Σχολια (Χ.Ν., 4-6-15)
Posted on 4 Ιουν, 2015 in Σχόλια | 0 comments
ΓΙΑ ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΟ…
ΠΡΑΓΜΑΤΑ που ήταν αδιανόητα πριν λίγα χρόνια, σήμερα γίνονται αποδεκτά! Και με νόμους μάλιστα: Βλέπουμε «σύμφωνα συμβίωσης» στην κοινωνία, αλλά και προσπάθειες για «έντιμους συμβιβασμούς» στην πολιτική ανάμεσα σε τελείως διαφορετικές ιδεολογίες. Οι άλλοτε σταθερές πεποιθήσεις και τα στερεότυπα «πάνε περίπατο». Αντίθετα, η ανεκτικότητα στις σύγχρονες κοινωνίες, παρά το μαύρο των ειδήσεων με φυλετικές ή θρησκευτικές εξάρσεις, μάλλον εξαπλώνεται.
ΣΤΗΝ ανθρώπινη Ιστορία, λοιπόν, ποτέ μην πεις «ποτέ», όπως λέει η αμερικανική παροιμία. Ποιος φανταζόταν, ας πούμε, πριν 40 χρόνια, τότε που κυρίαρχο σύνθημα ήταν «ποτέ ξανά φασισμός» ότι στην Ελλάδα του 2015 η νεοναζιστική Χ.Α. θα είχε σεβαστά ποσοστά; Ποιος λησμονεί ότι το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980 που βαυκαλιζόταν ότι έστειλε τη δεξιά στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας», σήμερα κοντεύει να μπει στην ανυπαρξία; Ποιος φανταζόταν πως το άλλοτε ΚΚΕ εσωτερικού (έπειτα «Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου», αργότερα ΣΥΡΙΖΑ), μέσα σε ελάχιστα χρόνια, από το 4% θα βρισκόταν στην κυβέρνηση;
ΕΤΣΙ, σήμερα εν μέσω παρατεταμένης κρίσης έχουμε μια «αριστερή» συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με πρόταγμα την «ελπίδα». Και τα δυο κόμματα («αντιμνημονιακά» προεκλογικά) δεν πίστευαν ποτέ ότι ο λαός θα τους έδινε εντολή να συν-κυβερνήσουν. Σε πολλά σημεία, όπως στη διαπραγμάτευση με τους θεσμούς, αποδεικνύονται άπειροι ή ανίκανοι. Κάτι που ναι μεν συγχωρείται από τους πολίτες, όχι όμως κι από την πολιτική στην οποία τα λάθη πληρώνονται.
ΜΙΑ κυβέρνηση που θέλει τη σωτηρία του τόπου παύει να είναι δέσμια «κομματικών βαριδίων», αφού το εθνικό συμφέρον προέχει του κομματικού. Ένας αρχηγός κόμματος γίνεται πραγματικός ηγέτης, μόνον όταν προτάξει το συμφέρον της χώρας και όχι του κόμματός του, μη λαμβάνοντας υπόψη τίποτε άλλο.
ΔΙΟΤΙ, αν τελικά η κυβέρνηση, υποκύπτοντας στον πειρασμό της πιστής τήρησης του προεκλογικού «προγράμματός» της λόγω ένδοκομματικών πιέσεων, δεν έλθει σε έναν «έντιμο» συμβιβασμό με τους εταιρους της (το δυνατόν εφικτό), δεν θα αποδειχθεί έτσι ότι αποτέλεσε μια πιθανόν καταστροφική «αριστερή παρένθεση»;
ΚΑΙ τι νόημα θα έχει, άραγε, μετά να πολιτεύεται;
(Στ.Γ.Κ., stcloris@yahoo.gr)
ΕΠΙ ΞΥΡΟΥ ΑΚΜΗΣ
Σίγουρα θα ήταν άδικο για ό,τι μας συμβαίνει (ή μας συμβεί) να ρίξουμε το φταίξιμο μόνο σε μια ολιγόμηνη στην εξουσία κυβέρνηση παραβλέποντας τον όγκο των προβλημάτων που συσσώρευσαν κυβερνήσεις 40 ετών! Επιπλέον, έχοντας βιώσει τη σκληρότητα των καθαρά μνημονιακών κυβερνήσεων (2010-2014) που υπέγραψαν «ασυζητητί» τα προηγούμενα μνημόνια, είναι τουλάχιστον άδικο να δεχθεί κανείς πως για την –απευκτέα- αποτυχία των διαπραγματεύσεων θα φταίει μόνον η παρούσα κυβέρνηση.
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, για οτιδήποτε μας συμβαίνει εδώ και χρόνια, φταίμε πρωτίστως εμείς οι ψηφοφόροι που δεν μπορούμε –ακόμη και τώρα- να δούμε πέρα από το ατομικό μας συμφέρον.
