Φίλοι που φεύγουν… (Que sont devenus mes amis…?)
Posted on 24 Μάι, 2016 in Ποιηση, Τα Παιδοπολίτικα | 2 comments
[Σε όλους εκείνους που συμπορευτήκαμε τα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου στις Παιδοπόλεις, αριστερογενείς ή όχι, αλλά και σε εκείνους που τα πιο δύσκολα φοιτητικά χρόνια, τα φοβερά χρόνια της δικτατορίας, τα μεταπολιτευτικά και τα μνημονιακά, πορευτήκαμε δίπλα-δίπλα στη ζωή...
αφιέρωμα και
μικρός μεταθανάτιος χαιρετισμός.
Η κεντρική φωτογραφία των παιδοπολιτών είναι από το αρχείο μου. Στ.Γ.Κ.]
ΦΙΛΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ
1.-Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης, Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος, Πρώτη εκτέλεση: Κωνσταντίνος Παλιατσάρας
“Φίλοι που φεύγουν
Που χάνονται μια μέρα
Φωνές τη νύχτα
Μακρινές φωνές
Μάνας τρελής στους έρημους δρόμους
Κλάμα παιδιού χωρίς απάντηση
Ερείπια σαν τρυπημένες σάπιες σημαίες.
Εφιάλτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα.
(μα ποιος με πόνο θα μιλήσει για όλα αυτά;)”
http://www.youtube.com/watch?v=T7ibcbrY42M
2.- Στίχοι: Γιάννης Κακουλίδης, Μουσική: Βασίλης Δημητρίου, Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς
«Οι φίλοι μου ένας ένας φεύγουν
φεύγουν χωρίς να πάρουν καμιά αποσκευή
κόψανε εισιτήριο που σκούρα λόγια γράφει
οι φίλοι μου χωρίς επιστροφή
Κι αυτόν που έχουν οδηγό
φοράει μαύρο ρούχο
κι όπου βρει τρεις, παίρνει τους δυο
κι όπου βρει δυο, τον έναν
κι όπου βρει έναν μονάχο
του λέει “άλλη ώρα”
μέχρι να βρω το ταίρι σου
να μη σε στείλω μόνο
Οι φίλοι μου ένας ένας φεύγουν
διαλέξανε να πάνε στη σιωπή
όμως δεν λογαριάσανε εκείνους που άφησαν
μονάχους να παλέψουνε μια άδικη ζωή.»
http://www.youtube.com/watch?v=hPMpz9Eedzo&feature=related
(manolis Mitsias)
… ET DEUX POEMES francais, qui me bouleversent toujours:
QUE SONT MES AMIS DEVENUS ?…. ( RUTEBEUF )
[ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ;]
“Que sont mes amis devenus
Que j’avais de si près tenus
Et tant aimés
Ils ont été trop clairsemés
Je crois le vent les a ôtés
L’amour est morte
Ce sont amis que vent me porte
Et il ventait devant ma porte
Les emporta
Avec le temps qu’arbre défeuille
Quand il ne reste en branche feuille
Qui n’aille à terre
Avec pauvreté qui m’atterre
Qui de partout me fait la guerre
Au temps d’hiver
Ne convient pas que vous raconte
Comment je me suis mis à honte
En quelle manière
Que sont mes amis devenus
Que j’avais de si près tenus
Et tant aimés
Ils ont été trop clairsemés
Je crois le vent les a ôtés
L’amour est morte
Le mal ne sait pas seul venir
Tout ce qui m’était à venir
M’est advenu
Pauvre sens et pauvre mémoire
M’a Dieu donné, le roi de gloire
Et pauvre rente
Et droit au cul quand bise vente
Le vent me vient, le vent m’évente
L’amour est morte
Ce sont amis que vent emporte
Et il ventait devant ma porte
Les emporta” [Rutebeuf, 1230-1285)]
Lettre à des amis perdus
“Vous étiez là je vous tenais
Comme un miroir entre mes mains
La vague et le soleil de juin
Ont englouti votre visage.
Chaque jour je vous ai écrit
Je vous ai fait porter mes pages
Par des ramiers par des enfants
Mais aucun d’eux n’est revenu
Je continue à vous écrire.
Tout le mois d’août s’est bien passé
Malgré les obus et les roses
Et j’ai traduit diverses choses
En langue bleue que vous savez.
Maintenant j’ai peur de l’automne
Et des soirées d’hiver sans vous
Viendrez-vous pas au rendez-vous
Que cet ami perdu vous donne
En son pays du temps des loups?
Venez donc car je vous appelle
Avec tous les mots d’autrefois
Sous mon épaule il fait bien froid
Et j’ai des trous noirs dans les ailes.
[René Guy Cadou, 1920-1951]
https://www.youtube.com/watch?v=AnU35h5Ikz8
Φίλε, Σταύρο, καλημέρα, σ’ αυτήν την παραπάνω φωτογραφία αυτός που έχει τα χέρια ανοικτά ψηλά είναι ο (ηθοποιός) Στράτος Φίληνας, είναι αυτός που απήγγειλε το ποίημα ” Ματρόζος ”. Συναντιόμαστε στην Αθήνα οπου ζεί.
Δεν άλλαξε καθόλου. Επιθυμώ να είσαι καλά πάντα και ν΄απολαμβάνουμε την γραφίδα σου.
Αγαπητέ Λέων,
Θα σε στενοχωρήσω λέγοντάς σε πως η παραπάνω φωτογραφία είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου, γιατί έχει πολλά παιδιά της παρέας μου.
Το παιδί που ανοίγει τα χέρια και χαιρετάει όλους είναι ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΜΠΑΧΑΤΗΡΟΓΛΟΥ, ο Μάκης, για τον οποίο έχω γράψει πολλά “σχετικά με τον Μάκη”. Υπήρξε από τους πιο στενούς παιδικούς μου φίλους κι αυτός με στεφάνωσε. Δυστυχώς, “έφυγε” από εγκεφαλικό στη Θεσσαλονίκη, πριν 19 χρόνια (1997).
Πάντα καλά, και όσο αντέξουμε!
Σταύρος