Η διαφορά (Χ.Ν., 17-3-16)
Posted on 17 Μαρ, 2016 in Σχόλια | 0 comments
Η ΔΙΑΦΟΡΑ
ΟΤΑΝ η Ελλάδα, μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) και την υποχρεωτική συμφωνία περί ανταλλαγής πληθυσμών με την Τουρκία, δέχθηκε περίπου 1.500.000 Μικρασιάτες και Πόντιους πρόσφυγες, δεν ήταν καθόλου σε καλύτερη μοίρα από ό,τι είναι σήμερα. Μόλις είχε βγει από μια μακροχρόνια αιματηρή περιπέτεια (Βαλκανικοί Πόλεμοι, Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατική εκστρατεία), αλλά και από μια πρωτοφανή Καταστροφή του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία (Σμύρνη, Πόντος κ.λπ.), το 1922.
ΚΙ ΟΜΩΣ! Αν και αριθμούσε μόλις 6.000.000 κατοίκους, κλήθηκε να ενσωματώσει, να αποκαταστήσει και να αφομοιώσει το προσφυγικό στοιχείο στον εθνικό της κορμό. Και τα κατάφερε, χάρη στο οργανωτικό πνεύμα, την επιμονή του τότε πρωθυπουργού Ελ. Βενιζέλου, το ακούραστο των συνεργατών που επέλεξε να τον πλαισιώσουν, την υπεράνθρωπη προσπάθεια που καταβλήθηκε και κυρίως την επωφελή αξιοποίηση, μέχρι τελευταίας δραχμής, της ξένης βοήθειας.
ΕΤΣΙ, η υπόθεση «προσφυγικό» όχι μόνο λύθηκε ικανοποιητικά τότε, αλλά και απέδωσε σύντομα καρπούς σε όλους τους τομείς δραστηριότητας του έθνους.
… ΙΣΩΣ, και με το δίκιο του, κάποιος μας αντιτείνει πως εκείνη η προσφυγιά δεν έχει καμιά σχέση με τη σημερινή και πως τότε επρόκειτο για Έλληνες πρόσφυγες, ομόγλωσσους και ομόθρησκους. Και ακόμη πως τότε ενδιαφέρθηκε άμεσα το ελληνικό κράτος…. Αντίθετα, σήμερα με τους Σύρους πρόσφυγες και τους άλλους αλλοεθνείς μετανάστες, κανένα επίσημο κράτος δεν ενδιαφέρεται για την τύχη τους. Ούτε καν για τα δικαιώματά τους. Προέρχονται από εμπόλεμες περιοχές στις οποίες δεν υπάρχει σήμερα κράτος, ενώ και οι ίδιοι είναι έρμαια των καιρών, των χωρών από τις οποίες περνούν, της καλοσύνης ή της έχθρας των ανθρώπων που συναντούν. Είναι οι μοιραίοι της Ιστορίας και του αιώνα. Και δυστυχώς, αν και πέρασαν 5 χρόνια πολέμου στη Συρία, δεν έγινε καμιά διεθνής κινητοποίηση γι αυτούς.
ΦΥΣΙΚΑ, δεν είναι εύκολο για το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος να μεταφέρει από δω και από εκεί αυτούς τους ανθρώπους ως περιπλανώμενους περιμένοντας το τί θα αποφασίσει για την τύχη τους η διεθνής κοινότητα, κυρίως η Ε.Ε. Απαιτείται διεθνής κινητοποίηση. Το πρόβλημα ήδη έχει ξεπεράσει την ελληνική κυβέρνηση…
ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ είναι άνθρωποι κατατρεγμένοι. Θέλουν να ξαναχτίσουν τη ζωή τους. Δεν θέλουν να διαμένουν σε χώρες-διαδρόμους. Ούτε να περνούν τις μέρες τους σε διάφορα κέντρα φιλοξενίας, χωρίς σχολεία για τα παιδιά τους, χωρίς καμία ελευθερία κινήσεων, με ένα συσσίτιο, υπό άθλιες συνθήκες διαμονής, και χωρίς καμιά προοπτική. Έφυγαν από τις πατρίδες τους, επειδή αναγκάστηκαν. Λαχταρούν να επιβιώσουν κάπου ειρηνικά αρχίζοντας μια νέα ζωή: με δουλειά, στέγη, παροχές υγείας και εκπαίδευσης για τα παιδιά τους, νέους στόχους. (Στ.Γ.Κ.)
