό που στην πολιτική αποτελεί σχεδόν αξίωμα: «Δεν υπάρχουν φίλοι ή εχθροί. Υπάρχουν μόνο συμφέροντα». Δεν χωρεί συναίσθημα. Κι ακόμη πως «οι χθεσινοί εχθροί μπορούν να γίνουν αυριανοί φίλοι, αλλά και οι χθεσινοί φίλοι, εχθροί». Αυτό βλέπουμε να εφαρμόζεται παντού και πάντα στο σύγχρονο κόσμο, πολύ δε εντονότερα σήμερα. (Στ.Γ.Κ.)
ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, με το τρόπο που λειτουργεί και την πολιτική που ακολουθεί κυρίως στον οικονομικό τομέα (υπερφορολόγηση), μάλλον απωθεί τον πολίτη παρά τον ωθεί στο να συνεργαστεί μαζί της.
ΤΑ ΠΑΝΤΑ, σε μια χώρα που βρίσκεται σε κρίση ή όχι, είναι θέμα αλληλοεμπιστοσύνης. Κάτι που λείπει ως κλίμα γύρω μας: όχι μόνο η καχυποψία και η αναξιοπιστία βασιλεύουν, αλλά και ο φόβος για τα χειρότερα.
Η ΑΓΡΙΑ φορολόγηση των πάντων, οι συνεχείς περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τα χαράτσια στο ασφαλιστικό, η περαιτέρω εξαθλίωση της καθημερινότητάς μας (νοσοκομεία, σχολεία, εργασιακά κ.λπ.), τα capital controls που δεν αίρονται, το κλείσιμο μικροεπιχειρήσεων αλλά και μεγάλων, οι επίμονες «ταξικές ιδεοληψίες» στελεχών της κυβέρνησης, αλλά και το άκαιρο άνοιγμα του εκλογικού με τη συζήτηση για μια «απλή αναλογική»(αλλά όχι άδολη) που κανείς δεν ξέρει ποιες παγίδες είναι δυνατόν να κρύβει, όλα αυτά κάθε άλλο παρά συμβάλλουν στην εμπέδωση ενός κλίματος ηρεμίας.
ΚΑΝΟΥΝ το παν, ας πούμε, κυβέρνηση και τράπεζες, για να επανέλθουν στις θυρίδες τα δισεκατομμύρια ευρώ που «έκαναν φτερά», κατά το περσινό επικίνδυνο σκαμπανέβασμα της χώρας με την ακροβατούσα «βαρουφάκεια» πολιτική και το άκαιρο δημοψήφισμα. Μάταια, όταν δεν έχει εμπεδωθεί κάποια εμπιστοσύνη. Χωρίς σταθερή και ενιαία κυβερνητική πολιτική, χωρίς ίχνος ανάπτυξης, με μια ανεργία πάντα στα ύψη, με τη νεολαία να μεταναστεύει, πώς να επιστρέψει η εμπιστοσύνη;
ΚΑΙ χωρίς εμπιστοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει ομαλοποίηση πουθενά. Το χειρότερο είναι ότι υπάρχουν στελέχη που υποδαυλίζουν αυτό το αίσθημα της μη εμπιστοσύνης, ίσως επειδή άλλα έχουν υπόψη τους, ή η αλαζονία της εξουσίας δεν τους το επιτρέπει. Το γεγονός όμως ότι στη χώρα κανείς δεν αισθάνεται ασφαλής, ενώ πάντα υπάρχει το αγωνιώδες ερώτημα τι τέξεται η επιούσα, μάλλον πρέπει να προβληματίσει σοβαρά όλους μας.
ΓΙΑΤΙ, σε όποια χώρα δεν υπάρχει μια στοιχειώδης αλληλοεμπιστοσύνη πολιτών-πολιτείας, εκεί η πρόοδος και η ευημερία παραμένουν άγνωστες λέξεις. (Στ.Γ.Κ.)
