Emily for ever
Posted on 6 Οκτ, 2015 in Ποιηση | 0 comments
EMILY DICKINSON (1830-1886)
[Από το βιβλίο «Το Μέγα Ύδωρ», μετάφραση-πρόλογος Δονύσης Καψάλης, εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2004]
[347]
Όταν η νύχτα φεύγει, κι είναι
το χάραμα τόσο κοντά
που τα κενά σχεδόν αγγίζεις-
ώρα να στρώσεις τα μαλλιά,
να ετοιμάσεις τα λακκάκια,
και ν’ απορήσεις τι να ήσαν
τα γηραιά, ξεθωριασμένα
μεσάνυχτα και σε φόβισαν.
[726]
Η Φύση κάνει να διψούμε,
ώστε, πεθαίνοντας μετά,
λίγο νερό εκλιπαρούμε
σε δάχτυλα περαστικά.
Δηλοι την πιο λεπτή για μας
ανάγκη που εν αφθονία
πληροι το μέγα προς δυσμάς
το Ύδωρ, η Αθανασία.
[1695]
Υπάρχει μοναξιά του χώρου
και μοναξιά των θαλασσών
και μοναξιά θανάτου, κι όλες
μοιάζουν εσμοί πρωτευουσών
μπροστά στο πολικό τοπίο
-μια περατή απεραντότης-
εκεί που η ψυχή ανοίγει
και δέχεται τον εαυτό της.
[1763]
Η φήμη είναι μέλισσα.
Έχει κεντρί, έχει τραγούδι-
Α, έχει όμως και φτερά. ( 6/10/15)
On apprend l’eau – par la soif
La terre – par les mers qu’on passe
L’exaltation – par l’angoisse -
La paix – en comptant ses batailles -
L’amour – par une image qu’on garde.
Emily Dickinson
(St.G.K., 21-11-16)
