Shakespeare (+1616)- Un sonnet (le XVIIIeme) admirablemen beau! (en francais et en grec)
Posted on 26 Μαρ, 2016 in Ποιηση | 0 comments
William Shakespeare, Sonnets, XVIII
en anglais:
SONNET 18
“Shall I compare thee to a summer’s day?
Thou art more lovely and more temperate:
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer’s lease hath all too short a date:
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimm’d;
And every fair from fair sometime declines,
By chance, or nature’s changing course, untrimm’d;
But thy eternal summer shall not fade
Nor lose possession of that fair thou ow’st;
Nor shall Death brag thou wander’st in his shade,
When in eternal lines to time thou grow’st;
So long as men can breathe or eyes can see,
So long lives this, and this gives life to thee. “
en francais:
“Te comparerai-je à un jour d’été ?
Tu es plus aimable et plus tempéré:
Les vents violents font tomber les tendres bourgeons de mai,
et le bail de l’été est de trop courte durée.
Tantôt l’œil du ciel brille trop ardemment,
et tantôt son teint d’or se ternit.
Tout ce qui est beau finit par déchoir du beau, dégradé,
soit par accident, soit par le cours changeant de la nature.
Mais ton éternel été ne se flétrira pas
et ne sera pas dépossédé de tes grâces.
La mort ne se vantera pas de ce que tu erres sous son ombre,
quand tu grandiras dans l’avenir en vers éternels.
Tant que les hommes respireront et que les yeux pourront voir,
ceci vivra et te donnera la vie.
Στα ελληνικά:
ΣΟΝΕΤΟ XVIII
| Να σε συγκρίνω με μια μέρα θερινή; Εσύ υπερέχεις σε απαλότητα και χάρη· λυγίζει αέρας τα τριαντάφυλλα του Μάη και δεν κρατούν τα καλοκαίρια μας πολύ. |
| Άλλοτε καίει πολύ των ουρανών η φλόγα, θαμπώνεται άλλοτε η ολόχρυσή τους όψη· τ’ όμορφο κάποτε χάνει την ομορφιά του απ’ την πορεία της φύσης είτε από την τύχη. |
| Μα το δικό σου αιώνιο θέρος δε θα σβήσει, της ομορφιάς την κατοχή δε θα τη χάσεις, κι ο Χάρος δεν θα καυχηθεί πως μπήκες στη σκιά του· θα λάμπεις πάντα εσύ μέσα σ’ αιώνιους στίχους! |
| Όσο θα βλέπουν μάτια κι άνθρωποι αναπνέουν, οι στίχοι αυτοί θα ζουν κι εσύ θα ζεις μαζί τους. [μτφρ. Στυλιανός Αλεξίου,(γενν. 1921)]
ΣΟΝΝΕΤΟ αρ.18
Να πω πως μοιάζεις με καλοκαιριά; Μα ’σύ ’σαι πιο γλυκιά και μετρημένη. Τ’ άνθια του Μάη οι ανέμοι σα θεριά δέρνουν. Το θέρος γρήγορα πεθαίνει.
Βάνει φωτιές ο ήλιος το πρωινό και άλλοτε η χρυσή του ειδή χλωμιάζει -κάποτ’ η τύχη αστόλιστο, φτηνό κάνει να δείχνει αυτό που όμορφο μοιάζει.
Μα εντός σου ο ήλιος μέρα-νύχτα καίει κι ούτ’ ίχνος η ομορφιά σου δεν ξεφτίζει, κι ο θάνατος δε θα ’χει να το λέει στα σκότη του πως ζεις και πως σ’ ορίζει.
Όσον ο κόσμος βλέπει κι ανασαίνει θα ζει το ποίημα αυτό, να σ’ ανασταίνει. (μτφρ Παναγιώτης Πάκος) |