ΤΙ ψηφίζαμε; Μάλλον, καλούς ή κακούς «διαχειριστές» της εθνικής Οικονομίας μας. Που συνήθως είχαν ένα κοντό χέρι για να παρέχουν στους δικούς τους, κι ένα μακρύ χέρι για να τα παίρνουν από τους υπόλοιπους. Τό πόσο καλοί τελικά ήταν, αποδείχθηκε από τη σωρεία γνωστών σκανδάλων και φυσικά από το υπέρογκο χρέος που μας άφησαν.
ΙΣΩΣ, η έννοια «διαχείριση της οικονομίας» σε ομαλές περιόδους (όπως η οκταετία Σημίτη) να είχε την πραγματική της σημασία, με τον υποσχεθέντα «εκσυγχρονισμό» της χώρας. Το ζητούμενο, σήμερα, πια δεν είναι οι «διαχειριστικές» θεωρίες, αλλά η εκ θεμελίων αλλαγή του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, καθώς και η αλλαγή νοοτροπίας ημών των ψηφοφόρων…
ΟΣΟ για το εάν μπορούμε σήμερα, με «αριστερή» συγκυβέρνηση, να διαπραγματευτούμε με τους εταιρους, ναι, θα το μπορούσαμε αν είχαμε συγκεντρώσει τα καλύτερα μυαλά από όλους τους χώρους, όπως κάνανε οι άλλες χώρες που μπήκαν σε μνημόνια αλλά κατάφεραν να βγουν. Πώς; Παραιτούμενοι από εμμονές και πεπαλαιομένες «μεσιανικές» κομματικές ιδεοληψίες, έχοντας ένα συγκεκριμένο απαρέγκλιτο κοινό εθνικό στόχο, αλλά και μια αυτοπειθαρχία απόψεων. Οφείλουμε επιτέλους να είμαστε σοβαροί και συνεπείς σε όσα λέμε και κυρίως απαιτείται να μην υπολογίζουν σε κανένα πολιτικό κόστος οι πολιτικοί μας!
ΤΟΤΕ ναι, θα μπορούσαμε να βγούμε από τα μνημόνια και τα Grexit. (Στ.Γ.Κ.)
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑΣ
ΜΕΝΕΙ κανείς έκπληκτος ξεφυλλίζοντας δυο από τις πρόσφατες εκδόσεις του «Μουσείου Τυπογραφίας Γιάννη και Ελένης Γαρεδάκη», εδώ στα Χανιά. Τόσο του ογκώδους δίτομου έργου «Η Εφημεριδογραφία στην Κρήτη 1831-1913», του Ξεν. Παγκαλιά (2013), με τις πλούσιες σε ποικίλες ειδήσεις σελίδες του, όσο και του ευχάριστου σε εικονογράφηση και συνοπτικού σε πληροφόρηση τομιδίου του Αντ. Παπαντωνόπουλου, με τίτλο «Ιστορία της Γραφής και των Γραφικών Τεχνών» (2015).
ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ιδιαίτερα στο δεύτερο βιβλίο/μονογραφία: την «Ιστορία της Γραφής και των Γραφικών Τεχνών» του κ. Αντ. Παπαντωνόπουλου. Νομίζω πως ο επισκεπτόμενος το Μουσείο Τυπογραφίας, ειδικότερα δε το χώρο όπου φιλοξενούνται τα περί γραφής εκθέματα του κ. Παπαντωνόπουλου, θα πρέπει να κρατά στα χέρια του και το βιβλίο αυτό, ως οδηγό/ξεναγό. Η συνοπτική περιγραφή της κάθε γραφής (40 τον αριθμό!) δίνεται με εξαιρετικά εύληπτο τρόπο.
ΓΡΑΦΕΙ συγκεκριμένα στον Πρόλογο του βιβλίου ο κ. Γ. Γαρεδάκης, ο ιδρυτής του Μουσείου: «Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει την περιγραφή 40 «γραφών»/τρόπων γραπτής –και όχι μόνο- επικοινωνίας που χρησιμοποίησαν οι άνθρωποι τις τελευταίες χιλιετηρίδες, από τις βραχογραφίες της προϊστορικής εποχής μέχρι τη φωτοστοιχειοθεσία στα τέλη του 20ου αιώνα».
ΝΑ, λοιπόν, ένα χρηστικό βοήθημα για κάθε σχολείο και κάθε εκπ/κό που θέλει να διδάξει τις μορφές γραπτής επικοινωνίας στους μαθητές του. (Στ.Γ.Κ.)
ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ
Κύριε πρόεδρε,
Αυτή η παρελκυστική τακτική των θεσμών και της ελληνικής κυβέρνησης σχετικά με τις πολύμηνες και επίπονες διαπραγματεύσεις εκατέρωθεν, εμένα προσωπικά μου θυμίζει άλλοτε το ουράνιο τόξο και άλλοτε κάποιον αντικατοπτρισμό στην έρημο της οικονομίας μας:
όλα είναι μπροστά μας «ένα βήμα» και ξαφνικά όλα απομακρύνονται «χιλιόμετρα» μακριά, όταν τα πλησιάζουμε!
ΕΡΜΟΛΑΟΣ