Σχετικά με το Μάκη (4ο) -Παιδοπολίτικα
Posted on 22 Ιουλ, 2015 in Τα Παιδοπολίτικα | 0 comments
[ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΟΥ ΑΡΧΕΙΟ και η χρήση τους γίνεται με την αναφορά της πηγής. Στ.Γ.Κ.]
ΚΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ
IV.- Στην “Καλή Παναγιά”, όπου ήμασταν μόνο αγόρια, υπήρχαν 9 ομάδες σε 2 συγκροτήματα:
Πέντε (5) ομάδες στο κάτω συγκρότημα και 4 στο πάνω. Υπήρχε μια παλαιά ιστορική εκκλησία (Παναγία Μονής Δοβρά) ένα μεγάλο γήπεδο, δυο λέσχες με βιβλία και παιχνίδια, δυο αλώνια. Δεν θυμάμαι να υπήρχαν σύρματα περίφραξης. Αλλά μάλλον θα υπήρχαν, πιθανόν για να μη μπαίνουν ζώα, μια και υπήρχαν γύρω πολλοί βοσκοί.
Η Παιδόπολη βρισκόταν περίπου 3 χιλιόμετρα έξω από τη Βέροια στις υπώρειες του Βερμίου, με θέα το χωριό που φαίνεται και στη φωτογραφία-τότε Τουρκοχώρι και νυν Πατρίς- και τον απέραντο κάμπο της Βεροίας.
Ήταν ελβετική η εγκατάσταση, κατασκηνωτικού τύπου, που γρήγορα μετατράπηκε σε Παιδόπολη. Είχε ξύλινα ωραία σπίτια (αν και κρύα τους χειμώνες), πολλά παράθυρα, κεραμιδένιες στέγες, κοινές βρύσες για το πρωινό πλύσιμο, τουαλέτες και κοινά λουτρά με πολλά ντους-για όλα τα παιδιά μιας ομάδας- με ζεστό νερό που θερμαινόταν με ξύλα.
Ξύλινα χωρίσματα διαχώριζαν τα διπλά κρεβάτια μας-ανά δυο τετράδες σε κάθε υποτυπώδες “δωμάτιο”- ενώ υπήρχαν στο διάδρομο ανοιχτά κομοδίνα για τα ρουχα και τα πράγματά μας.
Στην “Καλή Παναγιά” ζήσαμε με τον Μάκη και τα αδέλφια μας, τον Κώστα και τον Ανέστη, περίπου 4 χρόνια μαζί.
Το 1950-1951 βρεθήκαμε μαζί στην Γ΄τάξη του Δημοτικού και καθίσαμε στο ίδιο θρανίο. Είχαμε ως δασκάλα τη γλυκύτατη Χρυσούλα Κωστή. Ήδη με τον Εμφύλιο είχαμε χάσει μια χρονιά.
Το δικό μας σχολείο στη Βάθη Κιλκίς το έκαψαν οι αντάρτες και το 1946. Το κάψιμο του σχολείου το έζησα με φοβερή αγωνία, κρυμμένος με τη μάνα και την αδελφή μου Σεβαστή, στο σωρό των ξύλων ενός σπιτιού δίπλα από το σχολείο. Το θυμάμαι σαν χθες.
Όπως ήμασταν καχεκτικοί και μικρόσωμοι, εκείνα τα παλιά θρανία με λίγο στρίμωγμα μπορούσαν να χωρέσουν και τρία παιδιά μαζί. Είχαμε λοιπόν και τον Σπύρο τον Συρόπουλο συμμαθητή στο ίδιο θρανίο με τον Μάκη.
Ο Μάκης ήταν ένα ένα καλό και ευγενικό παιδί. Γράφαμε με πένες Χ και μελάνι που υπήρχε στα κοινά μελανοδοχεία πάνω στο θρανίο, με την τρύπα στη μέση και το “διάδρομο” για να αφήνουμε τους κονδυλοφόρους μας. Ο καθένας είχε και το στυπόχαρτό του για να μη λερώνεται.
Η κυρία Χρυσούλα Κωστή, η δασκάλα μας (δεύτερη από δεξιά, δίπλα στον κ. Παντρεμένο), ήταν μια απίθανα ευγενική και χαμογελαστή δεσποινίδα που μας αγαπούσε, όχι μόνο γιατί ήμασταν ορφανά, αλλά και επειδή διαβάζαμε και ήμασταν οι καλύτεροι μαθητές της τάξης.
Περνούσαμε από μια τάξη στην άλλη δίνοντας γραπτές εξετάσεις! Στην Ε’ τάξη είχαμε τον κ. Νικηφορίδη (πρώτος αριστερά στη φωτογραφία), ένα βέρο πόντιο με γκρίζα μαλλιά, ενώ στην Στ’ τάξη είχαμε τον κ. Σπύρο Παντρεμένο, ένα πολύ υπεύθυνο και αγαπημένο δάσκαλο (πρώτος δεξιά, με μουστάκι).
(Φωτογραφία δασκάλων ΚΑΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, από το αρχείο του Στ.Γ. Καλαϊτζόγλου, 1950-1954)
Όταν κατεβήκαμε στη Βέροια στα 1954 μετά το τέλος του Δημοτικού σχολείου, να δώσουμε εισαγωγικές εξετάσεις για το Γυμνάσιο-τότε δίναμε γραπτά και προφορικά- αν και αριστούχος εγώ δεν κατάφερα να περάσω στο Γυμνάσιο! Σε πανελλαδική κλίμακα, τα παιδιά είχαμε αποτυχία 40%, κάτι που μάλλον έδειχνε το αριστοκρατικό πνεύμα που κυριαρχούσε τότε στην Παιδεία: όποιος ήταν καλά προετοιμασμένος και οι γονείς του είχαν λεφτά σπούδαζε.
Υπουργός Παιδείας ήταν κάποιος Γεροκωστόπουλος.
Όταν η κα Στεφανίδου, η αρχηγός της “Καλής Παναγιάς” μας ανακοίνωσε την αποτυχία μας, μόνο που δεν άνοιξε η γης να με καταπιεί! Δεν μπόρεσα ούτε ένα λυγμό να βγάλω, ούτε να ξεσπάσω σε δάκρυα.
Ο Πρόδρομος (ο Μάκης) που πέρασε στο Γυμνάσιο, και βρισκόταν δίπλα μου σ’ αυτήν την κρίσιμη στιγμή της ζωής μας, ξέσπασε σε γοερό κλάμα, για… λογαριασμό μου!
Έπειτα χωρίσαμε. Αυτός πήγε στην παιδόπολη του “Αγ. Δημητρίου” στη Θεσσαλονίκη για το Γυμνάσιο, ενώ εγώ βρέθηκα στην Παιδόπολη του “Αγ. Ανδρέα” κοντά στη Ραφήνα, για να μάθω την οικοδομική τέχνη.
Για ένα χρόνο (1954-1955) δεν τα είπαμε! Ίσως να αλληλογραφούσαμε που και που.
Τον επόμενο χρόνο, με την επιμονή μου για τα γράμματα, καταφέραμε εκ παραλλήλου με την τέχνη να ξαναδώσουμε, με άλλα παιδιά, εξετάσεις στην Αθήνα. Πέρασα στο Γυμνάσιο. Οπότε με τη διάλυση της Παιδόπολης του “Αγ. Ανδρέα”, εμείς ξαναβρεθήκαμε στον “Άγ. Δημήτριο Θεσσαλονίκης” (Βαρδάρι) και ξαναείδα πια τον Πρόδρομο, αλλά μια τάξη μεγαλύτερό μου. (Στ.Γ.Κ.)
