περί δημοκρατίας, διαλόγου και διαμαρτυριών (Χ.Ν., 11-6-15)
Posted on 11 Ιουν, 2015 in Σχόλια | 0 comments
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΣΕ ΜΙΑ ελεύθερη δημόσια συζήτηση επί οποιουδήποτε θέματος, ο κάθε πολίτης μπορεί να συμμετάσχει υποβάλλοντας διευκρινιστικές ερωτήσεις ή τοποθετούμενος αρνητικά/θετικά, αλλά με επιχειρήματα. Αυτό χαρακτηρίζει τις δημοκρατικά κυβερνώμενες πολιτείες.
ΣΕ ΜΙΑ δημοκρατία, όπως τη γνωρίζουμε και τη ζούμε, το ισχυρότερο όπλο του πολίτη είναι η ψήφος και η ελεύθερη έκφραση απόψεων. Κάθε ψήφος στις εκλογές, όπως και κάθε διάλογος είναι στοιχεία αξιοσέβαστα. Έτσι, με θέσεις και αντιθέσεις κτίζεται η σύνθεση, και με τη σύνθεση συντελείται η πρόοδος ενός ευνομούμενου έθνους.
ΤΟ μεγαλύτερο ατού ενός δημοκρατικού διαλόγου είναι το επιχείρημα. Βέβαια, όποιος δεν το διαθέτει και εφόσον το μπορεί, είναι σε θέση να «πείσει» τους άλλους για το «δίκαιό» του, είτε με τον τρόμο και την πίεση, είτε με τη χειροδικία και την εν γένει βία. Τότε, φυσικά, παύει να υπάρχει δημοκρατία: ολισθαίνουμε σε φασιστικά καθεστώτα.
ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ θλιβερά επεισόδια στο Πνευματικό Κέντρο των Χανίων, στα οποία πρωτοστάτησε μια οργανωμένη δράκα «διαμαρτυρομένων» με στόχο την ακύρωση (για ποιο λόγο, άραγε, και με ποιο δικαίωμα;) μιας εκδήλωσης για την Παιδεία, έχουν αφήσει τον απόηχό τους στη χανιώτικη κοινωνία. Οι πολλές καταδίκες αυτής της ενέργειας που βλέπουν το φως της δημοσιότητας (πλην, δυστυχώς, των βουλευτών της κυβέρνησης) δίνουν το στίγμα της ευαισθησίας ημών των λοιπών πολιτών σε τέτοια φασιστικά φαινόμενα.
… ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ μια- μεστής περιεχομένου- γραπτή τοποθέτηση, (Χ.Ν., 9/6) του κ. Νίκου Παπαδάκη, γενικού δ/ντή του Εθνικού Ιδρύματος «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος», που μεταξύ άλλων τονίζει: «… Ανεξάρτητα από το αντικείμενο της εκδήλωσης είναι αυτονόητο ότι η ελεύθερη έκφραση και ο διάλογος αποτελούν συστατικά στοιχεία της δημοκρατίας. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη να διαφωνεί και να αντιπαρατίθεται με επιχειρήματα στην άποψη. Κανείς, όμως, δεν είναι φορέας της «απόλυτης αλήθειας» και κανείς δεν νομιμοποιείται να παρεμποδίζει τον δημόσιο διάλογο. Οι πρακτικές αυτές ακυρώνουν τη σημασία μιας διαμαρτυρίας και δεν προάγουν και τις επιδιώξεις της».
ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ είναι και η ουσία της δημοκρατίας: την οποία ή πιστεύει κανείς και σέβεται τους κανόνες της, ή δεν την πιστεύει. Δεν έχει όμως το δικαίωμα να στερεί αυτό το αγαθό από τους άλλους. Με οποιοδήποτε τρόπο «διαμαρτυρίας». (Στ.Γ.Κ., stcloris@yahoo.gr)
ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ (φωτό, πρόσφυγας)
ΣΥΜΦΩΝΑ με την είδηση, την υποστήριξή της στην πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να δεχτούν, δηλαδή, οι χώρες-μέλη της ΕΕ 40.000 μετανάστες, εξέφρασε η Ολλανδία (9/6). Αντίθετα, τις ανησυχίες τους εξεδήλωσαν την περασμένη εβδομάδα η Γερμανία και η Γαλλία σχετικά με το μεταναστευτικό σχέδιο που ανακοίνωσε η Κομισιόν (Μάιος, 2015). Στο σχέδιο προβλέπεται ότι οι μεγάλες χώρες (Γαλλία-Γερμανία) θα απορροφήσουν σχεδόν το 40% από τους 40.000 μετανάστες από τη Συρία και την Ερυθραία, που βρίσκονται στην Ιταλία και την Ελλάδα.
ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ με το μεταναστευτικό κάτι αρχίζει να γίνεται, ώστε τα συνολικά βάρη να μη τα φορτώνονται οι σε κρίση ευρισκόμενες χώρες του νότου της Ε.Ε., όπως η Ελλάδα. Σύμφωνα δε με την ανακοίνωση της ολλανδικής κυβέρνησης, «το υπουργικό συμβούλιο χαιρετίζει τις προσπάθειες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να διαχειριστεί με καλύτερο τρόπο τη ροή των μεταναστών σε επείγουσες καταστάσεις -και γι αυτό- υποστηρίζει την έκκληση της Κομισιόν προς όλες τις χώρες-μέλη να συμμετάσχουν».
ΤΟ ΘΕΜΑ βέβαια είναι ότι η «διαχείρηση» του μεταναστευτικού πρέπει να απασχολεί συνεχώς όλες τις χώρες της Ε.Ε., ώστε να γίνεται ορθολογικότερη η καταναμή των οικονομικών κυρίως προσφύγων που εφέτος έχουν αυξηθεί υπέρμετρα στην Κρήτη και τη χώρα μας. Ο ανθρωπισμός σε μια Ευρώπη που καυχάται για τον πολιτισμό της, δεν μπορεί να είναι θέμα δυο-τριών χωρών μόνο. (Στ.Γ.Κ.)
ΓΙΑΝΗΣ ΚΑΙ ΒΟΛΦΓΚΑΝΓΚ
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ να αποτελέσουν δυο πρωταγωνιστικά πρόσωπα ενός σύγχρονου δράματος. Από τη μια ο ισχυρός οικονομικά δανειστής (και δυνάστης), από την άλλη ο αδύναμος δανειζόμενος (και θύμα). Και τους δυο συνδέει το ίδιο νήμα ύπαρξης (το ευρώ/κοινό συμφέρον), ώστε ο ένας να έχει την απόλυτη ανάγκη του άλλου, αλλά κι ο θάνατος του ενός να επιφέρει τον έμμεσο θάνατο του άλλου! Έτσι, οι δυο τους βρίσκονται σε συνεχείς διαπραγματεύσεις (για το χρέος του αδύναμου), συζητούν για συμφωνία επίλυσης του βασικού προβλήματός τους, αλλά μάλλον μονολογούν. Ο ένας, ο Γιάνης, εκπρόσωπος της νέας Οικονομίας, βλέπει τη λύση εντελώς διαφορετικά από τον άλλο, τον Βόλφγκανγκ-που είναι οπαδός των τελικών λύσεων.
ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ του Γιάνη ότι «η ελληνική κυβέρνηση θέλει μια συμφωνία-επίλυση (που) να είναι η τελευταία διαπραγμάτευση», ο Βόλφγκανγκ προτείνει όλο και πιο μη διαχειρήσιμες λύσεις! Ο ένας, ο Γιάνης, εκφράζει την πεποίθηση/υπόδειξη ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες μπορούν να αποφασίσουν μέσα σε λίγες ώρες, αρκεί να συναντηθούν και να διαθέτουν την απαραίτητη πολιτική βούληση, ο άλλος αντιτείνει την αβάσταχτη συνεχή λιτότητα. Με προφανείς στόχους.
ΘΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για ένα δράμα, λοιπόν, στο οποίο θα πρωταγωνιστεί η πλήρης απόκλιση απόψεων σχετικά με τη λύση ενός οικονομικού προβλήματος του 2% της Ε.Ε.! Και στην οποία λύση, η λήψη απόφασης θα πλησιάζει και θα απομακρύνεται εσαεί: με κορυφώσεις, υφέσεις, σπάσιμο νεύρων, λάθη και σασπένς. Πιο απλά, με το παράλογο στο προσκήνιο, όπως ακριβώς συμβαίνει στη ζωή μας. (Στ.Γ.κ.)
ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ
Κύριε πρόεδρε,
Για τον Martin Wolf, αρθρογράφο των F.T. (3/6), «Όλοι οι εμπλεκόμενοι –στην ελληνική κρίση- έκαναν γιγαντιαία λάθη, μετά το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης. Μια αποτυχία τώρα, θα είναι συσσώρευση ενός ακόμη βουνού από λάθη πάνω στα παλαιότερα. Αντιθέτως (όλοι) θα πρέπει να αναγνωρίσουν και να μάθουν από τις παλιές γκάφες».
… Θα μάθουν, άραγε, ή οι εγωισμοί και τα εθνικά συμφέροντα θα κάνουν το Μέγιστο Λάθος, τη διάλυση, δηλαδή, της Ε.Ε.;
Οψόμεθα.
ΕΡΜΟΛΑΟΣ
