28 Οκτωβρίου 1940
Posted on 27 Οκτ, 2015 in Σχόλια | 0 comments
ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ
ΔΥΣΚΟΛΗ η περίοδος που διανύουμε. Ημέρες κρίσης, μνημονίων και ιστορίας. Καθοριστικές, για την ύπαρξή μας.
ΜΠΗΚΑΜΕ, πριν 5 χρόνια, σε μια οικονομική δίνη που δε διαφέρει από έναν «κλασικό» πόλεμο. Με τη διαφορά ότι, σ΄αυτόν τον πόλεμο, ο εχθρός είναι απρόσωπος, αμείλικτος. Χτυπάει σε ευαίσθητους τομείς. Κι εμείς, όχι μόνο δεν έχουμε τα ανάλογα όπλα να τον πολεμήσουμε, αλλά ούτε καν ένα όραμα, ένα κουράγιο για αντίσταση ή για ελιγμό.
ΜΑΣ ζητούν σφίγγοντας την οικονομία μας, να φτιάξουμε κράτος. Έτσι λένε. Κι εμείς -κάθε κόμμα και ιδεολογία που ψηφίζεται ως κυβέρνηση- ομφαλοσκοπούμε χάνοντας σιγά-σιγά και «ανεπαισθήτως» τα κυριαρχικά δικαιώματά μας. Επειδή ακριβώς δεν είμαστε ικανοί να ενωθούμε όπως τότε, να σοβαρευθούμε ως έθνος, να γίνουμε μια γροθιά όλοι, να σχεδιάσουμε μια κοινή στρατηγική νίκης, να ακολουθήσουμε μια πορεία εξόδου από την κρίση.
… ΠΡΙΝ 75 χρόνια, σε σύντομο χρονογράφημά του, ο σπουδαίος δημοσιογράφος Παύλος Παλαιολόγος έγραφε στο “Ελεύθερον Βήμα” (29 Οκτ. 1940) τα παρακάτω:
“Σειρήνες και κωδωνοκρουσίες. Δευτεριάτικο πρωινό. Ανήσυχες μορφές στα παράθυρα. Κοιτάζονται οι γείτονες, συνεννοούνται με το βλέμμα και μένουν σύμφωνοι. Τα πάντα για την Τιμή. Δεν είναι η μανία του πολέμου που τους εμπνέει, δεν είναι το πάθος της περιπέτειας. Είναι η αίσθηση της αξιοπρέπειας. Όταν αυτή είναι εκτεθειμένη σε κινδύνους, τότε το τροπάριο της ειρηνοφιλίας διακόπτεται. Όχι από αγάπη προς τον πόλεμο. Από αγάπη προς αυτήν την Ειρήνη. Γιατί τίποτα δεν εξυπηρετεί την Ειρήνη χειρότερα από τη καλοπροαίρετη διάθεση των λαών να δέχονται ραπίσματα. Κακός είναι ο πόλεμος. Αλλά δεν υπάρχει κάτι πιο απαίσιο κι απ’ αυτόν, η λάσπη που πέφτει και κηλιδώνει τις υπολήψεις των λαών, όταν θελήσουν να την αποφύγουν με θυσία της Τιμής τους. Τέτοιες κηλίδες δεν είναι ικανό τίποτα να τις καθαρίσει. Ούτε το σβήσιμο της γενεάς που τις έχει προκαλέσει. Οι γενεές φεύγουν, αλλά μένουν οι σελίδες της Ιστορίας, για να θυμίζουν τη ντροπή. Μένουν οι μεταγενέστεροι και ζητούν ευθύνες από τη στάχτη μας…”
ΑΛΗΘΕΙΑ, τι θα λένε οι μεταγενέστεροι για την «τιμή» και την «αξιοπρέπειά» μας; Για τη μικροψυχία και την ανικανότητά μας να προτάξουμε, έστω για μια φορά, τη λέξη πατρίδα πριν από το κόμμα και την ιδεολογία μας; Ναι, «οι γενιές φεύγουν αλλά μένουν οι σελίδες της Ιστορίας, για να θυμίζουν την ντροπή». Κι αλίμονό μας, αν δεν σταθούμε αντάξιοι απόγονοι των ηρώων του έπους του ’ 40. Αν, δηλαδή, με την ολιγωρία και τον εγωισμό μας κληρονομήσουμε στις επόμενες γενιές μια πατρίδα ακρωτηριασμένη. (Στ.Γ.Κ.)
ΠΕΡΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ
ΣΕ συνέντευξή του στην κυριακάτικη «Καθημερινή» (25-10-15), ο κ. Ν. Φίλης, υπουργός Παιδείας, ερωτώμενος από το δημοσιογράφο Απ. Λακασά για το πού θα κριθεί το στοίχημα της νέας «αριστερής» κυβέρνησης, είπε και τα εξής (με ό,τι φυσικά μπορεί να σημαίνει η λέξη «αριστερά» σε εποχές σκληρότατων μνημονίων):
«Σήμερα η Αριστερά καλείται να ανασυγκροτήσει την έννοια της προοδευτικής μεταρρύθμισης στην εκπαίδευση χωρίς συντεχνιασμούς, χωρίς να υποκύπτει σε αδράνειες, χωρίς να εξαντλεί την κριτική της στο μείζον θέμα της χρηματοδότησης. Αυτή η προσπάθεια εντάσσεται στην οικοδόμηση ενός νέου κράτους πρόνοιας. Στην εκπαίδευση και στην αντιμετώπιση της ανεργίας θα κριθεί η επιτυχία της κυβέρνησης και σε σημαντικό βαθμό, το μοντέλο μιας νέας ανάπτυξης».
ΤΩΡΑ το πώς θα ανασυγκροτηθεί «η έννοια της προοδευτικής μεταρρύθμισης στην εκπ/ση», με φοιτητές που εγκαταλείπουν τις σπουδές τους λόγω οικονομικής αδυναμίας (Χανιά), το πώς θα έχουμε ένα «νέο κράτος πρόνοιας», με κλειστά τα φαρμακεία, με υπό κατάρρευση τα νοσοκομεία, με ανεργία κ.λπ., μόνο άνθρωποι κολλημμένοι σε ιδεοληψίες είναι ικανοί να μας το πουν. Η μνημονιακή πραγματικότητα άλλα επιτάσσει. Όχι σχεδιασμούς «νέων μοντέλων ανάπτυξης»: αυτοί θα έπρεπε ήδη να πραγματοποιούνται τώρα, αν προϋπήρχαν στους σχεδιασμούς της «Αριστεράς» νέας κυβέρνησης. (Στ.Γ.Κ.)
ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΓΙΟΣ (1940) (φωτό, μάνα και γιος)
Μικρή συμβολή στην ημέρα, το ποίημα του Ν. Βρεττάκου, γραμμένο την 28η Οκτ. 1940. Αφιερώνεται στις μάνες του Πολέμου, ιδιαίτερα στις γυναίκες της Πίνδου και τον αγώνα τους:
«Στης ιστορίας το διάσελο όρθιος ο γιος πολέμαγε
κι η μάνα κράταε τα βουνά, όρθιος να στέκει ο γιος της,
μπρούντζος, χιόνι και σύννεφο. Κι αχολόγαγε η Πίνδος
σαν να’ χε ο Διόνυσος γιορτή. Τα φαράγγια κατέβαζαν
τραγούδια κι αναπήδαγαν τα έλατα και χορεύαν
οι πέτρες. Κι όλα φώναζαν: «Ίτε παίδες Ελλήνων …»
Φωτεινές σπάθες οι ψυχές σταύρωναν στον ορίζοντα,
ποτάμια πισωδρόμιζαν, τάφοι μετακινιόνταν.
Κι οι μάνες τα κοφτά γκρεμνά σαν Παναγιές τ΄ ανέβαιναν
Με τη ευκή στον ώμο τους κατά το γιο παγαίναν
και τις αεροτραμπάλιζε ο άνεμος φορτωμένες
κι έλυνε τα τσεμπέρια τους κι έπαιρνε τα μαλλιά τους
κι έδερνε τα φουστάνια τους και τις σπαθοκοπούσε,
μ΄ αυτές αντροπατάγανε, ψηλά, πέτρα την πέτρα,
κι ανηφορίζαν στη γραμμή, όσο που μες στα σύννεφα
χάνονταν ορθομέτωπες η μια πίσω απ’ την άλλη»
(Για την αντιγραφή, Στ.Γ.Κ.) (adhm. X.N.)
