"Ο λόγος ο εφήμερος βαστά μόνο μια μέρα
το άρωμά του όμως κρατεί και νύχτα και ημέρα"
Στ.Γ.Κ., Νοε. 2010

Τα Παιδοπολίτικα (Γύρω απ’ την πυρά, 12-5-16)

 

 

 

 

ΓΥΡΩ ΑΠ’ ΤΗΝ ΠΥΡΑ (Παιδόπολη “Καλή Παναγιά”, Βέρροια)

 

Τα Σαββατόβραδα του καλοκαιριού ήταν απ΄τα ωραιότερα που ζούσαμε στην Παιδόπολη… Δεν είχαμε κινηματογράφο, είχαμε όμως παιχνίδι ατέλειωτο

Δεν είχαμε διαβάσματα, είχαμε όμως τις λέσχες με τα υπέροχα βιβλία και  τα επιτραπέζια παιχνίδια τους.

Δεν είχαμε μαθήματα, είχαμε όμως τις πυρές!

Τί ήταν αυτές;

Κάτι ανάλογο με αυτό που κάνανε οι πρόσκοποι στις κατασκηνώσεις τους:

-συγκέντρωση ξύλων για μια μεγάλη φωτιά στο μεγάλο γήπεδο της Παιδόπολης.

-ένας περιφερειακός κύκλος, από ασβέστη ή μια ελαφριά κυκλική λακούβα και στο κέντρο η… πυρά.

Εμείς, οι ομάδες του συγκροτήματός μας  (μιλώ για το “κάτω συγκρότημα”) καθόμασταν οκλαδόν, χάμω στο ζεστό χώμα και περιμέναμε.

Τί περιμέναμε; Το πώς και πόσο ευχάριστα θα κυλήσει η βραδιά.

Ακολουθούσαν:

-τραγούδια, ανέκδοτα, χοροί (όπως η παραπάνω φωτό του Γερασίμου Λέοντα στην οποία γύρω από τη φωτιά χορεύουν μικρά παιδιά), διασκέδαση, σκετσάκια

-φαγητό στο φούρνο, επί τόπου στο ύπαιθρο-σε λαμαρίνες,  ή ξηρά τροφή.

 

Η ουσία ήταν μία: να περάσει αλησμόνητη η βραδιά. Και περνούσε.

 

Ούτε εθνική ούτε ηθική διαπαιδαγώγηση μας κάνανε, αφού τα τραγούδια που μαθαίναμε ή λέγαμε τα έλεγε όλη η Ελλάδα (και τα κατέγραψε ωραία κι ο Λουκιανός Κηλαίδόνης στο θαυμάσιο δίσκο του “ΑΧ! ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΓΛΥΚΙΑ…”.

Τα περί προπαγάνδας υπέρ των βασιλέων που ισχυρίζονται όσοι δεν έζησαν στις παιδοπόλεις, αλλά έχουν ακόμη αριστερές εμμονές και επίμονες  ιδεοληψίες, είναι μόνο στο μυαλό τους. Ή πιθανόν να έγιναν στα παιδιά του παιδομαζώματος στις ανατολικές χώρες, όταν έφυγαν ή τα πήραν μαζί τους οι αντάρτες, μετά το το 1949.

Πάντα θυμάμαι τον Χαριστέα, ένα λεπτόλιγνο ψηλό παιδί που, με τα οστεώδη χαρακτηριστικά, τα ανήσυχα και λαμπερά μάτια του αλλά και το συνεχές χαμόγελο στα χείλη μας έκανε, στις πυρές,  να σπαρταρούμε στα γέλια από τα αστεία του.

Τραγουδούσαμε:

«Θυμήσου όπου πας στιγμές χαράς

στιγμές χαράς μαζί με μας στον κύκλο της πυράς.

 

Τα πουλιά τραγουδούν μαζί μας παίζουν τ’ άστρα με το φως,

την πρωινή την προσευχή μας χαιρόταν κι ο Θεός.

 

Θυμήσου όπου πας στιγμές χαράς κ.λπ.

 

Περιπέτειες ωραίες αναμνήσεις ζωηρές

ονείρου σκιές, φιλίες νέες αγνές, χρυσές, γερές.

 

Θυμήσου όπου πας στιγμές χαράς

στιγμές χαράς μαζί με μας στον κύκλο της πυράς».

 

Τις «πυρές» τις θυμάμαι και για ένα άλλο σημαντικό γεγονός: Κάθε χρόνο τα καλοκαίρια  αποχαιρετούσαμε τα παιδιά, τους «μεγάλους», που είχαν τελειώσει την Στ’ Δημοτικού και έπρεπε να φύγουν ή για κάποια τέχνη (τεχνικές Σχολές, όπως η Βαλλιάνειος στα Επτάνησα στην οποία ο αδελφός μου Κώστας μετά το Δημοτικό), ή να πάνε για Γυμνάσιο (Παιδόπολις Άγ. Δημήτριος Θεσσαλονίκης), όσοι περνούσαν επιτυχώς τις εισαγωγικές εξετάσεις από το Δημοτικό στο εξατάξιο Γυμνάσιο .

Ή ακόμη, και  να επιστρέψουν στα χωριά τους.

Αντιλαμβάνεστε ότι μια τέτοια «ειδική» βραδιά ήταν γεμάτη από αφάνταστες συγκινήσεις, κλάματα, αποχωρισμούς. Θυμάμαι τον αποχωρισμό του Κώστα, του μεγαλύτερου αδελφού μου που θα πήγαινε για τέχνη στα Επτάνησα. Κλαίγαμε με τις ώρες. Τότε τραγουδούσαμε το «Μήπως πρέπει να φύγουμε…» [πάνω σε ένα αμερικανικό  πρωτοχρονιάτικο τραγούδι που το λέγαμε κι αυτό στην πυρά, όταν αποχαιρετούσαμε τα μεγαλύτερα παιδιά που έφευγαν]

Σπαρακτικοί για τις παιδικές μας ψυχές οι παρακάτω στίχοι, τους οποίους φυσικά τραγουδούσαν σε όλες τις προσκοπικές κατασκηνώσεις της χώρας:

 

«Μήπως πρέπει να φύγουμε χωρίς ελπίδα πια
πως θα ξανανταμώσουμε και πάλι με χαρά.

Επωδός : Όχι δεν χωριζόμαστε
για πάντοτε παιδιά
μα θα ξαναβλεπόμαστε
Αδέλφια μου συχνά.

Και τώρα ας ενώσουμε τα χέρια όλοι μαζί
και αλυσίδα ας πλέξουμε Αγάπης δυνατή.

Επωδός: Όχι δεν χωριζόμαστε..

Και ο Θεός που αδιάκοπα μας βλέπει από ψηλά
θα μας ενώσει κάποτε όλους μαζί ξανά

Επωδός: Όχι δεν χωριζόμαστε…

Παλιό κι ωραίο παρελθόν που ζήσαμε μαζί
ας μείνει για παράδειγμα στη νέα μας ζωή»

Αλησμόνητη παιδοπολίτικη ζωή που φαντάζεις σαν όνειρο σήμερα.

 

Το προσκοπικό τραγούδι “Μήπως πρέπει να φύγουμε…”:

https://www.youtube.com/watch?v=S4p3V4k3hq8#t=28


Σχολιάστε