ΤΙΜΗ Ή ΝΤΡΟΠΗ;
ΜΙΛΩΝΤΑΣ σε συνέντευξη Τύπου (15/3/16) ο νυν υπουργός Πολιτισμού κ. Μπαλτάς –ο ίδιος που όντας υπουργός Παιδείας αποφάνθηκε ότι η «αριστεία (στα σχολεία) είναι ρετσινιά» -μίλησε για το προσφυγικό. Ειδικότερα δε, για την απαράδεκτη κατάσταση που δημιουργήθηκε στην Ειδομένη, είπε:
«Η εικόνα που δίνει η Ειδομένη για την Ελλάδα είναι τιμητική για την Ελλάδα, όσο κι αν σας φανεί ίσως περίεργο αυτό»!
ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΕ μάλιστα έτσι την παραπάνω… θέση του: «Διότι εμείς προσπαθούμε να πείσουμε όσους είναι εγκλωβισμένοι στην Ειδομένη ότι, με τα δεδομένα που είναι αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει ελπίδα να ανοίξουν τα σύνορα. Δεν προσπαθούμε να τους εκδιώξουμε, ούτε να τους μαζέψουμε και να τους μαντρώσουμε, προσπαθούμε να τους πείσουμε να πάνε στους καταυλισμούς που, με πυρετώδεις ρυθμούς, φτιάχνονται σε όλη την Ελλάδα».
ΜΑΛΛΟΝ ο κ. υπουργός Πολιτισμού δεν έχει ιδέα του τί συμβαίνει με τους πρόσφυγες στην Ειδομένη. Διότι άλλο πράγμα είναι ο ανθρωπισμός που δείχνουν οι κάτοικοι της Ειδομένης (κάτι που αποτελεί τιμή γι αυτούς) και άλλο η κατάσταση των προσφύγων εκεί (για την οποία ευθύνεται αποκλειστικά η κυβέρνηση). Άλλο πράγμα είναι οι θεωρίες εκ του ασφαλούς και άλλο η πραγματικότητα.
ΝΑ ΑΓΝΟΕΙ άραγε ο κ. Μπαλτάς το δράμα που βιώνουν οι πρόσφυγες; Να παραβλέπει τις άθλιες συνθήκες μέσα στις οποίες ζουν, ή και τα κυκλώματα που με την ανοχή της κυβέρνησης δρουν εκεί σε βάρος τους; Κι αν θέλετε, γιατί άραγε ο κ. Μπαλτάς δεν κάνει τον κόπο να επισκεφθεί την Ειδομένη, ώστε και πιο έγκυρη εικόνα να έχει ιδίοις όμμασι, αλλά και να αισθανθεί πιο… υπερήφανος έτσι;
ΑΛΛΑ, με ιδεοληψίες και πυροτεχνήματα δεν ασκείται πολιτική σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα, όπως είναι το προσφυγικό. Χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά και μόνο δουλειά. (Στ.Γ.Κ.)
ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ
Κύριε πρόεδρε,
Μας ερωτά φίλος αναγνώστης, αν δικαιολογείται οι πολιτικοί μας να κάνουν γκάφες. Του λέμε ναι, αλλά είναι οι μόνες γκάφες που έχουν συνέπειες, όχι μόνο σ’ αυτούς αλλά σε όλους μας!
Δυστυχώς, μετά τον Μπαλτά και τον Φίλη, γκάφα ολκής -με εθνικές διαστάσεις- έκανε κι ο κατά τα άλλα εργατικός και αποδοτικός κ. Μουζάλας… Μα, δεν μπορούν, έστω για λίγο, να παραμερίσουν τις εμμονές τους;
ΕΡΜΟΛΑΟΣ
